Anita Witzier en dochter Julia over angsten, opvoeden, ouder worden én roem

De feestmaand is ‘een dingetje’ in huize Witzier. Zowel Sinterklaas als Kerstmis worden graag en uitgebreid gevierd. Cadeaus horen daarbij, maar zijn ondergeschikt aan de sfeer, de surprises, plagerige gedichten en – vooral – het eten. Met Sinterklaas is het standaard ‘captains dinner’ en tijdens de kerstdagen wordt er écht uitgepakt.

Al weken van tevoren wordt er nagedacht over de wijn en de menu’s – meervoud, inderdaad, want er is een kerst in klein gezelschap, een kerst met vrienden én een kerst met een grotere groep familie. In de keuken: Anita zelf. Omdat ze koken leuk vindt, maar toch vooral omdat ze het niet aan de anderen wil overlaten. Anita is een perfectionist. In haar werk, maar misschien nog wel meer in de keuken, aldus dochter Julia. “Ze is al dagen van tevoren aan het stressen, in de weer met boodschappen en loopt soms vloekend door de keuken. Inmiddels schrik ik er niet meer van, weet ik dat het erbij hoort. Ik heb het geaccepteerd, haha.”

Ben je zo’n gestrest type, Anita?

Anita: “Ja. Dat

moet ook wel, want als ik het loslaat, gaat het fout. Het komt alleen goed als

ik een strakke planning maak, alles opschrijf en gestructureerd te werk ga. Maar

ik geniet ook van die stress, hoor.”

Julia: “Daarin

lijken we wel op elkaar. In de feestmaand laat ik het los, omdat jij het dan

allemaal doet en ik dat wel gemakkelijk vind, maar als ik zelf dingen moet

doen, ben ik daarin ook perfectionistisch.”

Zijn er nog meer gelijkenissen?

Julia: “Jawel.

Ik heb veel van mama overgenomen, zowel positief als negatief. We zijn allebei

bijvoorbeeld heel erg van het pleasen, zeggen snel sorry. Maar mam is ook heel

zorgzaam en staat altijd klaar om iemand te helpen. Grenzen aangeven is daarbij

soms lastig. Dat heb ik ook, maar toch net iets minder: misschien durf ik het

conflict wat meer aan te gaan.”

Anita: “Ik ben

inderdaad erg van het harmoniemodel. Ik zeg liever niks dan het te laten

escaleren. Dat doet Julia beter dan ik: ik ben laf, zij gaat de confrontatie

aan. Dat vind ik zo goed. Ze is nu, op haar 23ste^,, sowieso al veel

volwassener dan ik op mijn dertigste was. Ze kent zichzelf beter, reflecteert,

is veel wijzer. Ik deed maar wat. Ik was niet bezig met later, leefde van de

ene dag op de andere, God zegene de greep.”

Julia: “Ik heb

een tijd in therapie gezeten en dat raad ik iedereen aan, of je nu problemen

hebt of niet. Over jezelf praten met een objectief persoon, dat is heel

prettig. Maar mama zei daarover dat dat vroeger gewoon niet bestond.”

Anita: “Als je

in therapie ging, was je er heel slecht aan toe of je was een aansteller. Dat

deed je niet. Ja, artiesten in Amerika misschien. Dus deed ik maar wat, zonder

enig gevoel voor richting.”

Julia: “Praten over wat ik voelde, hielp me om te gaan met mijn angst om keuzes te maken, beslissingen te nemen. Welke opleiding moet ik doen, wat wil ik later worden, heb ik überhaupt ergens talent voor? Maar ik was ook bang om te fietsen in Amsterdam – al moeten we dat misschien niet in de Margriet zetten, haha."

Anita: “Schat,

dat ís gewoon doodeng! Ik had het al in Utrecht, toen ik daar studeerde. Ik

stond doodsangsten uit: stadsbussen, verkeerslichten, vrachtauto’s... Ik ben –

net als jij – opgegroeid in een dorp met één lange weg. Dat is toch anders.”

Hadden jouw angsten ook te maken met het feit dat je een moeder hebt die succesvol is in wat ze doet?

