Arie Boomsma: ‘Ik zie God niet als een wonderlamp’

We treffen Arie Boomsma op een van de zeldzame ochtenden dat hij zowaar eerder wakker was dan zijn drie kinderen. Om zes uur glipte hij het bed uit om ademhalingsoefeningen te doen op de badkamervloer, vervolgens sloop hij naar buiten om de kippen uit hun nachthok te laten. Daarna dook hij met frisse tegenzin drie minuten lang het ijsbad in; de tinnen badkuip staat achter op zijn erf.

Het ontbijt werd gemaakt, de kinderen werden aangekleed en toen bracht Arie dochter Bobby met de bakfiets dwars door de weilanden naar school. Zoon Mozes ging voor de gezelligheid ook mee en op de terugweg naar huis werd er nog een nest nijlgansjes gespot. De vogels fluiten op de achtergrond en Arie klinkt vrolijk en ontspannen.

Over Arie Boomsma:

Arie Boomsma is sportschoolondernemer, schrijver, presentator en programmamaker. Hij werd bekend met programma’s als 40 Dagen zonder seks, Hij is een zij en Uit de kast. Boomsma schreef diverse boeken, waaronder de roman Relishow. Onlangs verschenen van zijn hand Volhard – Geduldig bouwen aan gezonde doelen en 10.000 Stappenboek. Arie Boomsma woont in Abcoude met zijn vrouw Romy en hun kinderen Bobby, Mozes en Juniper.

Allereerst even over dat ijsbad. Waarom doe je jezelf dat in vredesnaam aan?

“Bijna elke dag stel ik mezelf die vraag. Ik voel zeker een gezonde weerstand. Maar in het gebied buiten je comfort zone zit je ontwikkeling. Iedereen heeft dingen waar je bang voor bent of die je niet durft. Maar daar kun je jezelf in trainen. Weerstand opzoeken en er steeds weer doorheen gaan."

"Als het regent en koud is terwijl het binnen lekker warm is, loop ik over het erf in een veel te kleine badjas, waardoor Romy altijd in de lach schiet. Dan zet ik een voet in het ijskoude water en denk ik: o nee. Maar ik moet doorzetten en mijn weerstand overwinnen. Dat doet iets met je, wat doorwerkt in de rest van je leven. Dat je moet doorzetten en je angsten moet confronteren. Want dan verliezen zij hun kracht.”

Hoe heb je het afgelopen jaar beleefd?

“Het was dubbel. Het was een crisisjaar waarin ik collega-ondernemers zag omvallen en mijn eigen bedrijf Vondelgym het door de sluiting van de sportscholen ook niet makkelijk had. Maar er deden zich ook kansen voor. De noodzaak van creatief ondernemen werd duidelijk. We besloten om de abonnementen van onze leden te bevriezen, zodat zij niet door hoefden te betalen. Daarna zijn we vol online gegaan met dagelijkse trainingen en gaven we tips voor boeken, recepten en podcasts."

"Ik vind het prachtig om te zien hoe ondernemers steeds in mogelijkheden in plaats van beperkingen denken en nieuwe manieren verzinnen om hun business overeind te houden. Die veerkracht ontroert mij. Ik hoorde over een pizzabakker die met een mobiele pizzaoven in een bakfiets langs de deuren ging om buiten verse pizza’s te bakken voor mensen. Die flexibiliteit en inventiviteit vind ik hoopvol.”

Wat waren moeilijke momenten voor jou?

“Zeker in het begin maakte ik me zorgen over de toekomst. Zou het ooit nog ergens volle bak worden? Volle gyms, musea, kroegen en restaurants: was dat voorgoed voorbij? En wat zou dat betekenen voor mijn branche? Toen ik er vertrouwen in kreeg dat we heus wel ooit open zouden gaan, verschoven mijn zorgen vooral naar anderen."

"Kennissen die door corona erg ziek werden of zelfs overleden, mijn vader die al op leeftijd is en kwakkelt met zijn gezondheid en daardoor extra risico loopt, andere ondernemers die kopje onder gingen. En wat betekende dit voor mijn kinderen, die gewend waren om op iedereen af te rennen en ze te knuffelen? Nu merk ik dat ze afstand houden en zwaaien. Ik hoop dat ze die onbevangenheid nog terugkrijgen.”

Voorheen was je veel van huis en vloog je van afspraak naar afspraak. Hoe was het om ineens veel thuis te zijn?

