Caroline van der Plas: ‘We beleefden een typische jarenzeventigjeugd. Eindeloos buitenspelen en met fris­gewassen haartjes tv-kijken’

“Ik ben de jongste van drie kinderen en heb een heel fijne jeugd gekend. Zo een waarin het stabiele nest een enorm fijne basis vormt voor het verdere leven. Dat komt natuurlijk door mijn ouders, Wil van der Plas en Nuala Fitzpatrick, die elkaar leerden kennen als penvrienden. Mijn moeder, opgroeiend in Ballinasloe, Ierland, had een advertentie geplaatst in een blad dat ze op zoek was naar een penvriend ergens in Europa. Mijn vader, die opgroeide in Wassenaar, reageerde daarop. Zij was veertien, hij vijftien. Het was de start van een heel lang schrijven.”

Filmisch verhaal

“Toen mijn moeder op haar negentiende grondstewardess was bij vliegmaatschappij Aer Lingus vloog ze een keer naar Schiphol. Een vriendin reisde mee en stelde voor haar penvriend op te bellen. Met een beetje aarzeling en verlegenheid deed mijn moeder dat. Mijn vader reageerde enthousiast en vroeg haar met de trein naar Den Haag te komen, waar hij haar zou ophalen. Mijn vader heeft heel lang het ontzettend filmische verhaal verteld dat hij haar ophaalde op de fiets en dat zij samen dat hele eind naar Wassenaar fietsten.”

“Ik had daar een geweldig romantisch beeld bij, totdat mijn moeder vorig jaar zei: ‘Dat is helemaal niet waar. Zijn broer Piet haalde me op met de auto.’ Ha! Na het jarenlange brievenschrijven was de vonk direct overgesprongen toen ze elkaar in levenden lijve zagen. Mijn moeder kwam voor de liefde naar Nederland en kort daarna, in 1961, trouwden ze. Ze was de eerste jaren thuis voor ons en werkte daarna parttime in een kledingwinkel. Mijn vader was journalist en werkte bij het Deventer Dagblad. Tussen de middag lunchte hij thuis met ons en nam hij broodjes kroket mee uit de bedrijfskantine. Het was zo’n typische jarenzeventigjeugd. Eindeloos buitenspelen, waarna we met frisgewassen haartjes tv-keken, De Mounties met Piet Bambergen en René van Vooren, een schaaltje chips voor onze neus.”

1. “Mijn moeder is altijd al gek geweest op de zee. Als kind zwom ze zelfs in zeewater van dertien graden.”
2. “Hier ben ik acht maanden oud.”

“Ik was een vaderskindje. Ging met hem naar sportwedstrijden waarvoor hij verslag deed en zaterdags haalden we samen witbrood en verse kaas op de markt. Mijn moeder pakte dan alvast de picknickspullen voor het weekenduitje naar het bos. We tourden door de regio, spotten herten en ze stimuleerden ons kinderen om allerlei sporten uit te proberen. Ik koos voor ponyrijden. In Nederland ging het er in ons gezin gestructureerd aan toe, maar waren we op vakantie in het geboorteland van mijn moeder dan gold: go with the flow. In Ierland trokken we naar familie aan de westkust en huurden we een groot huis voor wel twintig man. Weer of geen weer, we gingen met manden vol sandwiches naar het strand, maakten muziek en er was altijd wel een kroeg in de buurt waar alle ooms en tantes een biertje dronken. Heel gezellig.”

1. “Aan de poster voor het raam te zien, was dit in maart en is deze foto van het verjaardagsfeestje van mijn middelste broer Andrew, vooraan in rood shirtje. Ik zit schuin achter hem. Andrew overleed in 2020.”
2. “Juni 1967, de kraamverzorger aan mijn moeders bed.”
3. “In 1971 op de kleuterschool.”

“Helaas heeft mijn familie de laatste jaren grote verliezen gekend: mijn vader, mijn broer Andrew en mijn man Jan zijn overleden. Ik heb ontzettend veel bewondering voor mijn moeder vanwege de manier waarop ze hiermee omgaat. Ik heb twee zonen en alleen al het idee dat je als ouder je kind overleeft, voelt alsof een deel van me wordt afgescheurd. Mijn broer is jong overleden aan ziekte, mijn moeder kan niet over hem praten zonder tranen – iedere ouder zal het begrijpen – maar het lukte haar aardig het leven weer op te pakken. Ze woont zelfstandig, gaat met vriendinnen naar het filmhuis en luncht met oude buurtjes. Andrews dood heeft mij voorzichtiger gemaakt. Bijvoorbeeld toen ik het afgelopen jaar als politica ernstig werd bedreigd. Dan waak ik extra voor mijn veiligheid, mijn moeder moet niet nog een keer het verlies van een kind meemaken.”

1. “Wij beleefden een typische jarenzeventigjeugd.”
2. “December 2019, drie maanden na Jans overlijden. Ik wilde niet thuis zijn met kerst en ging met mijn jongens naar Ierland om een tourtje Westkust te doen, zoals ik ook vaak met Jan had gedaan.”

“Jan heeft de start van mijn politieke carrière nog meegemaakt. Als journalist voor tijdschriften in de agrarische sector had ik veel te maken met boeren. Ze zijn nuchter, staan met de poten in de klei en hebben geen blabla, daar houd ik van. Hun welzijn vind ik belangrijk, überhaupt dat van alle burgers die weinig worden gehoord door Den Haag. Toen de start van BoerBurgerBeweging in zicht kwam, zei mijn man: ‘O Lien, waar begin je aan?’ Maar hij wist dat ik mijn kop erbij zou houden en snapte, als landbouwjournalist, dat de boeren moesten worden gehoord in Den Haag. Vlak voordat hij stierf, sprak hij zijn trots uit. Je krijgt geen rouwhandboek overhandigd als geliefden doodgaan. Het gemis is er altijd, elke dag. Met mijn moeder haal ik vaak herinneringen op aan mijn vader, Andrew en Jan. Die trips down memory lane vinden we allebei heel prettig. Ze geven ons het idee dat ze op die manier nog een rol spelen in ons leven.”

1. “Op het strand van Youghal, in het zuiden van Ierland. Mijn vader ging liever naar de bookmakers om op paarden te wedden.”
2. “Maart 2021, met een vrachtwagen van BBB tourden we door de provincie en reed ik ook langs mijn moeder.”

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.