‘Dat mijn man pas de moed vond om mij te vertellen dat hij op mannen viel toen ik al tegen de zestig liep, vind ik onvergeeflijk’

“Eén keer heb ik hem ­betrapt. Ik was naar het koor waarin ik al heel lang zing, maar halverwege de avond voelde ik me niet lekker. Toen ik thuiskwam, vroeger dan normaal, zag ik dat het licht op onze slaapkamer brandde. Ik liep naar boven, zachtjes, om onze baby niet wakker te maken. Onbevangen deed ik de slaapkamerdeur open en daar stond Jan. In mijn jurk. Mijn mond viel open. Ik had nog nooit gehoord van travestie. Jan werd rood en had zó veel haast om mijn jurk uit te trekken dat hij ’m kapotscheurde. Later, beneden, was hij ­afwerend. Dit stelde niets voor, het was een grapje geweest. Met een vreemd gevoel in mijn buik liet ik het gaan. Ik had geen idee dat het iets kon betekenen en wilde het zo snel mogelijk vergeten. Mijn man was soms al een raadsel voor me, ik wilde er niet nog iets ingewikkelds bij. Dus ik stak mijn kop in het zand en vergat de gebeurtenis zelfs helemaal. Tot mijn leven een paar jaar geleden totaal overhoop werd gehaald.”

Gepassioneerde zoen

“Twintig was ik, toen ik Jan ontmoette. Ik was op slag verliefd. Ik viel op zijn vriendelijke karakter, zijn mooie, warme ogen. Hij zei dat hij ook tot over zijn oren verliefd was op mij en ik had geen reden daaraan te twijfelen. Want hij deed alles voor me en vroeg me al na vijf maanden om met hem te trouwen. Het enige dat ik gek vond was dat hij me lang niet zo gepassioneerd zoende als de enige jongen die ik vóór Jan had gekust. Die had telkens ­geprobeerd om verder te gaan, terwijl Jan zonder morren respecteerde dat ik wilde wachten met seks tot we getrouwd zouden zijn. Ik ging ervan uit dat het daarna wel goed zou komen.”

Geen vuur

“Maar het vuur dat ik kende van mijn eerste vriendje, is nooit gekomen. En achteraf denk ik: het is dat Jan zo graag kinderen wilde, anders had hij mij vast nooit aangeraakt. Nu deden we het keurig eens per week, in het weekend. Lang duurde het nooit en ik beleefde er weinig plezier aan. Ik was ook nog zo jong, ik kende mijn lichaam nog niet.”

Hij viel op mannen

“De kinderen waarop we hoopten kwamen, en wat waren we blij. Jan was een fantastische vader. Hij trok eerder taken naar zich toe dan dat hij ze aan mij overliet. Vriendinnen maakten er weleens grapjes over. ‘Wie is de moeder van jullie gezin nu eigenlijk?’ zeiden ze dan. Dan lachte ik mee, had er geen idee van hoe raak die vraag op een dag nog eens zou blijken. Ik denk dat Jan dat ook niet wist, in die jaren. Maar waar hij zich wél ­bewust van was, weet ik nu, was dat hij zich niet aangetrokken voelde tot mij of welke andere vrouw dan ook. Want hij viel op mannen. Hij had dat zelfs al gepraktiseerd voordat hij mij ontmoette. Maar hij voelde zich niet goed in de rol van homoseksueel en hij had een grote kinderwens. Dus ik kwam goed van pas, zogezegd.”

Geen seks meer

“Toen de kinderen er waren, vier in totaal, en we besloten het daarbij te laten, stierf ons seksleven een ­stille dood. Ik vond dat jammer, begon het met de jaren steeds meer te missen. Er werd in de media steeds opener over seks ­gepraat, ik kwam meer in contact te staan met mijn verlangens. Ik miste een man die mij bevestiging en lichamelijke liefde gaf. Hoe vaak mijn vriendinnen ook zeiden: ‘Doe mij zo’n man als Jan,’ mij bekroop steeds vaker de gedachte: ja, maar als vrouw ziet hij mij niet staan. Terwijl ik het zo vaak probeerde. Alles heb ik uit de kast ­getrokken om Jan te verleiden. Ik kocht leuke lingerie, stak kaarsjes aan. Of boekte een romantisch hotelletje, in de hoop dat we daar dan eens... Maar altijd eindigde het ermee dat hij met zijn rug naar me toe lag te slapen. Wat deed dat pijn. Het nare is dat dit doorwerkt in je zelfvertrouwen. Ik ging denken dat het aan míj lag. Dat ik onaantrekkelijk was, dat ik het niet waard was om op die manier lief te hebben. Daar leed ik onder. Ik voelde me voortdurend minderwaardig en gefrustreerd.”

Gevangen

“Had Jan zijn worsteling toen maar met mij besproken. Het is niet dat ik dat niet heb geprobeerd. Maar elke opmerking of vraag van mij pareerde hij, hij wilde er nooit aan. En dat neem ik hem heel erg kwalijk. Als hij mij eerlijk had verteld wat er bij hem speelde, dan was ik er voor hem geweest. Ik hield van hem, hij was mijn beste vriend, hij is de vader van mijn kinderen. We hadden samen kunnen kijken hoe we ermee om konden gaan. Dan had hij me tenminste niet in een huwelijk gevangen ­gehouden dat niet meer dan een vriendschap was. Dat Jan pas de moed vond om mij te vertellen dat hij op mannen viel toen ik al tegen de zestig liep, vind ik onvergeeflijk.”

IJzige scheiding

“Dat het moeilijk was voor hem, dat snap ik: maar hij heeft nu ook míjn leven bepaald. Hij had mij niet zo lang in onwetendheid mogen laten. Dus nee, van mij geen begrip, nu hij zijn geaardheid eindelijk naar buiten heeft gebracht. Onze scheiding is ijzig ­geweest, ik kan het zelfs niet opbrengen om voor de kinderen nog aardig tegen hem te zijn. Daar hebben zij overigens wel begrip voor. Al staan zij veel zachter tegenover hun vader, bieden hem een luisterend oor en proberen soms te bemiddelen. Via hen hoorde ik begin dit jaar dat hij ook worstelt met zijn identiteit. En opeens herinnerde ik me weer die keer dat ik hem betrapte. Ik moest vreselijk huilen. Toen speelde dit al, bijna veertig jaar geleden! Natuurlijk vind ik het zielig, maar opnieuw geldt: ook ík ben er slachtoffer van geworden. En dat vind ik echt fout.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.