Carolina helpt haar man revalideren: ‘Soms voelt het alsof ik met een vreemde in huis ben’

Carolina vertelt ons openhartig over haar leven als mantelzorger voor haar man en alles wat daarbij komt kijken. "Eigenlijk praat ik er nooit echt met iemand over."

Hersenbloeding in de auto

Op 11 maart 2020 was Carolina's man met de auto onderweg naar zijn werk toen hij een hersenbloeding kreeg. Daardoor reed hij met tachtig kilometer per uur tegen een boom. Hij werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. "Toen ik hem in het ziekenhuis zag aan al die apparaten, stortte mijn wereld in."

'Ik kon alleen maar huilen'

Verwacht het allerergste, zeiden artsen tegen Carolina. Als hij überhaupt nog levend uit z'n coma kwam zou hij nooit meer hetzelfde zijn. "Ik had geen hoop meer", geeft Carolina toe, die in die loodzware periode ook hun gezamenlijke bedrijf overeind probeerde te houden in coronatijd. "Op dat moment weet je niet wat je moet doen, alles is donker. Ik kon alleen maar huilen." Overleven deed 'ie. Negen maanden later was hij weer aanspreekbaar, maar de schade in zijn kleine hersenen was blijvend. En toen begon het loodzware revalideren. "In 2020 moest hij minstens vijftien keer met spoed naar het ziekenhuis gebracht worden."

'De schade had veel erger kunnen zijn'

De impact was natuurlijk enorm. "Van de ene op de andere dag kan je man niet lopen, niet praten, niet slikken... hij kon alleen maar ja of nee knikken." Maar, voegt Carolina daar aan toe: "De schade had veel erger kunnen zijn. Hij had ook een rugwervel beschadigd. Omdat hij zo lang in het ziekenhuis heeft gelegen, heeft z'n rug de tijd gehad om zich te herstellen."

Vooruitgang

Carolina besloot haar man op een gegeven moment uit het revalidatiecentrum te halen. "Hij werd er niet goed verzorgd", zegt ze. Ze verwijst naar haar Zuid-Amerikaanse komaf en legt uit dat in die cultuur mantelzorg vanzelfsprekender is. "Ik wil hem niet naar een plek brengen, ik ga liever zelf voor hem zorgen. Ik ben geen professional, maar ik heb een ingrediënt: liefde. Liefde overkomt alles en kan alles." Dat was een goed besluit, reflecteert ze: "Pas toen hij thuis kwam na het revalidatiecentrum, begon het iets beter te gaan." En ook al doet ze het met liefde, de zorg kost haar natuurlijk bloed, zweet en tranen. Maar stap voor stap kan hij meer. Iets meer praten, iets meer schrijven. "Ik zie zeker vooruitgang door het revalideren en dat geeft me meer power en motivatie."

'Ik ben al heel lang mezelf kwijt'

Die positieve gevoelens worden wel meer dan eens overschaduwd door negatieve. "Ik ben al heel lang mezelf kwijt", vertelt ze, en: "Ik zit heel vaak in de put. Dan ga ik heel hard huilen. Wat kun je anders?" Daarom heeft ze met zichzelf een afspraak gemaakt: "Ik ga twee jaar hard werken en knokken voor mijn man. Dan kijk ik hoe ver ik ben gekomen. Je kunt dit niet de rest van je leven doen, dat is killing. Maar zoals het nu gaat, is de moeite niet voor niks geweest."

Hoe gaat het er thuis precies aan toe met haar man, met wie ze inmiddels twintig jaar samen is? Hoe heeft Carolina zelf kunnen helpen bij het revalideren? En hoe is hun (seksuele) relatie nu? Ze vertelt het open en eerlijk in Mijn verhaal de podcast, die je hieronder of hier kunt beluisteren:

Meer over Mijn verhaal

In de indrukwekkende podcastserie Mijn verhaal gaan we in gesprek met vrouwen met een bijzonder verhaal. Gesprekken over verlies, bijzondere liefdes en eindelijk jezelf kunnen zijn. Beluister alle afleveringen via Margriet.nl/podcast.

Interview | Marijke Kolk

Onder redactie van | Nova Letschert, Tessa Huisman, Loesja de Bruin

Beeld | Privéarchief