Anneke emigreerde naar Italië: ‘Het is gewoon het gevoel dat ik hier hóór’

Ze vertelt onder andere hoe ze de zware coronatijd tot nu toe doorgekomen is.

7 september 2012, Siena

Wat heb ik weer genoten! Door Italië reizen, ik vind het zo heerlijk. Vandaag, op de laatste dag van mijn vakantie, overvalt me de gebruikelijke blues. Mijn vriendinnen verbazen zich erover, maar de tranen staan altijd in mijn ogen als ik weer naar huis moet…

14 april 2016, Amsterdam

Ik werk nu vier jaar als professioneel opvoeder van kinderen met ernstige gedrags- en ontwikkelingsproblemen. Een prachtbaan, maar erg zwaar. Omdat ik bij ze inwoon, staat mijn privéleven al jaren in de ijskast. Ik voel dat het tijd is voor een nieuwe stap. Maar wat wil ik, wat past bij me? Diep in mijn hart weet ik het wel. Mijn gedachten dwalen vaak af naar mijn vader, sinds hij twee jaar geleden totaal onverwachts overleed. Zekerheden waren voor hem erg belangrijk. Hij probeerde het leven krampachtig te sturen en te controleren. En nu was opeens alles weg. Ook voor mij zijn zekerheden altijd belangrijk geweest. Was dat mijn eigen behoefte of had ik die overgenomen van mijn vader? En, zo ja… wordt het dan geen tijd om die los te laten? Misschien moet ik eens met een coach gaan praten.

16 september 2016, Grosetto

De gesprekken met de coach brengen me veel. En vandaag, aan de rand van het zwembad van een fijne agriturismo in mijn geliefde Italië, weet ik het zeker. Ik ga het doen: mijn baan opzeggen en mezelf een sabbatical gunnen. Om naar het land te gaan waar ik zo veel van houd. Een intensieve taalcursus volgen en kijken of ik het kan, of het bevalt: wonen in Italië. Als dat zo is, blijf ik; anders kom ik gewoon weer terug. Ik ben aan niemand verantwoording verschuldigd, behalve aan mezelf.

31 maart 2017, Amsterdam

Nog maar drie dagen! Alle schepen heb ik achter me verbrand: mijn baan is opgezegd, mijn huis is verkocht. Het pijnlijkst vond ik het zoeken van goede opvang voor mijn kat Engelbert; wat zal ik die lieverd missen. Iedereen om me heen weet van mijn aanstaande vertrek. De reacties die ik krijg zijn ontzettend leuk, ze vinden deze stap allemaal helemaal bij me passen. Maandag vertrekt mijn vliegtuig naar Florence; Firenze, op z’n Italiaans. Ik had verwacht dat de paniek nu wel zou gaan toeslaan. Maar er is niets dan euforie. Ik voel me stoer en dapper en heb ontzettend veel zin.

10 mei 2017, Firenze

En daar woon ik dan, in deze prachtige stad. Ik sta er zelf van te kijken hoe snel ik hier een leven heb weten op te bouwen. Elke ochtend ga ik naar de taalschool. Op de fiets, al doet bijna niemand dat hier en geeft het veel bekijks. ’s Middags doe ik vrijwilligerswerk op dezelfde school en in mijn vrije tijd onderneem ik leuke dingen met medecursisten of collega’s. Natuurlijk mis ik bepaalde aspecten van Nederland – naast bruin brood en stroopwafels zijn dat toch vooral mijn vriendinnen, en dat ik er op Koningsdag niet was, was natuurlijk ook jammer – maar ik voel me hier als een vis in het water. Het is gewoon het gevoel dat ik hier hóór.