“Er was een dag waarop ik in die modus sprong van: dit moet ik nog doen, dat moet ik nog regelen. Maar ineens viel als een soort deken de gedachte over me heen dat dat ook allemaal morgen kon. Of zelfs overmorgen. Er kwam een rust in de dagen. Overleggen had ik via Zoom of telefonisch, en wat bleek: dat werkte veel efficiënter dan live vergaderen. Uit deze periode neem ik veel mee qua lessen en voornemens. Twintig jaar lang heb ik zeven dagen in de week gewerkt. Altijd maar gaan, op alles zei ik ja."

"Nu zit ik in een periode waarin mijn focus echt op mijn bedrijf, sport en gezondheid ligt. Ik merk dat als ik geconcentreerd ben en me niet laat afleiden, mijn werk heel goed in een ochtend kan worden gedaan. Dat wil ik zo houden, ook na corona. Zodat ik elke dag mijn dochter naar school kan brengen en weer kan ophalen. En dat mijn werk geen tijd meer afpikt van mijn gezin.”

Je klinkt optimistisch en hoopvol. Hoe doe je dat? Kijk je vooral vooruit?

“Nee, juist niet. Mijn houvast deze periode is vooral de structuur geweest van vroeg opstaan, trainen en bewegen. De routine vasthouden van elke dag even lekker zweten en de hartslag omhoog krijgen. Dat geeft me kracht. Net als de blijdschap om kleine dingen. Als ik straks thuiskom en mijn zoon rent op me af, dan houd ik hem wat langer vast om dat moment echt binnen te laten komen."

"Een crisis nodigt uit om te zoeken naar het einde van de tunnel, maar je kunt ook waarderen wat je nu al hebt en naar kansen kijken. Ik werd bijvoorbeeld benaderd door bedrijven van wie het personeel nu allemaal thuiszit; of ik work-outs met een bureaustoel kon bedenken. Dat vind ik leuk: me op nieuwe dingen storten.”

Heb je zelf nog iets nieuws geleerd?

“Ik ben me aan het verdiepen in hout. Onze bomen waren gesnoeid en er lag een enorme stapel hout op het erf. Daar ben ik lekker mee aan de slag gegaan. Ik heb een boek gelezen, De man en het hout van Lars Mytting, waarin alles staat over hoe je hout het best kunt hakken en stapelen. Er zit een hele subcultuur achter, dat vind ik dan zo leuk.”

Helpt jouw geloof jou nog in deze crisistijd?

“Zeker. Ik zie God niet als wonderlamp en geloof niet als een oplossingsgerichte structuur. Mijn bidden is danken en vragen om inzichten of kracht. Ik bid niet om oplossingen, dat God iemand bijvoorbeeld beter moet maken. De willekeur in het leven is essentieel. Je kunt zelf iets moois van het leven maken of er een puinhoop van maken, zoals de mens nu met de wereld doet."

"Er is geen voorbestemd plan met een God die als een poppenspeler alles bepaalt. God staat aan het begin en aan het einde, en alles wat ertussen zit is aan onszelf. Het geloof biedt mij een hoopvolle structuur en houvast.”

De verhuizing naar het platteland

Over zijn timing kan niets worden gezegd. Drie weken voor de eerste lockdown verhuisde Arie Boomsma met vrouw en kinderen van Amsterdam naar een boerderij uit 1783 in het buitengebied van Abcoude. Ze hebben paarden, schapen, kippen en katten. In de hoofdstad woonden ze eerder ook heel fijn. Maar zodra het mooi weer was, keken Arie en zijn vrouw Romy elkaar aan: waar gaan we naartoe? Dan wilden ze lekker naar buiten.

Na hun verhuizing was het meteen hartstikke mooi weer: “We genoten met volle teugen van het groen en alles wat ging bloeien. De hele dag waren we buiten met de kinderen. Zo vaak zeiden we in dankbaarheid tegen elkaar: ‘Wat fijn dat we nu hier zitten.’ Van de oude stal is de woonkamer gemaakt. Romy is helemaal losgegaan op het interieur, het is een bont geheel geworden van mooie, vrolijke kleuren."

"Ik heb de kunst uitgekozen. Er staan nog meer gebouwen op het erf, in een daarvan woont mijn schoonmoeder die geregeld op de kinderen past. Amsterdam mis ik niet. Vroeger maakte ik veel gebruik van de horeca, theaters en musea. Sinds we kinderen hebben is dat sowieso minder geworden en nu met corona al helemaal. En ik heb gemerkt dat het heerlijk is om de rust te hebben en de drukte op te zoeken, in plaats van andersom. Ik houd écht van de stad, heb er het grootste deel van mijn leven gewoond, maar ik merk wel dat ik de natuur nu meer waardeer.”

