Astrid: ‘De halve klas stond om me heen om me uit te schelden’

“Een van de momenten die in mijn geheugen staan gegrift, is die keer dat ik terugliep vanaf de sporthal. Ik was een jaar of acht, we hadden gym gehad en ik liep in een broek met wijde pijpen. Dat was niet meer in de mode. Een van de meiden uit mijn klas zei dat ik voor paal liep, waarop de anderen haar bijvielen en ik zelfs ver achter me in de rij de meiden over me hoorde praten.

"Ik hoopte dat het vanzelf zou ophouden''

Zo begon het en daarna werd het pesten steeds erger. Achteraf, met de ervaring die ik nu heb, zie ik dat ik de verkeerde reacties gaf. Ik reageerde door naar beneden kijken of niets te zeggen. Nu denk ik: waarom liep ik niet weg of zei ik niet dat ze moesten ophouden? Al weet ik wel waarom: ik durfde niet en hoopte dat het getreiter vanzelf zou ophouden.

Uitgescholden

Tijdens pauzes dacht ik altijd: bij wie zal ik nu weer gaan staan…? Ik mocht niet mee andere kinderen meespelen en weet nog dat een keer de halve klas om me heen stond op het schoolplein om me uit te schelden. Wat ze precies zeiden weet ik niet meer, maar wel het gevoel dat het me gaf. Als ik eraan denk, en ook aan de angst die ik voelde dat het weer zou gebeuren, schiet ik nog steeds vol. Als ik naar huis ging, liep ik altijd zo veel mogelijk door steegjes en brandgangen om maar niemand tegen te komen.

''Ze dreigden dat ze mij iets zouden aandoen''

Op de mavo ging het pesten door. Ik werd daar ‘olifantje’ genoemd. Ik had een kort koppie en brede schouders en tijdens gym werd er gezegd dat ik niet in de meidenkleedkamer mocht omdat ik bij de jongens hoorde. Ook dreigden twee van de populaire meiden dat ze me op schoolkamp wat zouden aandoen.

Dat is een van de weinige keren geweest dat ik thuis iets heb verteld. Mijn moeder is toen naar een van de moeders van die meiden gegaan en tijdens dat schoolkamp is er uiteindelijk niets gebeurd, terwijl ik er heel erg tegen opzag.

Lees ook: Nog nooit verteld: ‘Ik wist niks van onze financiën en dat al ons spaargeld op was’

Pestverleden

Ik heb lang last gehad van mijn pestverleden. Ik was onzeker en dacht altijd negatief over mezelf: ik ben dik, dom en lelijk. Ik kan niets en niemand wil me. Toen op mijn dertigste mijn relatie uitging, kwamen al deze gedachten weer terug en besefte ik dat het zo niet langer door kon gaan. Ik ben bij een psycholoog terechtgekomen en daar bleek dat ik alleen maar bezig was met anderen tevreden te stellen.

Anderen helpen

Door wat ik leerde over mezelf besloot ik dat ik ook anderen wilde helpen. Ik ging een coachingsopleiding doen en door die opleiding werd ik met mijzelf geconfronteerd. Ik merkte dat er nog veel pijn zat door mijn pestverleden en dat mijn onzekerheid en negatieve zelfbeeld daarmee samenhingen. Door de jaren heen is dat gelukkig beter geworden.

Erkenning

Uiteindelijk ben ik zelfs naar een reünie van de lagere school gegaan, een hele overwinning. Ik had daarvoor een filmpje op Instagram gezet dat ik mij buitengesloten voelde op school. Er kwamen toen reacties van klasgenoten dat ze niet wisten dat ik het zo had ervaren. Een van hen bood zelfs excuses aan voor het pesten. Het raakte me dat ik eindelijk erkenning kreeg voor mijn gevoelens.

Ik heb nu mijn eigen coachingspraktijk en help kinderen die worden gepest. Samen met hen werk ik aan hun zelfvertrouwen. Het voelt goed dat ik mijn eigen vervelende ervaringen nu op een positieve manier kan inzetten. Alsof de cirkel rond is.”

Interview Vivienne Groenewoud

Fotografie Ester Gebuis

Dit artikel verscheen eerder in Margriet 2019-40

Je kunt deze editie nabestellen via MAGAZINE.NL >

Artikelen van Margriet ontvangen in je mailbox?

Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief