Annette: ‘Mijn moeder zag niet direct het voordeel van het feminisme’
Hoe staat het eigenlijk met het feminisme? Moet er nog worden gestreden voor gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen of is dat inmiddels zo’n beetje geregeld. Of is de een nog steeds gelijkwaardiger dan de ander?
'Begin jij maar,’ zegt zij, op mijn vraag waarvoor ze relatietherapie willen, ‘ik moet altijd al beginnen.’ ‘Ik praat niet en ik neem geen initiatief,’ zegt hij gehoorzaam.
Afwachtende houding
Dat vindt ze wel erg compact samengevat. Ze legt uit dat hij bedoelt dat hij na al die jaren huwelijk nog steeds geen idee heeft wat er moet gebeuren in huis en dat ze dus alles moet vragen, waarna hij het vergeet of geen tijd heeft. Dus moet ze het herhalen, waarbij hij doet alsof hij het voor de eerste keer hoort. En als ze vraagt hoe dat kan, dan zegt hij dat hij dat niet weet of dat ze altijd kritiek heeft op wat hij doet, dus dat hij daarom maar afwacht.
‘Tot ik het heb gedaan,’ zegt zij. Hij zucht en zwijgt. ‘Zo gaat het thuis dus ook,’ zegt zij. Hij zit op de bank en kijkt tv en ik doe alles.’ ‘Dus dan is ze chagrijnig,’ concludeert hij en dat is natuurlijk niet leuk, dus houdt hij zich dan maar gedeisd en wacht tot het over is.
Lees ook:
Annette: ‘Eindeloos herhaal ik blunders, domme opmerkingen en rare blikken’
Boos op hun man
Veel vrouwen die ik zie in relatietherapie, zijn boos. Op hun man. Omdat hij niet aanvoelt wat zij van hem willen. Omdat ze een baan hebben en een gezin en overbelast zijn. Zij zijn maar druk met ‘pleasen’, zeggen ze en kijken daar woedend bij. Veel mannen die ik zie in relatietherapie zitten thuis op de bank en houden hun mond. Tegenover hun vrouw. Met anderen praten ze wel.
'Ze zag niet direct het voordeel van feminisme'
Mijn moeder was niet geëmancipeerd. Ze keek wel uit. Ze was maar wat blij dat ze kon stoppen met werken toen ze trouwde. Mijn vader had, naast zijn baan, vaste taken in het gezin, zoals de administratie doen en het ontbijt maken. Mijn moeder bepaalde wat er thuis gebeurde, maar deed alsof mijn vader de baas was. Wij, haar dochters, studeerden en kregen een baan en kinderen. Mijn moeder had met ons te doen. Ze zag niet direct het voordeel van het feminisme, je kreeg het er alleen maar drukker door. Mannen moest je volgens haar niet vragen om te helpen, je moest het hun laten voelen, als ze je teleurstelden.
Niet gelukkig
Er is veel veranderd dankzij het feminisme, maar helaas laten vrouwen, als belangrijkste strategie om te krijgen wat ze willen, nog steeds voelen dat ze niet gelukkig zijn. Mannen kunnen daar slecht tegen, maar bedenken ook niet zelf wat er van ze wordt verwacht. “Even iets anders,” zeg ik tegen het stel dat in therapie komt, “toen jullie elkaar leerden kennen, waar viel je toen op?” Het duurt even, maar dan zie ik in haar blik hoe hij was, toen hij haar nog gelukkig kon maken.
Deze column van Annette verscheen eerder in Margriet 44 - 2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.