En op die boerderij werd midden in de pandemie jullie derde kind Juniper geboren. Hoe was dat, een kraamtijd tijdens corona?

“Dat was eigenlijk wel fijn. Het was makkelijk om de kraambezoekjes af te houden, met uitzondering van onze naaste familie en beste vrienden. Het voelde heel geïsoleerd, maar fijn om samen in die bubbel te zitten. Het is prettig om iets meer stilte in je leven te hebben. Minder rennen, minder ruis. Bobby ging voor het eerst naar school in die periode. Ze had er heel veel zin in, nog steeds. Ze huppelt echt het plein op en weet niet beter dan dat wij niet met haar mee naar binnen mogen.”

Wat leren jouw kinderen jou?

“Dat begint met het enthousiasme voor de dag. ’s Ochtends hoor ik Bobby en Mozes uit hun bed stappen en naar onze slaapkamer rennen. Die bonkende, snelle voetjes op de houten vloer vind ik zo’n mooie metafoor voor zin hebben in het leven. Kinderen rennen uit bed, terwijl veel volwassenen zich met moeite uit bed slepen. Die blijdschap om aan de dag te beginnen vind ik heel inspirerend."

"Ze zijn het liefst aan het tekenen, klimmen, bouwen, kleuren. Ze vragen om mijn aandacht. En op het moment dat ik ze die kan geven, vliegen ze vooruit in ontwikkeling en blijdschap. Alles is nieuw, overal hebben ze vragen over. Als ik met ze ga wandelen, stel ik me daar ook op in. Dan moet ik de tijd loslaten en staan we vijf minuten bij een molshoop te wachten tot er iets naar boven komt. Dat is fantastisch.”

Over wandelen gesproken, onlangs bracht je het '10.000 Stappenboek' uit. Waarom vond je dat belangrijk?

“Het is mijn missie om mensen in beweging te krijgen en te houden. Wandelen is de meest toegankelijke manier van bewegen. Het kan gewoon door je deur uit te lopen. En tienduizend stappen is een mooie richtlijn om gezond te blijven. Het is leuk dat veel mensen nu het wandelen hebben ontdekt. Ik wilde ze iets aanreiken, zodat ze gericht mooie routes kunnen lopen."

"Er staan dertig prachtige wandelroutes in, opgesteld door een routeschrijver. Ik vul die aan met tips en tricks. Hoe je de wandeling kunt verdiepen, hoe je er bijvoorbeeld een meditatie of training van kunt maken. Over looptechniek en hoe je blessures voorkomt. Maar ook wat je moet doen als je naar de wc moet of waar je het best kunt schuilen in de regen. En jawel: hoe ga je om met trage wandelaars voor je en het befaamde wandelaarsknikje.”

Vertel, wat houdt dat knikje in?

“Dat is een teken van wederzijds respect en erkenning van ‘we doen hetzelfde’. Schippers en motorrijders doen het ook, net als lange mensen. Het is een blik van verstandhouding. Je hoeft elkaar niet te groeten of goedemorgen te zeggen. Gewoon een kort knikje. Maar er is nu een enorme doelgroep bij gekomen, iedereen wandelt in deze tijd. Die zijn de wandelaarsknik niet gewend, ze schrikken als ik ze groet.”

Wat ga je deze zomer doen?

“De zomer zal in het teken staan van de gyms weer op volle stoom krijgen. Vakantieplannen hebben we verder niet, het is heerlijk waar we nu zitten. Als deze zomer net zo mooi wordt als de vorige, dan is het ook niet nodig om weg te gaan. We gaan genieten van elkaar en hard werken.”

Winnen!

Margriet geeft drie exemplaren weg van het 10.000 Stappenboek van Arie Boomsma, met daarin dertig mooie wandelroutes. Kans maken? Kijk dan hier.

Margriet 29 ligt nu in de winkel! Met in dit extra dikke nummer: wij gaan voor grijs haar, dit bijzondere interview met Arie Boomsma, win: 134x fijne zomerboeken, smeuïge vakantiegeheimen en natuurlijk nog véél meer. Haal het nummer snel in huis of bestel ‘m online zonder verzendkosten.

Tekst | Anne Broekman

Fotografie | Marloes Bosch