‘Bijna niemand weet dat Victor en ik al heel lang geliefden zijn. Ook toen ik nog voor hem werkte en hij nog getrouwd was’

“Toen we trouwden waren al mijn oud-collega’s op de bruiloft. Ze hadden een sketch ingestudeerd waarin ze mij en Victor naspeelden, vroeger op het werk. Victor met zijn zwarte bril en een stapel dossiers in zijn handen, waarmee hij ons secretariaat altijd binnenstormde. ‘Dit heeft bloedspoed!’ riep hij dan. Ik - achter mijn computer, een potlood achter mijn oor - antwoordde dan: ‘Geen tijd Victor.’ Ik keek genietend naar het optreden en dacht: jullie moesten eens weten. Want ons gebekvecht was alleen maar show. Als iedereen weg was, maakten we alle tijd voor elkaar. Op de chique bank van Victors werkkamer, met de gordijnen dicht.”

Rustige onbewogen man

“Al draag ik nu zijn achternaam, bijna niemand weet dat Victor en ik al heel lang geliefden zijn. Ook toen ik nog voor hem werkte en hij nog getrouwd was. Ik was begin veertig toen ik als directiesecreteresse bij Victor en zijn compagnons in dienst kwam. Ik had het meteen naar mijn zin. Leuke collega’s, een fijne sfeer en ook mijn bazen waren aardig. Victor was de oudste. Hij was een rustige man die onbewogen leek.”

“Tot hij zich druk ging maken over bepaalde misstanden. En gespannen reageerde als de zaken niet gingen zoals hij dat wilde. Ik was aangenomen op mijn stressbestendigheid en liet me niet gek maken. Als Victor stond te schreeuwen, liet ik hem rustig wachten tot het mij eens uitkwam. Daardoor kon het botsen, maar we hadden wel respect voor elkaar. Verder was onze band afstandelijk. Tot ik hem een keer in tranen aantrof in zijn kamer. Ik was als enige nog op kantoor. Hij schaamde zich overduidelijk en zei dat hij net had ontdekt dat zijn vrouw hem bedroog. ‘Deze situatie vraagt om wijn,’ zei ik, vooral uit ongemak en vluchtte naar de keuken voor een fles en twee glazen. Zo begon het.”

Eerste zoen

“Het werd ons eerste persoonlijke gesprek en dat ging meteen erg diep. Hierna praatten we vaker, altijd buiten werktijd. Hij belde me meestal even als hij de hond uitliet. Dan stortte hij zijn hart bij me uit en zo leerden we elkaar steeds beter kennen. Toen hij, pas maanden later, voor het eerst bij me thuiskwam, was ik al tot over mijn oren verliefd. Daar was ik zelf verbaasd over. Oudere mannen, ik had er nooit wat in gezien. Maar ik vond rust bij Victor, voelde me fijn bij hem. Die avond kusten we. Een week later gingen we voor het eerst met elkaar naar bed. Een drama, want Victor had net met zijn vrouw besproken dat ze hun huwelijk nog een tweede kans zouden geven. Dat wilde ik niet in de weg staan. Toch kon ik hem ook niet laten gaan.”

Andere baan

“Er volgde een heftig jaar, waarin we verschillende malen probeerden om afstand te nemen. Dat ging gepaard met veel verdriet. Ondertussen gedroegen we op ons kantoor als volleerd acteurs. Als we samen aan het werk waren, sloten we onze emoties buiten. Ik weet zeker dat niemand ooit iets heeft gemerkt. Toch was de situatie niet houdbaar. En toen het voor de vierde keer uit was en ik me helemaal kapot voelde gaan als ik Victor ons kantoor binnen zag komen, ging ik op zoek naar een andere baan. Ik vond iets met meer uitdaging. Een baan die beter aansloot bij mijn capaciteiten, dus iedereen begreep dat ik opstapte.”

“Ik vertelde het aan Victor terwijl anderen erbij waren en even trapte zelfs ík in zijn afgemeten houding. ‘Gefeliciteerd, ze boffen daar maar,’ zei hij koel, alsof het hem weinig interesseerde. Maar die avond lag hij snikkend in mijn armen. Het was zó moeilijk om elkaar los te laten. Toch is het toen gelukt. Want ik wilde niet langer tweede viool spelen. En ook Victor kon niet meer van twee walletjes eten. Hij voelde zich verplicht om zijn huwelijk nog een kans te geven, vooral voor zijn kinderen.”

In het geheim

“In de paar jaar dat we elkaar niet meer zagen, waren er andere mannen en had ik Victor bijna uit mijn hart gebannen. En toen belde hij me op een avond om te zeggen dat hij in het appartement van een vriend woonde. Hij lag in scheiding, zijn huwelijk was voorgoed voorbij. Dat weekend kwam hij langs. Ik zag hem voor de deur staan en wist: dit keer laat ik hem nooit meer gaan. Sinds dat moment zijn we onafscheidelijk. Al heb ik me nog wel een kleine twee jaar op de achtergrond gehouden. Dat was beter voor zijn kinderen én zijn omgeving. Hij wilde niet pal na zijn scheiding met een andere vrouw aankomen. Het was wel pijnlijk dat ik nog steeds verborgen moest blijven. Dat we niet gewoon samen uit konden gaan en in het openbaar met elkaar konden pronken. Maar ik wist waar ik het voor deed. Dit zou goed komen, er was nu in elk geval perspectief.”

Prijs van een affaire

“Na nog twee jaar zijn we elkaar - zo is het verhaal – bij toeval tegengekomen in het theater. Van een kort gesprekje kwam een drankje, en zo is het gegroeid. Aan wie het maar wil horen, vertel ik dat ik me vroeger nooit had kunnen voorstellen dat wij zo’n goed team zouden worden. Dat is trouwens niet eens een leugen, maar wel maar het halve verhaal. Soms vind ik het jammer dat ons verleden zo geheim is, maar dat is nou eenmaal de prijs van een affaire. Daar ben ik ook helemaal niet trots op. Maar waar het om gaat, is dat wij nu heel gelukkig zijn. We passen zo goed bij elkaar. Nog steeds zijn onze karakters tegenstrijdig en er zijn nog altijd momenten waarop het botst. Maar hij is ook de liefste man de hele wereld. En hij is eindelijk van mij.”

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.