Désirée Manders: ‘Dankzij mijn moeder gaat het elke dag beter met mij’

“Mijn moeder, Frieda Mooijman, is geboren in 1950. Ze groeide op in een bakkersgezin met vijf meiden, haar ouders bestierden Bakkerij Mooijman in Rijswijk en het gezin woonde boven de winkel. Als meisjes mochten de kinderen geregeld meewerken in de bakkerij. Opa, mijn moeders vader, was een heel lieve man. Zó lief, dat hij de neiging had zijn broden weg te geven aan minderbedeelden. Mijn oma – ze was al net zo lief, hoor – was gelukkig iets zakelijker ingesteld.”

Fotomodel en beatgirl

“Na de huishoudschool werkte mijn moeder bij Dr. van der Hoog cosmetica en als kinderoppas. Ze paste onder andere op bij Charles Hartman, een vooraanstaand fotograaf uit Scheveningen. Charles, nog een jonge man, was net gescheiden en mijn moeder paste op zijn kinderen als hij aan het werk was. Daarnaast werkte ze als fotomodel en als beatgirl; danseres bij bandjes. Dat deed ze samen met haar zus, mijn tante Tonny. Tijdens het uitgaan ontmoette ze mijn vader, Herman Manders, die basgitarist was in de Haagse band Marcus Soul Train. Ze werden algauw dol op elkaar. Mijn moeder voelde een sterk verlangen om zelf een gezin te stichten en toen ze achttien was, raakte ze zwanger van mij. We woonden nog een poos op zolder bij oma, totdat mijn vader besloot een goede baan te gaan zoeken. De plicht riep immers, hij had een kersvers gezin te onderhouden en een bestaan als muzikant vond hij te onzeker. Snel vond hij een goede baan als ingenieur bij Philips.”

1. “Een reclamefoto voor een ontsmettingsspray.”
2. “Links zie je mijn broer Maurice en rechts mijn broer Mathieu. Mijn vader werd voor zijn werk vaak overgeplaatst. Dit was in Brabant, waar mijn ouders een oude boerderij met stukje land hadden gekocht.”
3. “Frieda en Charly, samen op een terras.”

Bonusbroers en -zussen

“Na 25 jaar huwelijk zijn mijn ouders gescheiden, een treurige periode. Mijn moeder kwam in een flat in Winschoten terecht, waar Charles – de kleurrijke fotograaf uit het verleden die altijd een goede vriend was gebleven – haar kwam helpen. Charles ving mijn moeder op en al snel bloeide de liefde tussen hen op. Ze noemt hem Charly. Het leeftijdverschil van tien jaar deed er niet meer toe. Het bijzondere is: Charly heeft mij als baby in zijn armen gehouden en ik ken zijn kinderen, nu mijn bonusbroers en -zussen, ook heel goed. Toen mijn moeder op haar 45ste opnieuw de liefde vond bij Charly, vond ik dat geweldig. Zeker na de pijnlijke scheiding met mijn vader. Mijn ouders hebben beiden weer een lieve partner gekregen met wie ze gelukkig konden worden. Ze sturen elkaar zo nu en dan een kaartje en komen elkaar tegen als het om de kinderen gaat. Iedereen is weer happy.”

1. “In Brugge met Frieda op het terras. We hebben dezelfde uitstraling, al heb ik een iets bredere kaaklijn, daarin lijk ik op mijn Tsjechische oma, van mijn vaders kant.”
2. “Samen naar Céline Dion, mijn moeders eerste concert ooit.”
3. “Net Brigitte Bardot. Dit is mijn moeder als negentienjarige op het strand van Scheveningen.”

Positief ingesteld

“Voor mijn boek, Dreams to survive, en voor dit interview dook ik in de foto’s van vroeger en ontdekte ik weer die prachtige foto’s van mijn moeder. Ik voel trots als ik naar haar kijk. Onze levens lopen op veel vlakken bizar synchroon. Net als mijn moeder scheidde ik op mijn 45ste en net als mijn moeder kampte ik met borstkanker. Toen mijn ziekte werd ontdekt, was de kanker al vergevorderd met een tumor van 5,5 centimeter in mijn borst, maar niet uitgezaaid. Achteraf kan ik zeggen dat ik al heel lang steken in mijn borst voelde en dat ik zwartgallige gevoelens had die ik niet kon plaatsen, de kanker deed absoluut wat met mijn hormoonhuishouding. Voor mijn moeder moet het afschuwelijk zijn geweest om een van haar drie kinderen zo ziek te zien, maar de steun die ik van haar kreeg tijdens het ziekteproces was enorm. Als geen ander wist zij hoe het was om behandelingen te moeten ondergaan, hoe een operatie voor een borstimplantaat zou gaan en hoe het voelde om het leven weer te durven oppakken nu het goed met ons gaat. We zijn gezond verklaard, volledig genezen. Ook met mij gaat het, mede dankzij mijn moeder, elke dag beter. Mijn moeder is zo ontzettend positief ingesteld en wist mij, soms letterlijk, door het zware proces te slepen.”

1. “Ik draag een ringetje met vergeet-mij-nietje, gemaakt van een oude oorbel van mijn oma. Ik heb het nu nog.”
2. “Mijn moeder tijdens een modellenklus.”
3. “Mijn schoonmoeder Connie, Dees – zoals mijn moeder mij standaard noemt – en Frieda in een openluchttheater. Deze twee vrouwen zijn mijn grote voorbeelden. Beiden kanker gehad en beiden zo sterk.”

Klaarstaan voor elkaar

“Mijn gevoelens en gedachten schreef ik altijd al in dagboeken, maar in mijn ziekteperiode kreeg ik echt de tijd om stil te staan, de wereld waarin ik zat los te laten en mij te richten op mijn genezingsproces. In mijn boek Dreams to survive vertel ik hoe ik tot nu toe door het leven ben gegaan. Ik vertel over hoge pieken en diepe dalen. Mijn verhaal gaat daarmee over veel meer dan kanker, want met het boek wil ik bijdragen aan positiviteit. Ziek of niet, mijn moeder en ik staan voor elkaar klaar. Het liefst zie ik haar elke dag. Ik vind het heerlijk om te zien hoe actief ze weer is. Een paar keer per week zet ze zich in voor jong en oud, ze doet aan yoga, bespeelt instrumenten en wandelt buiten. Ze eet gezond en doet alles met mate. Een waar voorbeeld. Mijn wereld verging toen ik hoorde dat mijn moeder borstkanker had, en opnieuw toen ik zelf die diagnose kreeg. Inmiddels weet ik dat het gelukkig niet altijd het einde hoeft te zijn.”

Désirée vertelt in de podcast Met kaarten op tafel bij Margriet over haar borstkankertraject. Je kunt de aflevering hier beluisteren: