Claudia: ‘Mét Mirella ben ik een leuker persoon dan zonder haar’

“In december 2008 was ik met vriendinnen naar een voorstelling van Claudia de Breij in De Kleine Komedie. Na afloop trof ik toevallig iemand die diezelfde dag bij mij had gesolliciteerd. Zij was in gezelschap van Mirella. We raakten aan de praat en besloten aansluitend met z’n allen nog uit te gaan. Het werd een superavond waarop ik heel fijn met Mirella heb zitten praten. We bleken veel raakvlakken te hebben. Ik vond haar fantastisch en stuurde haar een paar dagen later een sms’je om samen wat te gaan drinken. Helaas reageerde ze met een nee. Ze zat nog in een relatie, die weliswaar niet lekker meer liep, maar ze vond het niet netjes om ondertussen met mij af te spreken. Dat heb ik uiteraard gerespecteerd. Het was ook geenszins mijn bedoeling een relatie kapot te maken.

Een paar weken later stond Mirella ergens in een kroeg op een nieuwjaarsborrel. Vrienden van mij die daar waren en hadden gehoord dat ze weer vrijgezel was, appten me dat ik moest komen. Die avond volgde de eerste kus. Voor mij was het meteen duidelijk dat ik met haar door wilde, maar Mirella aarzelde. Ze had het voornemen een tijd solo te blijven. Dankzij mij is dat dus mislukt.” (lacht) “Ik voelde me van meet af aan totaal op mijn gemak bij haar. Ik kan onwijs met haar lachen. Daarnaast is ze heel lief, megaslim en wezenlijk in een ander geïnteresseerd. Ze prikt door façades heen, wat ik heel sexy vind.”

Geen twee dingen tegelijk

“We komen allebei uit een stabiel gezin, we zijn allebei gepassioneerd en principieel. Eerlijkheid vinden we superbelangrijk. Ik ben extravert, Mirella is introvert. Lastig? Ja, soms moet ik echt wel doorvragen en doorzagen om erachter te komen wat ze nou echt vindt. Mirel kan erg in haar hoofd zitten. Dan stel ik haar een vraag waarop zij antwoordt: ‘Ja, oké,’ maar dan kan ik zomaar het gevoel krijgen dat mijn verhaal niet bij haar is binnengekomen. Hoewel ik dat dan irritant vind, voel ik er gelijktijdig veel liefde bij, want dat even uitgecheckt zijn, hoort echt bij haar. Ze kan geen twee dingen tegelijk, zegt ze dan. De ­remedie is dat ik haar expliciet vraag of ze is aangehaakt, dan weet ik zeker dat ze hoort wat ik haar vertel.

Ik ben dus de flapuit en haantje-de-voorste, zij meer de rustige bedachtzame. Vandaar dat zij vaak een stuk genuanceerder is dan ik. Daar leer ik ook weer van. In het begin van onze relatie vloog ik nog als consultant voor Endemol International de hele wereld over. Het was een geweldige baan, maar door Mirella kreeg ik heimwee. Ik wilde vaker bij haar zijn. Het is misschien gek om te zeggen, maar mét Mirella ben ik een leuker persoon dan zonder haar.”

Donor

“Ik wist altijd al dat ik moeder wilde worden. Eventueel zelfs zonder partner. Daarom was ik al naar voorlichtingsavonden gegaan voor mensen die hun kinderwens niet op de traditionele manier kunnen verwezenlijken. Nadat ik Mirella leerde kennen en zij gelukkig ook een gezin wilde, konden we ons sámen verdiepen in de mogelijkheden. Zoals te lezen is in het boek Wij willen ook een kind, dat Mirella samen met Jorinde Benner schreef, zijn we weloverwogen aan het avontuur begonnen. We bleken er echter heel wat meer doorzettingsvermogen en flexibiliteit voor nodig te hebben dan we van tevoren hadden ingeschat. Alleen al de zoektocht naar een geschikte donor duurde langer dan we dachten. Uiteindelijk vonden we de broer van een vriendin bereid ons te helpen.

Zo’n traject bestaat uit verschillende fases. We hebben het eerst thuis geprobeerd om bij mij het donorzaad in te brengen. Toen dat heel lang niks opleverde, ben ik in een fertiliteitsbehandeling terechtgekomen. We begonnen met iui, waarvoor het zaad wordt gewassen zodat alleen de beste zaadcellen worden ingebracht. Negen pogingen in negen maanden leverden helaas niks op. Vervolgens heb ik een keer ivf gehad, wat ook een traject van een paar maanden was. Ook dat lukte niet. Daarna kozen we voor icsi, waarvoor ze in het laboratorium de zaadcel in de eicel inbrengen en dat embryo wordt dan in de baarmoeder geplaatst. Dat heb ik twee keer gedaan.

Twee dochters

“Na alle hormoonbehandelingen en teleurstellende resultaten kon het me weleens frustreren als ik zag hoe makkelijk sommige andere vrouwen zwanger werden. Ik begon me al bijna met de gedachte te verzoenen dat het niet zou lukken, toen ik met de allerlaatste poging zwanger werd van onze dochter Sammie (8). Dolgelukkig waren we met haar komst. Omdat het bij mij zo moeizaam was gegaan, wilde Mirella daarna de gezinsuitbreiding op zich nemen. Niet wetende dat haar traject net zo moeilijk zou verlopen als dat van mij. Zelfs de fertiliteitsarts werd er een beetje moedeloos van. Toch waagde Mirella nog een allerlaatste poging. En daar hebben we dus onze tweede dochter Bobbie (4) aan te danken.

Grappig is dat hoewel we mannen in ons vrouwengezin een beetje inferieur hebben gemaakt, we het uiteindelijk toch niet zonder ze kunnen stellen. Zodra het op klussen en verbouwen aankomt, kunnen Mirella en ik namelijk niks. Laatst gingen we met z’n tweeën een gaatje boren om een schilderijtje op te hangen in de kamer van Bobbie. Na een halfuur prutsen, moest toch de buurman eraan te pas komen. Hij klaarde de klus terwijl wij verzuchtten: ­‘Tjongejonge, hoezo kunnen wij dat nou niet?’ Haha.”