Anita Witzier: ‘Veel volwassener dan nu word ik niet, het is nu of nooit…’

Nu vind ik mezelf van alles waard, behalve een écht mooie, goede, lees: dure zonnebril. Omdat de zonnebrillen, die ik in de loop van mijn leven heb aangeschaft, hun levens elders leiden. Op plekken waar ikzelf ooit was maar waarvan ik geen notie meer heb. Nou ja, behalve van één exemplaar; die ligt naast de kassa van een tankstation aan een provinciale weg in Zeeland. ‘Spoorslags rechtsomkeert!’ Ik hoor het je denken, maar ik was alweer thuis. Buikpijn heb ik ervan gehad; het was mijn eerste, echt mooie én goede én stinkdure zonnebril. Dat was dus de allerlaatste keer dat ik mijzelf zo’n bril waard vond.

Nu speelde dit akkefietje een kleine twintig jaar geleden. Het is niet ondenkbaar dat ik in de tussenliggende jaren ietwat aan slordigheid heb ingeboet. Net zoals er op allerlei andere gebieden wijsheden zijn ingedaald die voorheen echt te hoog gegrepen waren.

Dat nu misschien de tijd is aangebroken om het nog eens te proberen met een echt mooie, goede en tja, dan maar dure zonnebril? Veel volwassener dan nu word ik niet, het is nu of nooit...

"Sinds lange tijd ervoer ik een emotie waar ik niet heel trots op ben, ik voelde een jaloezieprikje."

Deze gedachte had nog maar net postgevat, toen de buuf zich meldde voor een slokje rosé. Het is tenslotte vakantie én mooi weer. En ik zag het meteen: ze droeg een echt mooie, goede en ongetwijfeld niet goedkope zonnebril. Een nieuwe. En sinds lange tijd ervoer ik een emotie waar ik niet heel trots op ben, ik voelde een jaloezieprikje. Klein weliswaar, maar toch een niet te negeren prikje: ik wilde ook zo’n bril! Desnoods een heel dure.

Een dag later stond ik in de brillenwinkel en keek mijn ogen uit; in de jaren waarin ik die winkel had gemeden, had de brillenmode een hoge vlucht genomen. Er was keuze uit wel… honderd modellen en kleuren. Gelukkig wist ik al dat een pilotenmodelletje mij op de tweelingzus van Lee Towers doet lijken. Daar is niks mis mee als ik de tweelingzus van Lee Towers zou zijn, maar voor mij, in de verste verte geen familie, geen aanrader. Vlindermodellen, vierkante en fluorescerende monturen, spiegelglazen, ‘warm’ en ‘koud’ getinte glazen… ik bevond mij in een zonnebrillenjungle! En wat bleek; bij elk model keek ik naar een andere versie van mezelf.

Wat wilde ik uitstralen’? Chic & Volwassen? Bedaard & Wijs? Jeugdig & Sportief? Cool & Hip?

Bij bril nummer dertien maakte mijn hart eindelijk een sprongetje: het teken waar ik onbewust op had gewacht. Bij de kassa maakte mijn hart, ondanks de vijftien procent korting, opnieuw een sprongetje met als gevolg dat ik nu op elk moment van de dag exact weet waar mijn bril zich bevindt. Ik zal bewijzen dat ik het waard ben.

Fotografie | Ester Gebuis

Styling | Odette Simons en Nicky Groenewoud (assistent)

Visagie | Bettina Jager

Deze column is afkomstig uit Margriet 2017-29. Nabestellen kan via Magazine.nl.

Bekijk ook:

Lees ook:

• Anita Witzier: ‘Mijn gezonde verstand weet: die lades dienen nergens meer voor.’
• Anita Witzier: ‘Pas later kwam ik erachter dat Spanje veel meer te bieden heeft’
• Nog nooit verteld: ‘Mijn moeders partner lijkt uit op haar geld’

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren