Cecile (53) kreeg een voorwandinfarct: “In één klap was ik hartpatiënt”

De afgelopen jaren is er veel onderzoek gedaan naar hartproblemen bij vrouwen. Zo ook naar SCAD, een type hartfalen dat vooral vrouwen onder de 60 jaar treft.

SCAD

Angela Maas kwam de Spontaneous Coronary Artery Dissection - SCAD - de afgelopen jaren op het spoor. Van dit type infarct werd lang gedacht dat het een zeldzaamheid was. Inmiddels is duidelijk dat er in 25 procent van alle infarcten bij vrouwen onder de zestig sprake is van een SCAD. Maas: “Gelukkig zie ik dat artsen het vrouwenhart versneld oppakken. Zo heeft de Nederlandse Vereniging voor de Cardiologie vorig jaar een verkorte richtlijn opgesteld voor de beoordeling en behandeling van vaatkrampen in de kransvaten. Het vrouwenhart krijgt dus eindelijk een serieus kader. En dat was hoognodig.”

SCAD is een relatief zeldzame aandoening, die een scheur veroorzaakt tussen twee lagen van een bloedvat. Hierdoor kan een bloedvat worden afgesloten en een hartinfarct ontstaan. Gelukkig wordt de SCAD steeds vaker herkend. De emotionele impact ervan is enorm. “Deze vrouwen staan midden in het leven. Ze werken, voeden kinderen op en moeten ineens flink pas op de plaats maken. Dat is ingrijpend.”

Voorwandinfarct

Cecile: “Ik had een heerlijke dag gehad met mijn kinderen in een pretpark. Daar had ik zelfs nog in zo’n machine gezeten die met kracht door de lucht werd gelanceerd. ’s Avonds kreeg ik ineens dezelfde klachten als een week eerder: licht in mijn hoofd, benauwd, een rare sensatie op mijn borst en kaken en in beide armen uitstraling naar mijn vingers. Ik dacht dat het hyperventilatie was.

Toen het steeds erger werd, belde mijn man de huisarts, die meteen een ziekenwagen stuurde. De ambulanceverpleegkundigen zagen op een hartfilmpje dat ik een voorwandinfarct had. Ik had de week daarvoor dus ook al een infarct gehad, terwijl ik toen gewoon verder ben gegaan met de schuur schilderen.

Ik had geen enkele reden om me zorgen te maken: ik was 43, gezond, een yogatype dat de trap nam in plaats van de lift. Wel had ik een stressvolle verhuizing gehad. Dat ik moe was, was niet gek, dacht ik. Of het door aanleg kwam, weet ik ook niet zeker, wel dat ik op dat moment in één klap hartpatiënt werd.

Met gillende sirenes ben ik naar het UMC gebracht, daar lag ik binnen een kwartier op de hartkatheterisatiekamer. Ik had het geluk dat dr. Agostoni dienst had die nacht, hij is interventiecardioloog. Hij zag meteen dat ik een SCAD had. De behandeling was traumatisch, maar de dag daarna is mij helder uitgelegd wat er was gebeurd.”

Zwart gat

Na twee weken ter observatie in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Die periode heb ik als een zwart gat ervaren. Ik was bang voor elk pijntje, maar wilde tegelijkertijd sterk zijn voor mijn kinderen, dus hield ik me ‘goed’ om hen te beschermen. Ik wist dan wel wat ik had, maar over de risico’s wist ik weinig en de informatie die ik meekreeg, ging over standaardhartaanvallen. Dat was toen nog zo. Door de bloedverdunners en cholesterolverlagers kwam ik amper nog vooruit, ik kon mijn oude baan niet meer oppakken en moest leren accepteren dat ik nooit meer de oude zou worden. Al met al heeft het me drie jaar gekost voor ik me weer goed voelde.”

Iets getriggerd

“Ik ben weleens bang geweest dat ik het niet zou redden, maar bleek veerkrachtiger dan ik dacht. Nog steeds groei ik enorm, alsof mijn infarcten iets in mij hebben getriggerd. Ik liep nooit zo voorop, maar dat afwachtende is er helemaal vanaf. Ik heb me laten omscholen tot medisch secretaresse en managementassistente en ben in deeltijd gaan werken. Het gaat dus goed met me. En zolang er nog weinig informatie is over SCAD en artsen er nog niet eenduidig mee omgaan, blijf ik me ervoor inzetten. Daarom help ik ook lotgenoten via Facebook, want zó zeldzaam is SCAD nou ook weer niet. Dit overkomt bijna elke dag iemand.”