Julia: “Ik

bedoel dit niet onaardig, maar mama is geen wereldster. Het valt wel mee

allemaal. Ze is heel goed in wat ze doet, maar mijn leeftijdsgenoten weten

meestal niet wie ze is.”

Anita: “Ik ben

geen Linda de Mol. Dat scheelt een stuk, hoor.”

Julia: “Je wordt

vooral herkend bij de Hema en de Blokker, haha. En ik heb verder nooit de

ambitie gehad om te doen wat jij doet, dus het is geen issue. Het is ook niks

voor mij, die tv-wereld. Ik hoor weleens dingen en denk dan: dat is niet mijn

plek.”

Anita: “Van mij

hoor je toch nooit nare verhalen?”

Julia: “Nee,

maar ik weet inmiddels wel hoe het er achter de schermen aan toegaat en ik heb

ook totaal geen ambitie om een dergelijk beroep te kiezen. Schrijven is mijn

ding, ik heb niks met tv. Ik héb niet eens een tv. Ik kijk af en toe iets van

mama terug, daarmee houdt het op.”

Anita: “Dat is

toch prima? Dat moet zich ook langzaam vormen, hetgeen je wilt worden, hetgeen

je wilt gaan doen. Dat vindt zijn weg wel. Ik heb ook nooit geambieerd wat ik

nu doe. Ik had niet eens het idee dat ik zoiets kon worden als meisje uit de

provincie.”

Heb jij Julia en je zoon Bram anders opgevoed dan hoe jouw ouders het deden?

Anita: “Mijn

ouders waren al in de veertig toen ik werd geboren, dus ik was nogal kostbaar.

Ze zaten erbovenop en dat heb ik geweten: ik wilde van alles, maar mocht niks.

Dus ik dacht: dat ga ik nooit doen. Ik wilde mijn kinderen de ruimte geven.”

Was dat moeilijk?

Anita: “Loslaten

is lastig, maar als het in harmonie gaat en je je kinderen goed kent, dan is er

vertrouwen en is het veel makkelijker.”

Het waren geen vervelende pubers?

Anita: “Nou…”

Julia: “We waren

best makkelijk! Bram en ik hadden alleen wel altijd ruzie. Wij schelen vijf

jaar en dat is net te veel, zeker op jonge leeftijd – helemáál als je niet

hetzelfde karakter hebt. Maar we waren volgens mij geen lastige pubers.”

Anita: “Nee. Bram

heeft wel een tijdje gerebelleerd, vooral als het aankwam op huiswerk maken.

Een drama was dat, daar hadden we altijd ruzie over.”

Julia: “Waar ik

dan weer stiekem om moest lachen, haha.”

Anita: “Jij was verbaal sterker, wat Bram dan weer deed ontploffen. Dat vond ik lastig, dat heb ik niet altijd goed aangepakt. Ik wilde gewoon twee kinderen die zoet met elkaar speelden, gezellig, lekker lief en leuk doen met mama. Dat scenario hebben zij totaal vernaggeld. Maar los van elkaar zijn het heel leuke kinderen hoor, haha.”

Lees ook:

Robert ten Brink: ‘Veel mensen zien hun geluk niet’

Zijn jullie familiemensen?

Anita: “We

hebben wel veel contact, als je dat bedoelt; we appen of bellen elkaar geregeld.”

Julia: “Maar er

zijn ook dagen dat ik niks laat horen.”

Er wordt op zondag niet samen gegeten?

Anita: “Toen de

kinderen nog thuis woonden wel.”

Julia: “Nu alleen als ik er toevallig ben. Het is best een gedoe ook, op zondag met de trein van Amsterdam naar Blaricum.”

Anita: “En Bram

werkt in de horeca, die ga ik ook niet vragen om op zondagmiddag naar Blaricum

te komen. Te veel gedoe, ze hebben inmiddels toch een eigen leven.”

Hebben jullie elkaar nog wel gezien tijdens de lockdown, afgelopen voorjaar?

Anita: “Ja, ik

ben Julia meteen gaan halen. Haar huisgenoot was er niet, ze zat alleen, kon

nergens naartoe, alles was dicht. Dus kwam ze weer thuis. Supergezellig.”

Julia: “Al dacht

ik na een paar weken wel: het leven gaat hier in Blaricum wel écht aan mij

voorbij. Er gebeurt daar weinig als je het vergelijkt met de stad. En je kunt

er niet op een terras zitten zonder dat iemand je aanspreekt: iedereen kent elkaar.

Als ik bij de viswinkel iets ga halen, zeggen ze: ‘Je moeder neemt altijd meer

van deze vis, hoor.’ Dat is altijd even wennen, haha.”

Anita: “Ik vind

dat dus geweldig, ik houd daarvan.”

Julia: “Ik vind

dat ook gezellig, maar ik ben vervolgens wel heel blij als ik weer terug in

Amsterdam ben, waar niemand je kent.”

Anita: “Ik

betrap me er weleens op dat dat me dus stiekem ook weleens lekker lijkt, zoals

jij in Amsterdam woont en normaal gesproken overal naartoe kunt gaan. Zo veel

keuze, zo veel gezelligheid. Naar het theater, de film, het terras... Dat is

bij ons in Blaricum beperkter.”

Heb jij zo’n periode zelf niet meegemaakt toen je in Utrecht studeerde?

Anita: “In die

tijd was dat niet, joh. Naar het terras gaan deed je misschien een keer in de

week, een koffietje drinken bestond niet en ik kon het woord ‘lunchen’ niet

eens spellen. Er is wat dat betreft veel veranderd sinds ik jong was.”

Over ruim een jaar word je zestig.

Anita: “Dat is

een gek getal.”

Julia: “Bizar.

Zestig is voor opa’s en oma’s, zo zie ik jou niet.”

Anita: “Ik

mezelf ook niet. Zoals ik ook collega’s als Astrid Joosten en Angela Groothuizen

niet als oma’s zie, maar ze zijn wel over de zestig.”

Julia: “Als ik

er op jouw leeftijd nog zo uitzie als jij teken ik daarvoor.”

Anita: “Dat komt

ook door mijn werk, ik word telkens in een nieuwe wereld geworpen, ik blijf

ontdekken. Dat houdt je jong.”

Julia: “Je hebt

vooral gewoon goede genen. Nog bedankt daarvoor, haha.”

Anita: “Toch

vind ik het lastig, dat ouder worden. Het hoort erbij, maar ik heb vandaag toch

wel wat make-up opgedaan, omdat je de vlekken in mijn gezicht dan minder ziet.”

Is botox een optie?

Julia: “Vroeger

mocht je van mij geen botox, ik vond dat zo eng.”

Anita: “Nee, dan

was je mijn kind niet meer, haha. Ik vond dat ik een wat rommelige kaaklijn

kreeg, dus daar wilde ik wat aan laten doen, maar het mocht pertinent niet van

Juul.”

Julia: “En nu

twijfel ik er zelf al over. Kijk, hier op mijn voorhoofd zie je al lichte

rimpels. Misschien dat ik die over een paar jaar wel een beetje laat botoxen.

Ik vind: als je je daar goed bij voelt, moet je het doen. Met mate, dat wel.”

Anita: “Boven mijn neus heb ik een diepe rimpel. Daar heb ik een paar keer botox in gedaan, maar toen ging het ergens anders gek omhoog staan, dus ik doe het nu gewoon niet meer.”

Lees ook:

Nick en Simon: ‘Het is een gek jaar, maar we zijn dankbaar voor alles wat er wél is

Het draait in de tv-wereld toch ook om je uiterlijk.

Anita: “Ja. En

als iedereen het doet en ik niet maakt dat me exponentieel ouder, maar ik ben

er niet mee bezig. Ik vind ook dat je er in de regel niet echt knapper van

wordt. Ik ga een keer in de zes, zeven weken naar de schoonheidsspecialist. De

rest vind ik gedoe.”

Denk je weleens na over het eind van je carrière?

