Edsilia Rombley: ‘Ik stond daar gewoon als Edsilia; een meisje uit Lelystad dat haar school niet afmaakte’
Zangeres Edsilia Rombley (43) presenteerde in mei het Eurovisie Songfestival vanuit Rotterdam Ahoy samen met Jan Smit, Chantal Janzen en Nikkie de Jager.
“Die avond van de eerste halve finale vergeet ik nooit.”
Ongelooflijk applaus
“We stonden achter de coulissen klaar en ik hoorde: ‘Here are your hosts for this evening…’ Ik was hyper, gespannen, blij. We kwamen op en er klonk een ongelooflijk applaus. Het publiek ging helemaal los, eindelijk mocht het weer; een show bijwonen en meezingen. Het was alsof we hadden gewonnen, terwijl er nog niets te vieren viel.”
Kritiek
“Mijn 2021 begon met het nieuwe familieprogramma Showcolade. Er was veel kritiek op geweest, maar voor mij was het een goede leerschool. Daardoor was ik bij het songfestival veel relaxter. Ik was volkomen verrast dat ik ervoor werd gevraagd. Al tijden ging het rond in mijn wereldje: wie zal het worden? Ook mijn man Tjeerd en ik hadden namen bedacht. Ik was wel de laatste aan wie we dachten. En toen werd ik gebeld. Een enorme eer, meteen stemde ik toe.”
In een bubbel
“Maar later kwamen de twijfels. Kan ik dit wel? In april begon de voorbereiding. We namen met de groep de scripts door, ik volgde Engelse les bij de nonnetjes in Vught. Het was herhalen en herhalen. De laatste weken zaten we in een bubbel, zodat we geen corona zouden krijgen. Zielig voor mijn dochters, want er mochten thuis geen vriendinnetjes komen spelen. Hoe dichterbij het kwam, hoe voorzichter ik werd. Elke dag testen, mondkapjes op. Duncan Laurence, die zijn winnende liedje van 2019 zou zingen, werd positief getest. Ik was vijf minuten met hem in contact geweest. Schrikken. Na dat incident werden we nog voorzichtiger, nog vaker testen.”
Zenuwachtig
“Zelf heb ik twee keer meegedaan aan het Songfestival. Daarom leefde ik zo erg mee met de artiesten, terwijl ik daar op dat moment een rol als presentatrice had. Soms was ik zo zenuwachtig in die rol, dat ik dacht: waarom laten ze me niet gewoon een liedje zingen? Was ik even mijn zelfvertrouwen kwijt. Ik nam me voor vooral dicht bij mezelf te blijven. Niet forceren, niet alles perfect willen doen. Ik ben geen Chantal, geen Jan, geen Nikkie; ik ben Edsilia en heb het los gelaten. Dat hielp.”
Het mooiste compliment
“Die week in Ahoy was hoogtepunt op hoogtepunt, een van de mooiste van mijn leven. Elke avond bij onze opkomst was er die euforie. We hadden zo vaak gerepeteerd, het stond als een huis. We hebben veel gelachen, van elkaar geleerd. De hele tijd waren we één grote familie. Na afloop hoorde ik van alle kanten: ‘Je was zo jezelf.’ Het mooiste compliment.”
Grote glimlach
“Ik moest echt afkicken in de weken erna. We waren zo intens met elkaar geweest en misten elkaar. We beseften dat we samen iets heel bijzonders hadden meegemaakt. Ik heb mezelf inmiddels teruggezien. Loop ik daar met mijn grote glimlach enthousiast te wezen. Ik stond daar gewoon als Edsilia; een meisje uit Lelystad dat haar school niet afmaakte en bij toeval in een zangcarrière terechtkwam. Geweldig toch?”
Tekst | Bram de Graaf
Beeld | ANP
