Nog nooit verteld: ‘Niemand kent mijn drankverleden’

Annelies heeft haar leven weer op de rit. Maar in haar nieuwe omgeving open kaart spelen over haar drankverleden, durft ze niet. Uit schaamte. 

“Onlangs ben ik vijftig geworden. Ik heb het bewust in kleine kring gevierd. Ik hoorde dat een goede vriendin mijn partner had benaderd met het voorstel een surpriseparty voor mij te organiseren. Hij wist hoe ik daarin stond en heeft het afgehouden.”

Niet gepast

“Ergens jammer, want wat is het fijn dat ik weer mensen om mij heen heb die mij graag in het zonnetje willen zetten. Toch voelde het niet gepast. Er zijn te veel dingen in mijn leven voorgevallen waar ik niet trots op ben, dingen die ik liever in de schaduw houd. Bij een groot feest zouden er wel eens mensen uit mijn huidige omgeving in gesprek kunnen raken met familie, of de enkele vrienden die ik nog over heb van vroeger. En dan is het maar de vraag hoe ze na afloop naar mij kijken…”

‘Ik voelde me vaak gevangen’

“Ik heb altijd van een drankje gehouden. Ik denk dat ik begon met drinken toen ik veertien was. In die tijd was dat normaal, het werd zelfs oogluikend toegestaan op schoolfeesten. Op mijn drieëntwintigste kwam ik Barend tegen. Hij hield net zo van het nachtleven als ik. We hebben samen wilde jaren gehad. Maar toen we op een gegeven moment aan kinderen begonnen te denken, verhuisden we naar een huis buiten de stad. Barend startte een bedrijf en stak daar al zijn energie in. We kregen twee kinderen, vlak na elkaar.

We hadden afgesproken de zorg voor hen samen op ons te nemen, zodat ook ik een baan kon zoeken. Maar doordat Barend zo druk was, kwam dat steeds niet uit. Hoeveel ik ook van mijn kinderen hield, ik voelde me vaak gevangen. Ik miste mijn oude leven in de stad. De vrijheid, de nachten doorhalen. Mijn vriendinnen waren nog niet gesetteld. Soms kwamen mijn ouders op de kinderen passen en ging ik een weekend naar hen toe. Dat voelde ik me opleven.”

Het stille drinken

“In die tijd begon het: het stille drinken. Daarvoor was drank altijd iets sociaals geweest. Ik kon er bij vlagen wel mateloos in zijn, maar ik deed het in gezelschap. Nu werd het een verdoving voor het leven waarin ik me niet thuis voelde. Als Barend ’s avonds overwerkte, dronk ik de fles die ik voor ons had klaargezet alleen leeg. Wanneer hij thuiskwam, trok ik een nieuwe open.

En ook wanneer hij niet thuiskwam, trouwens. Want voor zijn werk bleef hij geregeld in de stad, vaak onverwacht. Achteraf denk ik: wie weet wat er allemaal gebeurde. Voor mij had hij zo weinig aandacht dat het goed kan zijn dat hij er andere vrouwen naast had. Toen stond ik daar niet bij stil, maar bluste mijn eenzaamheid met nog meer wijn.”

Lees ook: Nog nooit verteld: ‘De band met mijn ex is ongezond close’

Mateloos

“Ik heb mijn drankprobleem lang verborgen weten te houden. Overdag hield ik mij in, probeerde een goede moeder te zijn. En ik genoot ook van de qualitytime met de jongens, ik heb altijd zo veel van ze gehouden. Maar de dagelijkse beslommeringen vielen me zwaar. Ik was dan ook blij dat er na een jaar of tien eindelijk ruimte kwam om te gaan werken.

Maar toen dronk ik al zo veel dat ik niet meer functioneerde. Thuis had ik de boel nog op de rit kunnen houden, op de werkvloer viel ik door de mand. Ik verloor driemaal mijn baan en dat knaagde zo aan mijn zelfvertrouwen dat ik nog matelozer werd.”

‘Drank was mijn reddingsboei’

“Het werd zo problematisch dat het ook thuis niet meer ging. Barend zette mij het huis uit. Ik kon in de woning van een vriendin, die naar het buitenland verhuisd was. Hoe erg ik mijn kinderen ook miste, ik was ook opgelucht. Niet meer al die verantwoordelijkheden, die ik met mijn drankprobleem niet meer wist te dragen.

Barend en ik zijn gescheiden. De kinderen bleven bij hem wonen. Ik had niet de moed om terug te vechten. Ik wist dat ik dan zou moeten stoppen met de drank en dat was mijn reddingsboei. Als de jongens bij mij kwamen, zorgde ik er wel altijd voor dat ik nuchter was. Dan deden we leuke dingen. Maar zodra ze vertrokken, was daar mijn vertrouwde fles wijn, tegen het verdriet over mijn mislukte leven.”

Verslavingskliniek

“Pas toen ik drieënveertig was, besefte ik dat het zo niet langer kon. Mijn leven was klein geworden, mijn familie maakte zich grote zorgen over mij. Toen ook de kinderen steeds beter doorkregen wat er met mij aan de hand was en gingen snuffelen naar lege flessen wijn, ging de knop om.

Ik heb mij aangemeld bij een verslavingskliniek en ben een paar maanden naar Zuid-Afrika geweest om nuchter te worden. Hierna had ik de regie over mijn leven terug. Al heb ik nog heel wat verdriet moeten verwerken. Vooral om de verloren jaren met mijn kinderen: ik was zo hecht met ze geweest vroeger, maar door mijn drankprobleem had ik zoveel van ze gemist.”

Nieuwe start

“Hoewel ze altijd bij hun vader zijn blijven wonen, is ons contact gelukkig heel goed. Ze weten alles en hebben me vergeven. Mezelf vergeven is moeilijker. Al heb ik mijn leven weer op rit. Ik ben een webshop gestart en dat is een groot succes. Fantastisch om mijn eigen geld weer te verdienen. En dan is er mijn huidige partner Jan, die ik een paar jaar geleden via een datingsite heb ontmoet. Eindelijk weet ik wat een gelijkwaardige en liefdevolle relatie is, ik ben zo gelukkig met hem. Voor hem ben ik naar de andere kant van het land verhuisd en daar heb ik een heel nieuw leven opgebouwd.

Behalve Jan, weet niemand van mijn drankverleden. Mijn nieuwe vriendinnen heb ik verteld dat mijn kinderen na de scheiding bij mijn ex zijn gebleven vanwege vriendjes en school. Ik schaam me vreselijk om te moeten bekennen dat ik het gewoon niet aankon en de drank indertijd belangrijker vond dan hen. Hoewel ik weet dat verslaving een ziekte is, voel ik mij er nog zo schuldig over. Dat weerhoudt me om open te zijn over wat er gebeurd is. Laat dat maar rusten, ik ben zuinig op mijn nieuwe start.”

Tekst | Lydia van der Weide
Beeld | iStock

Dit artikel verscheen eerder in Margriet 2019-49. Je kunt deze editie hier nabestellen.

Artikelen van Margriet ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.