25 juli 2017

Omdat ik in Italië wil blijven wonen, zoek ik naar werk. Dat wil nog niet vlotten. Ik heb al een hoop baantjes gehad, maar het laatste spande de kroon: na zes uur had ik mijn ontslag alweer ingediend. Ik zou met kinderen gaan werken, in de miniclub van een vakantieresort. Zes dagen per week, drie keer per dag. Bij aankomst bleek dat ik de resterende tijd als serveerster aan de slag moest en in een gek kostuumpje moest optreden. Nou wil ik veel doen, heus, maar dit ging me te ver voor een schamele 750 euro per maand. Wat nu? Aan al mijn werkervaring in Nederland heb ik hier weinig en ook is mijn netwerk niet zo groot, terwijl de meeste banen via via gaan. En de bodem van mijn spaargeld komt in zicht…

20 oktober 2017

Terug in Neder­land. Tijdelijk. Alleen die gedachte kon me oppeppen, mijn laatste weken in Italië, toen ik afscheid nam van het leven waar ik me zo goed bij voelde. Maar er zat niets anders op. Ik heb nu weer een baan in de Jeugdzorg. Het is fijn om me weer nuttig te maken, mijn vriendinnen weer te zien en ook praten in je moedertaal is toch wel erg prettig. Maar toch: wat heb ik een heimwee. Daarom heb ik me opgegeven voor een onlinecursus voor het opzetten van een gastenverblijf in het buitenland. Tijdens de cursus ga ik aan de slag met een concept, een businessplan, een financieel plan en alles wat er verder nog bij komt kijken. En reken maar dat ik daarna terugga!

27 februari 2019

Wat verrukkelijk, ik ben weer even in Italië, om vrienden te ontmoeten en te genieten van la bella Firenze. Ik vertel een vriendin over het verblijf voor alleenreizende vrouwen dat ik wil gaan starten. Want er moeten meer vrouwen zijn zoals ik, die graag alleen op vakantie gaan, maar zich ’s avonds wat verloren kunnen voelen. Ik droom van een tafel vol enthousiaste vrouwen die na een lange dag lekker met elkaar eten en hun belevenissen delen. Ik heb voor deze week een aantal afspraken met makelaars gemaakt. Ook al denk ik er pas volgend jaar klaar voor te zijn, het is handig om me alvast te oriënteren.

15 maart 2019

Ik ga vandaag een huurcontract tekenen! Dit was he-le-maal niet de bedoeling, maar dit pareltje kan ik onmogelijk laten schieten. De villa ligt in Le Marche, aan de Adriatische kust. Het is in goede staat, heeft een zwembad en ligt boven op een heuvel met een adembenemend uitzicht. Je kunt zelfs de zee zien. Het is echt een ideale plek voor mijn gastenverblijf. Als ik dit niet doe, houd ik eeuwig spijt.

24 mei 2019

Soms kan ik het allemaal nog niet geloven. Zes weken na het tekenen van het huurcontract reed ik met een auto vol spullen naar Casa Ciao Bella, de naam die ik mijn villa heb gegeven. De rest van mijn spullen is opgeslagen en volgt later. Ik voel me helemaal thuis, maar wat is er veel te doen! Ik moet mijn plannen nog finetunen, het huis en de tuin opknappen, de inrichting bepalen en de hele promotie in gang zetten. Deze zomer zal ik nog niet echt kunnen draaien, maar er komen familieleden en vrienden en toch ook al enkele betalende gasten. Ik weet dat het sowieso twee jaar zal duren voordat Casa Bella Ciao winstgevend zal zijn, maar zolang kan ik het financieel uitzingen, heb berekend.

28 augustus 2019

Gisteren was mijn housewarmingparty. Er waren vrienden uit Nederland, Firenze en nieuwe contacten van de gezellige expatborrels waar ik af en toe naartoe ga. Alleen: er was geen enkele Italiaan! Ik had een aantal buren uitgenodigd, ook mijn vaste klussers zouden komen. Maar niemand van hen kwam opdagen. Hoe hartelijk Italianen ook zijn, vriend­schap met ze sluiten is ingewikkeld. Met elkaar afspreken, dat doen Italianen buitenshuis; bij elkaar over de vloer komen vinden ze te privé.

