Carla: ‘Mijn vriendin zit in de overgang en is onuitstaanbaar’

“Het verhaal gaat dat ik niets anders deed dan huilen, de dag dat ik naar de kleuterschool moest. Tot ik Nanna zag zitten, een spichtig meisje dat in haar eentje zat te kleuren. Ze hoefde maar één keer verlegen lachend naar me te wenken en mijn tranen stopten. Die avond thuis was het Nanna voor en Nanna na, en dat is nooit meer overgegaan. We gingen naar dezelfde basisschool en samen naar de middelbare. Hoewel ik daar moeite had om mee te komen, was een andere school ondenkbaar. Liever tot ’s avonds laat blokken, dan zonder Nanna te moeten. Mijn eerste kus, mijn eerste vriendje, de eerste keer seks: Nanna wist alles tot in detail. Ook later bleef onze vriendschap zo hecht dat mijn man er weleens dol van werd. ‘Moet je alweer Nanna bellen?’ zei hij, als hij samen tv wilde kijken en ik liever de dag doornam met mijn vriendin. Ze is als de zus die ik nooit heb gehad, dus we blijven altijd vriendinnen. Ook nu het al een tijdlang lastig is met haar om te gaan en ze me soms tot waanzin drijft.”

Merel uit Oogappels

“Wat er met haar aan de hand is? Heel simpel: ze is een ‘Merel’ geworden. Daarmee doel ik op het personage Merel uit de successerie Oogappels; de meeste mensen kennen haar wel. Merel, die in de overgang zit en werkelijk onuitstaanbaar is. Wie denkt dat Merel een overtrokken beeld van de werkelijkheid is, zou eens een week met Nanna moeten omgaan. Eerlijk is eerlijk: ze is nooit de makkelijkste geweest. Ze is vrij uitgesproken en kan ongeduldig zijn. Dat komt omdat ze heel slim is; ze ergert zich snel aan mensen die dingen minder vlot doorhebben dan zij. Ze stelt hoge eisen, ook aan zichzelf. Tegelijkertijd is ze altijd erg hartelijk geweest en haar humor is legendarisch. Tegenwoordig is er weinig te lachen met haar.”

Verbitterd geklaag

“Dat begon toen ze vijf jaar geleden werd verlaten door haar man. Hij had een ander, maar koos voor Nanna. Nadat ze een heel jaar voor hem had geknokt, en zich keer op keer tegen al haar principes in voor hem vernederde, ging hij er alsnog met die ander vandoor. Dat maakte haar bitter. Logisch. Dus ik luisterde naar haar verbitterde geklaag en gesomber. Ik zag het als een fase. Nog steeds overigens, al duurt die nu wel heel erg lang. De oorzaak is de overgang en hevige stemmingswisselingen, die haar tot een vaatje buskruit maken. Zelf ben ik de menopauze allang voorbij. Het begon bij mij eerder, al toen ik 48 was. Opvliegers, nachtzweten en slecht slapen, het vrat aan mijn humeur. Het wrange is dat Nanna weinig begrip had voor mijn klachten. Een keer noemde ze de overgang zelfs een modern verzinsel. Niet bij stilstaan, vond ze, dan is er niets aan de hand. Wacht maar, heb ik vaak gezegd, je komt er nog wel achter.”

Commentaar

“Nanna bleef nog jaren menstrueren. En opvliegers heeft ze nog nooit gehad. Maar dat de overgang op haar geen invloed heeft - wat ze zelf nog altijd beweert - dat is complete lariekoek. Haar liefdesverdriet heeft ze achter zich gelaten, maar ze is nog altijd humeurig, overgevoelig en kortaangebonden. Ze kan ontploffen om niets. Dat maakt afspreken met haar ingewikkeld, zeker in het openbaar. Als we ergens gaan eten, heeft ze commentaar op de bediening, ergert zich aan andere gasten en huilende kinderen werken helemaal op haar zenuwen. Ze schrikt er niet voor terug om daar dan iets van te zeggen en op zo’n moment schaam ik me rot. Ik probeer dan de boel te sussen maar die rol beval me niets.”

Ik loop op eieren

“We hebben altijd heel goed kunnen praten maar tegenwoordig is Nanna wel erg overtuigd van haar eigen gelijk. Dat is vermoeiend, het maakt dat ik op eieren loop en mijn mening voor me houd. Anders is er continu discussie. En van al haar verhalen over haar werk, waar ze regelmatig ruzie heeft, krijg ik ook kromme tenen. Ik weet gewoon dat de grootste schuld bij haar ligt, maar als ik daar iets van laat doorschemeren, zit ze meteen op de kast. Een tijd dacht ik dat we het wel ontspannen konden houden als we samen naar de bioscoop gingen. Maar zelfs dat is lastig. Ze verveelt zich snel, begint dan te zuchten of loopt halverwege de film weg. Andere keren is ze zo geraakt dat ze met gierende uithalen zit te huilen. Wat een toestand, zelfs mijn puberende kinderen waren makkelijker om mee om te gaan.”

Nonsens

“Het ergste is nog dat Nanna er zelf dus niets van wil weten. De overgang vindt ze nog steeds nonsens. Dat ze slecht in haar vel zit, is de schuld van de buitenwereld, daarvan is ze heilig overtuigd. En ik ga er niet tegenin; ik heb simpelweg geen zin om haar tegen me in het harnas te jagen. Het heeft ook geen zin. Ik weet dat ze nooit aan de hormonen zal gaan, dat gaat tegen al haar principes in. Het ene foldertje van de overgangspoli dat ik bij haar liet slingeren, belandde direct in de prullenbak. ‘Je moet haar confronteren,’ vindt mijn man, de enige met wie ik hier weleens over praat, maar dat past niet bij me. De vriendschap van Nanna en mij is altijd gebaseerd geweest op lief zijn voor elkaar, op begrip tonen en meeleven. Niet om elkaar met de neus op de waarheid te drukken. Dus ik zorg dat ik er voor haar ben en wacht ondertussen op verbetering. Er moet toch een keer een einde aan die overgang komen?’

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar: redactie@margriet.nl.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.