Anita: “Om de

drie, vier jaar denk ik: willen ze me nog? Maar dan komt er toch weer een nieuw

contract en ik vind het werk nog steeds zo heerlijk. Anita wordt opgenomen,

over de ouderenzorg, dat vond ik fantastisch om te maken. Hoe confronterend

ook.”

Julia: “Jij bent erg van je zelfstandig, wilt geen hulp vragen, ook niet als het om jouw reuma gaat. Als je tijdens een wandeling ineens achteraan loopt in plaats van voorop, zoals gewoonlijk, zeg je niets. Dus ik ben wel benieuwd naar hoe jij het gaat doen als je tachtig bent. Of je dan wel om hulp vraagt.”

Anita: “Tja… Je wordt je hele leven aangespoord tot zelfstandigheid, dat wordt door alles en iedereen toegejuicht, en dan moet je ineens weer terug naar af. Dat lijkt mij heel lastig. Misschien groei ik daar wel langzaam naartoe, geestelijk, maar ik vrees het ergste…”

Anita en Julia in het kort

Anita Witzier werd geboren op 10 november 1961 en begon al tijdens haar studie Engels en Rechten bij Veronica. In 1988 debuteerde ze als omroepster. Ze presenteerde vervolgens vele televisieprogramma’s (sinds 1998 voor de KRO-NCRV) waarvan meest recentelijk De reünie en Anita wordt opgenomen. Begin 2021 start haar nieuwste programma: Nieuwe boeren. Anita woont samen met haar man Michel Nillesen in Blaricum. Uit een eerder huwelijk heeft ze twee kinderen: Bram en Julia van Baaren. Julia werd geboren op 13 augustus 1997, woont in Amsterdam, studeert Marketing en Communicatie aan The New School en is bezig met haar afstudeerscriptie.

De favorieten van Anita en Julia

Film

Anita: “Interstellar. Die heb ik twee keer gezien

en wil ik nóg wel een keer zien. Het is het soort sciencefiction waar ik wat

mee kan. Heel ingenieus, knapt gemaakt en met echte karakters.”

Julia: “Call me by your name. Fantastisch, dat

verhaal, zo goed geacteerd. Ik heb het boek ook gelezen, maar de film is zo

heerlijk zomers.”

Beste cadeau ooit

Anita: “Ik hecht daar nooit zo veel waarde aan, het gaat

me vooral om het idee. Ongetwijfeld iets voor in de keuken, waar ik altijd heel

blij mee ben.”

Julia: “Ik was vroeger enorm van de make-up, wilde ook

een tijdje visagist worden. Dus toen ik met Sinterklaas ooit een Urban

Decay-pallet kreeg – wat voor mij toen onbetaalbaar was – was ik daar heel erg

blij mee. Dat was een feest.”

De ultieme vrije dag

Anita: “Een wandeling met de hond, dan koffie met

appeltaart en vervolgens heel decadent met een boek in de tuin gaan zitten. En

dan om vier uur op het terras een fles bubbels opentrekken. Nu al zin in.”

Julia: “Varen door de grachten van Amsterdam en daarna

heel lang op een terras zitten. In de zon, met lekkere wijn en goed eten.”

Boek op het nachtkastje

Anita: “Welbeschouwd van Elisabeth Jane Howard.

Een geweldige ontdekking. Het gaat over een verschrikkelijk huwelijk,

achterstevoren verteld. Zo pijnlijk, de verhouding tussen die mensen en hun onvermogen

om tot elkaar te komen.”

Julia: “Winter van Ali Smith. Onderdeel van een vierluik, maar je kunt ze ook op zichzelf lezen. Heel surrealistisch, bijna abstract, maar erg bijzonder.”

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox?

Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.

Tekst|Marcel Langedijk

Styling | Brigitte Kramer

Visagie | Mettina Jager

Margriet 02 ligt nu in de winkel! In dit nummer een interview met Loretta Schrijver, lekker fit het nieuwe jaar in (met weekplan), winterpastels en wol en nog véél meer. Haal het nummer snel in huis of bestel 'm online zonder verzendkosten.