Lees ook:
Sonja: ‘Het voelde alsof ik allebei m’n kinderen in een klap kwijt was’

17 november 2019

Na een fantastische zomer is mijn Italiaanse leven echt begonnen. Geen bezoek meer uit Nederland en de zon laat zich veel minder zien. Maar ik voel me nog altijd heel gelukkig. Er is nog veel te doen voor Casa Ciao Bella, ik maak mijn eigen olijfolie en de dagen vliegen voorbij. En wat geniet ik van de prachtige wandelingen met Dante, de hond die ik uit het asiel heb gehaald. Spijt van mijn stap heb ik nog geen moment gehad, al loop ik soms wel tegen lastige dingen aan. De beruchte Italiaanse bureaucratie bijvoorbeeld. Zo heeft het maar liefst drie maanden gekost om een Italiaanse kentekenplaat te krijgen, om gek van te worden. Toch krijg ik langzaam maar zeker alles rond. Wat heb ik zin in komend jaar: mijn eerste seizoen. Ik kan niet wachten.

21 april 2020

Italië is nu zes weken in volledige lockdown. Eén keer per week sta ik in de rij voor de supermarkt te wachten tot ik boodschappen mag doen. Verder zit ik thuis. Alleen. Zelfs de post komt niet meer. Door de eenzaamheid én de sombere gedachten over wat corona voor mijn gastenverblijf kan gaan betekenen, vlieg ik tegen de muren op. Ik ben jaloers op de Nederlandse situatie: ondanks alle maatregelen mogen de mensen daar nog wél hun huis uit. Vanavond ga ik rebels zijn. Ik ga vrienden bezoeken aan de andere kant van de heuvel, want ik móét iemand zien. Ik wil weer samen kunnen praten en lachen. Én huilen en mijn zorgen bespreken. Want hoe moet dit verder…?

2 juni 2021

Wat is het pittig geweest, de afgelopen anderhalf jaar. Vóór mijn emigratie dacht ik dat ik overal rekening mee had gehouden. Maar ik had buiten een wereldwijde pandemie gerekend. Zo veel slapeloze nachten. In Italië was er geen steunfonds waar ik aanspraak op kon maken en mijn gastenverblijf mocht maar niet open… Gelukkig vond ik steun bij vrienden die in hetzelfde schuitje zitten. ‘Tanden op elkaar, volhouden,’ zeiden we tegen elkaar, ‘volgend jaar gaan we knallen!’

Om toch wat geld te verdienen in deze rare coronatijd heb ik mijn formule deze zomer opnieuw moeten loslaten en ontvang ik nu families die hier samen hun vakantie doorbrengen. En toch… ondanks alle stress, zorgen en emoties: spijt van mijn beslissing om te emigreren heb ik nog altijd niet. Ik ben nog meer van Italië gaan houden dan ik al deed en ik voel me een ander mens hier. Italië maakte me flexibeler en losser. Zachter ook. In Nederland leef ik vanuit mijn hoofd, hier vanuit mijn hart. En dat voelt goed.

16 augustus 2021

Gisteravond voelde ik me intens gelukkig. Ik werd uitgenodigd voor een barbecue door de familie die bij mij logeert. Er was lekker eten, wijn in overvloed en er werd op de gitaar gespeeld. Ik deinde mee met de Italiaanse liedjes en besefte dat ik midden in mijn eigen droom zat: zo had ik het me voorgesteld. En het was fantastisch! Daarom blijf ik erop vertrouwen dat ik volgend jaar een huis vol vrouwelijke gasten heb. En dat ik nog veel van dit soort avonden ga beleven. Hoe ik de komende winter moet doorkomen, ik heb nog geen idee, maar ik ga er alles aan doen om het te laten slagen. Want hoe wankel mijn toekomst nog steeds is, één ding blijft voor mij overeind: ik wil hier blijven. Omdat dit de plek is waar ik hoor.

Tekst | Lydia van der Weide
Fotografie | privébeeld