Duo-interview met actrices Ariane Schluter en 
Sigrid ten Napel

Ze schelen bijna dertig jaar, maar herkennen veel 
in elkaar. Actrices Ariane Schluter (51) en 
Sigrid ten Napel (23) over BN’er zijn, je gelukkig voelen 
en plankenkoorts voor het echte leven.

De een is een gevierd actrice met een 
indrukwekkende lijst films (o.a. Lucia 
de B.), tv-series (o.a. La Famiglia) en 
toneelstukken op haar naam. De ander een rijzende ster, die al sinds haar zestiende rollen speelt in series als Penoza. Vanaf 11 maart zijn Ariane Schluter (51) en Sigrid ten Napel (23) samen te zien in Een meeuw, een klassiek toneelstuk van Anton Tsjechov. In dit stuk houden twee generaties elkaar een spiegel voor. Ariane speelt Arkadina, een succesvol actrice. Sigrid kruipt in de rol van de jonge Nina, die ervan droomt ooit net zo’n groot 
toneelspeelster te worden. Tsjechov schreef het stuk in 1896. Maar het heeft nog steeds veel zeggingskracht, vindt Ariane. “Hoe meer afstand je hebt tot de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, hoe universeler het wordt. Je ziet dan dat de omstandigheden wel zijn 
veranderd, maar de mens niet. Tsjechov 
is een meester in het laten zien van de 
onbeholpenheid van mensen. Een meeuw gaat over vallen en opstaan. In de liefde, als ouder, als kunstenaar en in generatieconflicten. Onze regisseur, Marcus Azzini, legt het accent vooral op de behoefte van de personages om te worden gezien zoals ze zijn. Dat vind ik een mooi uitgangspunt, want dat verlangen kent iedereen.”

Jullie dus ook.
Ariane: “Zeker, niet in de zin van ‘worden gezien door een publiek’, maar vooral 
geliefd worden door mijn man, mijn 
kinderen, mijn familie en vrienden.”
Sigrid: “Mooi dat je dat zo overtuigd kunt zeggen. Ik heb geen vriend en geen kinderen. Natuurlijk wel familie en vrienden. En het is absoluut belangrijk voor me dat zij me zien. Maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn eigenwaarde, de mate waarin ik tevreden kan zijn met mezelf, vooral ontleen aan mijn werk. Het hangt samen met hoe ik vind dat ik heb gepresteerd en hoe de mensen met wie ik werk vinden dat ik het heb gedaan.”
Ariane: “Ik denk dat er bij mij op dat vlak fundamenteel iets is veranderd toen ik kinderen kreeg. Er kwam iets in mijn leven wat belangrijker was dan wat dan ook, ik ging de wereld anders zien. Voor die tijd was mijn carrière het belangrijkst. Nee, ‘carrière’ is niet het goede woord. Het was vooral dat ik me móést uitdrukken via de kunst, via het toneel. Dat veranderde, het werd makkelijker om me privé ook te uiten. Acteren was niet langer het enige waar ik mijn gevoel in kwijt kon. Op mijn 23ste was het voor mij nog ondenkbaar dat ik ooit andere dingen naast het 
acteren zou gaan doen. Nu volg ik een 
opleiding tot vertaler van Engelse en Amerikaanse literatuur. Superleuk om mijn horizon zo te verbreden.”

Jullie schijnen allebei van nature erg verlegen te zijn. Dan word je toch geen actrice?
Ariane: “Dat dacht ik ook altijd, maar het is niet zo’n vreemde stap. In het dagelijks leven kon ik me niet goed uiten, en op 
toneel lukte dat wel. Blijkbaar voelde ik me veilig binnen de grenzen van het 
toneel, binnen de ‘alsof’-situatie. De 
buitenwereld kan een chaos zijn, maar op toneel verloopt alles volgens afspraak. Je kent je personage, je kent de afloop.”
Sigrid: “Mijn ouders hebben me op mijn zesde naar de jeugdtheaterschool 
gestuurd om van de verlegenheid af te komen. Ik voelde me daar heel vrij om te zijn wie ik was. Ik geloof niet dat ik me toen bewust was van mijn onvermogen om me emotioneel te uiten, maar ik 
voelde wel hoezeer ik mezelf kon zijn met toneelvriendjes.”

