Annette: ‘Eindeloos herhaal ik blunders, domme opmerkingen en rare blikken’
Het is natuurlijk mooi dat een mens kan denken, want daardoor kan hij meningen vormen, problemen oplossen en een poging doen zichzelf en anderen te begrijpen. Dat soort denken vraagt tijd. We stellen vast wat het probleem is, gaan na wat we eraan kunnen doen, wegen voor- en nadelen af en uiteindelijk komen we hopelijk ergens uit.
Daniel Kahneman, auteur van Ons onfeilbare denken noemt dit ‘het langzame denken’.
'Een snelle manier van denken'
Er bestaat ook een snelle manier van denken. Daarbij komen gedachten, soms raar of onzinnig, zomaar op in je brein. Soms is dat een irritant liedje of een rare herinnering. Onprettig wordt het als het gaat om vervelende of akelige gedachten. Je bedenkt bijvoorbeeld dat je collega gisteren raar tegen je deed en dat dit mogelijk te maken heeft met iets wat jij hebt gezegd in de vergadering. Kan dat verkeerd zijn gevallen? Dat ze dacht dat jij…? En daar ga je. Eindeloos neem je door hoe dat precies liep in die vergadering.
Of erger nog: de gedachte duikt op dat je een slechte moeder bent, want laatst vertelde je dochter nog iets moeilijks dat ze nooit eerder met jou had besproken. Maar waarom niet en zag je dan niet dat er iets was? Had je het druk met andere dingen of dacht zij dat? Of je weet ineens dat je op je werk zwaar wordt overschat en dat je dus vroeg of laat door de mand zal vallen.
'Een sombere 'sneldenker''
Niet voor niks schud ik de voorbeelden moeiteloos uit mijn mouw. Ik ben namelijk zo’n sombere ‘sneldenker’. Als zo’n gedachte eenmaal ongevraagd is opgedoken, laat die zich niet zomaar verjagen. Eindeloos herhaal ik blunders, domme opmerkingen en rare blikken. Bij zo’n gedachte duikt al snel schuld, schaamte of angst op en bij elke ronde die de gedachte maakt door mijn brein, groeit dat gevoel. Terwijl het niets oplevert: geen helder inzicht, geen oplossing.
Lees ook:
Annette vraagt zich af waarom vrouwen liever hun twijfels en onzekerheden benadrukken
'Veel mensen hebben er last van'
Dus hoe komt een mens van dat getob en gepieker af? Veel mensen hebben er last van, dus is daar in mijn vak over nagedacht. We adviseren piekeraars om gedachten op te schrijven, zodat ze uit het hoofd zijn en op papier staan. Of om hard ‘STOP’ te zeggen, afleiding te zoeken. Of om de gedachten te onderzoeken op waarheid of zelfs maar waarschijnlijkheid. Misschien om ze te accepteren als iets wat komt en gaat en waar je je dus niet serieus mee bezig hoeft te houden. Die gedachten te zien als wolken die langs een nog altijd blauwe lucht voorbijdrijven.
Al die adviezen helpen wel een beetje. Als je het doet tenminste. Zelf tob ik soms toch maar door, omdat ik denk dat die gedachten me misschien iets leren over mezelf of me via schuld en schaamte een beter mens maken.
