Bart en Yolanda Chabot over zijn tumor

Vorig jaar kreeg dichter/schrijver Bart Chabot (1954) te horen dat hij een zeldzame brughoektumor in zijn hoofd heeft. Wat volgde was een zeer turbulente periode in zijn leven, maar natuurlijk ook in dat van zijn gezin. Margriet sprak met Bart en zijn vrouw Yolanda.

Wat onschuldig leek het. Een lichte tinteling aan de zijkant van zijn tong, dat was alles. Niets om je zorgen over te maken, besloot Chabot vorig jaar zomer. Zijn vrouw Yolanda, arts, dacht daar echter anders over. “Die tinteling vond ik zo raar dat ik direct aan een tumor dacht.”

Vervolgens werd Bart opeens doof aan zijn linkeroor. In het ziekenhuis ­stelde de KNO-arts hem gerust; niets aan de hand, gewoon een onschuldige ontsteking. Waarna het echtpaar met hun vier zoons opgelucht met vakantie naar Frankrijk afreisde, al hield Yolanda haar twijfels. “Ik weet nog dat we daar in een rivierbedding liepen,” vertelt Yolanda. “En Bart maar vreemd doen; de hele tijd bukken, raar lopen, struikelen… Ik werd ongeduldig: ‘Jee Bart, doe nu eens normaal!’ ‘Dat lukt niet,’ was het antwoord. Achteraf weten we dat dit kwam doordat zijn evenwicht al was aangetast.”

Thuisgekomen wordt een bevriende KNO-arts geconsulteerd aan wie Yolanda vertelt wat zij vermoedt: “Maar hij lachte mij vierkant uit: ‘Een tumor? Doe niet zo belachelijk.” Maar de uitslag van de MRI-scan is onverbiddelijk. In Barts hoofd zit een goedaardige brughoek­tumor die echter levensbedreigend kan worden.
Bart: “Wat mij het meest verbaasde toen ik de mededeling kreeg, was de rust waarmee ik die in ontvangst nam. Ik dacht alleen maar: wat gaan we eraan doen?”
Yolanda: “Gelukkig is de tumor goedaardig, dachten we in eerste instantie. Daar hebben we nog champagne op gedronken. Daarna kwam de angst en het verdriet: ‘Wat gaat er nu allemaal gebeuren?’ Er zijn wel wat tranen gevloeid.”
Bart: “Maar, ik ben niet kapot te krijgen. Ik kan wel in een hoek gaan zitten janken dat het leven kut is en dat is ook vaak zo, maar daar schiet niemand iets mee op en jijzelf al helemaal niet.”

“De afgelopen tijd was heel zwaar,” vertelt Yolanda. “Toch, als ik naar de afgelopen tijd kijk, focus ik me liever op de dingen die wél goed zijn gegaan. Het glas is halfvol.”
Bart: “Maar als mensen zeggen: ‘Je moet positief blijven,’ denk ik wel: wat een lulkoek. Hoezo positief? In het licht van waar je doorheen gaat is dat natuurlijk lachwekkend. ‘Blijven vechten,’ ook zoiets…”
Yolanda: “Blijven genieten is wel een goed advies. Zie het mooie. Bart kan dat wel.”
Bart: “Zoals gisteren. Toen liepen we hand in hand over een vrij smal trottoir. Er stond een verkeersbord in de weg, dus moesten we elkaar even loslaten. En automatisch zochten onze handen elkaar weer op. Die vertrouwdheid, dat liefdevolle, dat zijn prachtige dingen.”

Lees ook de interviews met schrijfster Annejet van der Zijl of het interview van Pieter van den Hoogenband met Yvon Jaspers.