Bevrijdingsdag, een dag om altijd te herinneren: ‘Iedereen huilde van blijdschap’

De (groot)ouders van Margriet-redactieleden delen hun herinneringen.

‘Ik dacht dat ze gek was geworden’

Cornelia Schumacher-Niessen (85), moeder van productmanager Corine Schumacher:“Amerongen was het eerste dorp op de Utrechtse Heuvelrug dat werd bevrijd. Ik was toen bijna elf jaar. Het was een hele mooi zonnige dag. ’s Morgens om ongeveer 10.00 uur riep mijn moeder: 'Naar buiten! Ik hoor tanks, onze bevrijders, de Canadezen en de Engelsen, komen eraan!' Ze kwamen via de dijk van Wijk bij Duurstede naar Amerongen, en omdat wij aan een doorgaande weg woonden richting Utrecht, kwamen ze bij ons langs. Mijn moeder riep: 'Bloemen, heel veel bloemen, pluk af die seringen!' Ik dacht dat ze gek was geworden, want we mochten er normaal niet eens een blaadje van afplukken."

Bevrijdingsdag

"We gooiden de seringen op de tanks. Iedereen huilde van blijdschap en de bevrijders gaven ons biscuitjes en chocolade. De Canadezen en Engelsen maakten kwartier op in de laan nabij Kasteel Amerongen, wij kregen benzine van ze. Mijn vader haalde zijn verstopte motor tevoorschijn en kon weer rijden. Het was die dag allemaal verwarrend, mijn ouders waren nergens te bekennen. Vader was later bij muziekvereniging Ons Genoegen, en die speelden de hele dag maar door. Iedereen hotste en danste erop los. We zijn bevrijd!"

"Een paar dagen na de bevrijding ging ik kijken langs de hoofdweg tussen Utrecht en Arnhem, en daar liepen allemaal Duitse soldaten richting de Duitse grens. Die dag werd ook onze hond Lady doodgereden."

'Levensechte herinneringen'

Online marketeer Quirine Brouwer:“Mijn Rotterdamse opa (78) was nog maar drie jaar op die bewuste Bevrijdingsdag in 1945, maar hij heeft er levensechte herinneringen aan. Dat geeft al aan hoe indrukwekkend het allemaal was, dat je van zo’n jonge leeftijd nog herinneringen hebt. Volgens mijn opa gooide iedereen emmers water uit de ramen, en overal was feest. De volwassenen deden een race met handkarren, en er werd door de straten gedanst met de Canadezen. De meisjes deden oranje strikken in hun haar, en er werd chocolade en blikjes hutspot uitgedeeld. Het voelde écht als een bevrijding.”

Jarig én bevrijd op dezelfde dag

Vormgever Maaike Diekmann: “Mijn oma was jarig op 5 mei, Bevrijdingsdag, dus het was altijd dubbel feest als we naar haar toegingen. Ik heb daar mooie herinneringen aan. Ze woonde in Amsterdam Oud-West. Het was ook altijd feestelijk versierd op straat! Mijn oma was geboren op 5-5-1907 en ze is op 98-jarige leeftijd overleden.”

‘We waren bang dat we neergeknald zouden worden’

Eindredacteur Alexandra Holscher: "Ik heb een mooi verhaal van mijn moeder Nel (93) over Bevrijdingsdag. Zij woonde met haar ouders en broers en zussen in Amsterdam. Omdat ze daar ontzettende honger hadden – het was februari 1945 – zei mijn oma dat mijn moeder en haar zus maar naar Winterswijk moesten gaan. Daar woonde een zus van mijn oma die getrouwd was met een boer, op de boerderij. Daar was genoeg te eten. Omdat er geen openbaar vervoer meer was en ze geen auto hadden, gingen mijn moeder en haar zus, toen respectievelijk zeventien en achttien jaar, op hun fietsen met uit autobanden gemaakte fietsbanden op weg. Dat is een enorme tocht geworden waar ik eerder over heb geschreven in een blog die je hier kunt lezen.

Dit is daarop het vervolg:

Op de boerderij hadden ze regelmatig onderduikers. Sommigen verbleven op de hooizolder, soms zaten ze in het grote kippenhok. Mijn moeder en haar zus moesten ze dan eten brengen. Het feit dat er onderduikers waren, maakte dit vervolg extra spannend. Mijn moeder vertelt: “Op een avond werd er op de deur gebonsd. Een grote groep Duitsers zei: ‘Wij willen hier vannacht slapen en eten.’ Ze hielden mijn oom onder schot. Annie (nicht van mijn moeder) moest eten klaarmaken. In een van de huiskamers gingen ze feesten en zingen. Er stond een orgel in die kamer en het geval was dat er in het gezelschap een bekende Duitse zanger zat, die speelde op het orgel en zong. Ze feestten en dronken tot diep in de nacht. De hooggeplaatsten sliepen in de kamers en de anderen sliepen op de deel. Ze werden allemaal dronken."

"’s Morgens heel vroeg werd er geroepen dat we bevrijd waren. We renden naar buiten en zagen op de kerk in Winterswijk de rood-wit-blauwe vlag wapperen. O, wat een heerlijk gevoel was dat: bevrijding! De Engelsen en Amerikanen, Canadezen reden op jeeps langs de boerderij en allerlei meisjes stapten op. Maar wij waren bang, want we zaten nog met die groep Duitsers op de boerderij. Wat er namelijk gebeurde, was dat de aanwezige Duitsers nog snel de mensen uit hun boerderijen haalden, ze voor de boerderij zetten en neerschoten, waarna ze de boerderij in de fik staken. We waren zo bang dat ook wij neergeknald zouden worden, en dat de boerderij in de fik gestoken zou worden."

Verzetsmensen

"Gelukkig is het ons bespaard gebleven omdat de Duitsers bij ons te dronken waren en hun roes nog uit lagen te slapen. Er kwamen toen verzetsmensen uit Winterswijk die samen met de Engelse en Amerikaanse soldaten de Duitsers vastpakten en meevoeren. Mijn zusje en ik zagen dat er een heel jonge jongen bij was, we schatten hem op een jaar of vijftien, met een veel te groot Duits uniform. Met angstige ogen riep hij: 'Und wir siegen doch!' En op dat moment vonden we het haast een beetje zielig voor hem. Al deze dingen zijn me altijd bijgebleven."

Beeld | iStock

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox?

Schrijf je in via margriet.nl/nieuwsbrief.