Dubbelinterview met Roos en Robert ten Brink

Saggezza (Wijsheid)

Roos: “Ik denk dat wij vooral wijzer zijn geworden door de komst van onze dochters. Voor die tijd kon ik impulsief zijn, maar als moeder moet je beter nadenken. Het leven draait niet meer om jou, de kinderen zijn belangrijker. Dat heeft me rustiger gemaakt. Vroeger kon ik alle kanten uitschieten en was ik bezig met succes. Nu weet ik waar het echt om gaat: gelukkig zijn met ons gezin.”

Robert: “Voor mij geldt hetzelfde: mijn echte leven speelt zich niet af op tv, maar aan deze keukentafel. Je leert in de loop der jaren jezelf te bezien en te corrigeren. Al ben ik niet altijd zo rustig als Roos. Ik kan me heel erg opwinden over de lulligste dingen. Héérlijk! In het verkeer bijvoorbeeld. (verheft stem) ‘Ja! Natúúrlijk moet jij daar gaan staan, want dan blokkeer je drie rijbanen, hart-stik-ke handig!’ Dat werk.”

Roos: “En dan moet ik hem kalmeren. Behalve als zijn boosheid op mij is gericht, want dan denk ik: toedeloe, zoek het uit.”

Robert: “Wijsheid betekent natuurlijk ook gewoon dat je dingen wéét. Ik werk met mensen die vijftien tot dertig jaar jonger zijn dan ik. Dat merk ik weleens als ik onderwerpen aansnijd waar niemand van heeft gehoord. Ik vind dat het bij jonge mensen nog weleens schort aan algemene kennis. Als we in Rome zijn, valt ons altijd op dat iedere taxichauffeur opera’s uit zijn hoofd kent of over Dante begint. In museum Uffizi in Florence zagen we eens een bataljon soldaatjes van een jaar of negentien voor De geboorte van Venus van Botticelli staan huilen. Ze kenden het verhaal achter het schilderij en wisten wie Botticelli was. Kun je je dat voorstellen in Nederland?”

Roos: “In Italië word je met een grote liefde voor het cultureel erfgoed opgevoed. Mijn vader heeft alleen lagere school, maar kan elke opera meezingen.”

Robert: “Hier mis ik dat. Onze dochters moesten van mij mijn lievelingsboek Nooit meer slapen van W.F. Hermans lezen en een paar verhalen van Elsschot. Op school komen ze tegenwoordig niet verder dan Ronald Giphart. Verder zijn we niet dwingend geweest, hoor. Ze hoefden ook niet per se te studeren, zelf hebben we ook alleen de theaterschool gedaan. Emma heeft psychologie gestudeerd, Nina is verloskundige, Isabel werkt in de productie bij Endemol en Charlotte en Suus zitten in de muziek.”

‘Het beeld dat alles altijd vlekkeloos verloopt bij de Ten Brinkjes, klopt niet’

Giustizia (Rechtvaardigheid)

Robert: “Of wij strenge, maar rechtvaardige ouders zijn? Rechtvaardig wel, streng helaas niet. Wij zijn van de generatie die vriendjes is geworden met hun kinderen. De keerzijde daarvan is dat we misschien te weinig grenzen hebben gesteld en soms meer hadden kunnen pushen.”

Roos: “Ze hebben allemaal hun gymnasiumdiploma, dus het is niet slecht met ze afgelopen, maar ze hebben dat wel allemaal in zeven in plaats van zes jaar gehaald.”

Robert (lacht): “Maar vraag ze niet waar Winschoten ligt! Als we iets vaker go for it hadden gezegd, hadden ze dat diploma ook best in zes jaar kunnen halen. Het enige waar we wél streng in zijn geweest, is dat ze geen scooter of brommer mochten. Veel te gevaarlijk en je wordt maar dik op zo’n ding. Wij zeiden altijd: ‘Ga maar fietsen en daarna je rijbewijs halen.’ Daar hebben ze zich nooit tegen verzet.”

Dit is een gedeelte uit het interview uit Margriet 2017-33. Dit nummer nabestellen? Dat kan via magazine.nl. Je kunt het hele interview ook online lezen via Blendle.

Interview | Bas Maliepaard

Fotografie | Marloes Bosch

Visagie en styling | Nicolette Brønsted

Met dank aan: Renzo’s

Lees ook:

• Susan Smit in gesprek met Waldemar Torenstra: “Ik vind het af en toe lastig een volwassen meneer te moeten zijn”
• Dubbelinterview met Sjoukje Hooymaayer en Esmée Dekker
• Susan Smit in gesprek met Roel van Velzen: ‘Ik maak altijd overal een liedje van’

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief