Column: Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster. Ze woont samen met Gijs, hun zoon Benjamin (6) en dochter Rifka (5).

Terwijl ik yoga deed in onze woonkamer, viel mijn oog op een pootje dat boven wat boeken uitstak

Rifka lijkt op mij – uiterlijk gezien ook wel, al vind ik haar vele malen knapper dan mezelf, en dat is ze objectief gezien ook. Donkere huid, donkerblond haar, groene ogen met lange lieve wimpers: je hoeft haar moeder niet te zijn om haar beeldschoon te vinden. Innerlijk lijkt ze nog veel meer op mij. We zijn allebei opvliegend, hebben een lage pijn- en irritatiegrens, kunnen erg verlegen zijn maar ook juist wild en gillerig, zijn bang voor specifieke dingen (zij voor wurmen en kaas, ik voor het donker), hebben een zeer heftige fantasie en houden ervan om in het middelpunt van de aandacht te staan. En te praten. En, sinds kort, te schrijven. Rifka heeft op haar vijfde het schrijven ontdekt, althans, haar versie: fonetisch en vaak ook in spiegelschrift. In het begin schreef ze vooral haar eigen en mijn naam op, waar ik blij mee was, hoewel ik ook wel begreep dat mijn naam gewoon makkelijk is. Toen begon ze de namen van Gijs, haar broer, halfbroer en halfzus te schrijven, en sinds een week schrijft ze briefjes. Meestal ’s avonds in haar bed, tijdens wat ik haar tekenuurtje noem. Dat is het uurtje na achten, als ik Ben en Rifka in bed heb gestopt en Rifka nog tekent. Ben valt onmiddellijk in slaap, moe van een dag onophoudelijk rondrennen. Rif wil nog wel even tekenen. De tekeningen die ze maakt legt ze half onder haar kussen en die vis ik er, ’s avonds voor ik zelf naar bed ga, onder uit. Elke avond wel een paar projecten. Soms hele knutsels met lijm en plakband en glitter. Deze week gebeurde ons iets stoms: we raakten haar knuffel kwijt. Na een dag met zijn allen door de stad rijden in de auto was Apoe, hadden we geconcludeerd, ergens blijven liggen. Toen we het hele huis hadden doorzocht, en de auto, en alle winkels hadden gebeld waar we die dag met haar waren geweest, moesten we haar die conclusie mededelen. Groot verdriet, natuurlijk. Maar de avond na die treurige mededeling lag ik yoga te doen in onze woonkamer, en zo viel mijn oog, vanaf de vloer, op een plank van de boekenkast, die ik verder nooit echt zie en waar een pootje boven wat boeken uitstak. Het pootje van Apoe. Iemand had de knuffel op die plank gelegd, waar we allemaal nooit hadden gekeken. Gauw ging ik Apoe bij Rifka in bed leggen. Daar vond ik de tekening van die avond. ‘Apoisdbest’ stond erop, en ik wist meteen wat het betekende, al was de spelling vreemd en stonden veel letters in spiegelschrift. ‘Apoe is de beste’ moest dit betekenen. De tranen welden in me op, want ik ben best huilerig van aard. Net als mijn dochter, die me ’s morgens, toen ik haar vertelde dat ik haar briefje over Apoe had gevonden, dramatische mededeelde dat ze die ‘huilend in
bed’ had geschreven.

fotografie: ester gebuis. styling: odette simons en nicky groenewoud (assistent).

Meer Aaf:

Margriets Maestro: Aaf Brandt Corstius

Aaf: ‘Mijn buik is eindelijk een strak, plat ding’