Annette: ‘In de spiegel ziet elke combinatie van kledingstukken en mijzelf er anders uit dan ik me voorstelde’
Ach, dat meisje van vijftien dat ik ooit was. Dat de paar puistjes op haar voorhoofd dichtplamuurde met een laag make-up, omdat ze zichzelf altijd vergeleek met de mooiste meisjes van de klas en wist dat hun zelfverzekerdheid onbereikbaar was voor haar. Terwijl ze er op oude foto’s eigenlijk heel leuk uitziet, maar dat toen niet kon zien.
Ik dacht dat ik haar was ontgroeid, maar ineens is ze er weer. Want ik heb een feest en een probleem wat ik daarvoor moet aantrekken.
'Mijn voorstelling is niet meegegroeid met mijn leeftijd'
Ik sta voor mijn spiegel met naast me op de grond een stapel afgekeurde kledingstukken. Het zit ongeveer in mijn hoofd hoe ik eruit wil zien, maar in de spiegel ziet elke combinatie van kledingstukken en mijzelf er anders uit dan ik me voorstelde. Dat komt omdat mijn voorstelling niet is meegegroeid met mijn leeftijd. Andere dingen groeiden wel mee. Mijn taille bijvoorbeeld en mijn heupen. En de zwaartekracht die op het gehele lijf meer grip heeft gekregen. Dat is natuurlijk niet iets van vandaag of gisteren, maar normaal benader ik de spiegel behoedzamer, dus heb ik er minder last van.
Ik moet dankbaar zijn voor dit lichaam
Ik vind ook dat ik er geen last van zou moeten hebben. Ik ben toch zeker niet zo oud geworden om nog steeds ontevreden naar mezelf te kijken? Dankbaar moet ik zijn voor dit veranderende lichaam, dat weliswaar slapper maar nog steeds gezond is. Immers, als ik om me heen kijk, zie ik mensen van mijn leeftijd die met heel andere zaken tobben dan de zwaartekracht.
Lees ook:
Annette: ‘Mijn moeder zag niet direct het voordeel van het feminisme’
'Ik heb een andere blik nodig'
Het is dus duidelijk dat ik me moet schamen vanwege dit getut en dat doe ik ook. Daarom sta ik hier in mijn eentje uit te proberen hoe ik zelfvertrouwen kan aantrekken en voel me schuldig dat ik dat nog steeds nodig heb. Intussen heb ik de keuzemogelijkheden teruggebracht tot twee: jasje met broek of zelfde jasje met rok. Ik heb een andere blik nodig. Een liefdevolle blik van iemand die me kent zoals ik was en me ook soms nog zo ziet.
“Wat zal ik doen?” vraag ik mijn man. “Rok of broek onder dit jasje?” Hij weet het meteen. “Rok,” zegt hij. “Staat mooi bij dat jasje, heel vrouwelijk.” Ik besef meteen dat ik had gewild dat hij die broek zou kiezen. “Weet je het zeker?” vraag ik. Hij weet het zeker.
'Oma, jij bent een beetje gekreukeld'
Als ik me voor het feest sta op te maken, hoor ik het stemmetje van mijn kleindochter: “Oma, jij bent een beetje gekreukeld, hoe komt dat?” “Dat komt doordat ik oud ben, schatje, dat gebeurt bij alle oma’s. En eigenlijk geeft dat ook niet, want jij vindt me nog steeds lief en opa vindt me nog steeds mooi.” Het jasje en de rok bedekken veel huid en ik ga straks, gekreukeld en wel, naar het feest.
Deze column van Annette verscheen eerder in Margriet 45 - 2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.