Ariane: ‘Ik heb daar geen last van. 
Ik word zelden herkend’

Hoe uitte jullie verlegenheid zich in het 
dagelijks leven?
Ariane: “Ik was erg gesloten, had voor mijn gevoel een tweede leven. Van snel rood worden of mensen niet durven 
aankijken had ik geen last, maar ik 
vertelde nooit hoe ik me voelde. Dat deed ik in dagboekjes en gesprekken die ik met mezelf voerde op mijn slaapkamer. Dat laatste doe ik trouwens nog steeds, als ik alleen thuis ben. Ook moet ik me nu nóg over iets heen zetten voordat ik het 
contact met de buitenwereld aanga. Ik voel heel sterk het verschil tussen ‘aan’ en ‘uit’ staan. Als ik ‘uit’ sta, ben ik eigenlijk het meest mezelf.”
Sigrid: “Tot ik een jaar of zes was, durfde ik mensen geen handje te geven en keek ik meestal naar de grond. Daar ben ik overheen gegroeid. Maar als ik ergens naartoe moet, heb ik ook nog steeds minstens 
anderhalf uur nodig om me daarop voor te bereiden. Als ik om zes uur ’s ochtends word opgehaald voor opnames, sta ik om vier uur op, omdat ik het niet aankan 
om meteen dat contact met mensen te hebben. Ik herken heel erg dat ik mezelf ‘aan’ moet zetten.”

Ariane, jij studeerde op Sigrids leeftijd af aan de Toneelacademie Maastricht. Hoe stond je toen in het leven?
Ariane: “Vol verwachting, maar ook 
zoekend. Ik geloof niet dat ik in die jaren erg gelukkig was. Ik was erg perfectionistisch en legde de lat hoog – nog steeds trouwens. Maar het zoeken naar mijn plek in het leven, het vinden van mezelf, vond ik een moeilijk proces. In Sigrid zie ik een soort zelfbewustzijn dat ik helemaal niet had op die leeftijd. Jij bent daar echt ver in, je weet volgens mij heel goed wat je wilt.”
Sigrid: “Ik denk dat ik dat moet durven bevestigen, al vind ik het een groot 
compliment. Ik weet wat ik wil, maar kan dat niet goed onder woorden brengen. Het is een abstract beeld in mijn hoofd waar ik trouw aan blijf. Het heeft iets te maken met bewuste stappen zetten, geen werk aannemen waar mijn passie niet in zit 
of waarmee ik alleen maar bekendheid 
genereer.”

Sigrid: ‘Mensen spreken me aan. 
Ook als ik sta te huilen omdat
 het uit is met m’n vriendje!’

Is het jou altijd gelukt, Ariane, om in je 
werk trouw te blijven aan jezelf?
Ariane: “Over het algemeen wel, al heb ik eens een rol aangenomen in een tv-serie waar ik doodongelukkig mee was. Ik had net een kind gekregen en wilde niet 
elke avond weg zijn, die serie was een 
oplossing. Maar uiteindelijk gaat het erom dat je met hart en ziel ergens voor kiest. Ik heb ook bepaalde regisseurs nodig gehad om te ontdekken wat voor actrice ik ben, zoals Johan Doesburg en Alex van Warmerdam. Ik wilde vooral graag veel en mooi toneel maken. Ik kwam niet meteen voor zo veel keuzes te staan als Sigrid. Tv en film speelden in het begin van mijn carrière bijna geen rol.”

Doe mee met deze winactie en maak kans op 8×2 vrijkaarten voor de voorstelling Een meeuw

tekst: bas maliepaard
fotografie: iris planting.

Dit is een gedeelte uit het interview met actrices Ariane Schluter en 
Sigrid ten Napel. Het volledige interview lees je in Margriet 07-2017. Dit nummer nabestellen? Dat kan via Tijdschrift365.nl. Je kunt het hele interview ook online lezen via Blendle.

Lees ook:

• Sanne Wallis de Vries: ‘Ik ben de vrouw geworden die ik vroeger heel erg zou hebben gevonden’
• Prinses Margriet & Mr. Pieter van Vollenhoven naderen hun vijftigjarig huwelijksjubileum
• Advocaat en strafpleiter Bénédicte Ficq: ‘Als kind had ik al een zwak voor de underdog’

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief