Angelique (59): ‘Vroeger was ik vooral gefocust op werken. Nu weet ik: je moet genieten van het leven’

Op 4 mei blaast Angelique zestig kaarsjes uit. Ze is docent biologie, woont in Hellevoetsluis en is 34 jaar getrouwd met haar man Guido (62). Samen hebben ze vier zoons: Casper (32), Paul (31), Stan (29) en Boudewijn (25) en één kleindochter: Juliëtte (15 maanden).

Hoe ervaar je het om zestig te worden?

“Als ik zeg dat ik zestig word, denk ik: wat oud. Maar ik voel me niet oud. Zestig is maar een getal en ik ga gewoon lekker verder met waar ik mee bezig ben. Ik doe nog heel veel en ben dat ook nog wel een paar jaar van plan. Ik sta nog steeds open voor nieuwe hobby’s of activiteiten met vriendinnen of familie. En dat kan van alles zijn: keramieken, bloemschikken, golfen, maar ook naar escaperooms gaan met de zoons of lekker uit eten met vrienden.”

Wat weet je nu wat je tien jaar geleden niet wist?

“Dat je moet genieten van het leven. Op mijn vijftigste dacht ik: mijn tijd komt nog wel. Ik was vooral gefocust op werken. Nu denk ik vooral: je moet pakken wat je pakken kan. Mijn man heeft afgelopen zomer een hersenbloeding gehad waardoor je meteen met je neus op de feiten wordt gedrukt: het kan zomaar voorbij zijn. Op dit moment gaat het weer goed met hem en we kunnen gelukkig weer door. Hij is nog niet de oude en dat kan ook nog niet na een halfjaar. Zelf zegt hij dat hij weer op 95 procent van zijn kunnen zit. Dat vind ik heel knap.”

Wat zijn je plannen voor de komende tien jaar?

“We zijn ooit met het hele gezin naar Tanzania geweest op safari. Zo’n soort reis zou ik ook nog wel een keer willen maken, maar dan naar Madagaskar. Als biologiedocent ben ik ook geïnteresseerd in het leven op zo‘n eiland, omdat daar heel andere dieren leven dan op het vaste land. Madagaskar is zo groot, met veel verschillende klimaten: daar ben ik heel nieuwsgierig naar. Maar ook Lapland staat op mijn bucketlist. Ik zou graag zo’n traditionele reis van een paar dagen willen maken, waarbij ik het noorderlicht zie, met sledehonden kan rijden en rendieren zie, maar ook het Dorp van de Kerstman, Rovaniemi, lijkt me heel leuk om te ervaren.

Verder wil ik voorlopig nog blijven werken, want dat vind ik superleuk. Ik ben pas op mijn 45ste aan de lerarenopleiding begonnen, dus voor mijn gevoel kom ik nog maar net kijken in het onderwijs. Tot slot hoop ik stiekem op nog meer schoondochters en kleinkinderen, maar daar heb ik geen invloed op.”

Als je nu naar een jeugdfoto kijkt, wat denk je dan?

“Op deze foto was ik 19 en had ik samen met mijn vader de Nijmeegse Vierdaagse uitgelopen. Dit is een belangrijke foto voor mij, omdat mijn vader recentelijk is overleden op 90-jarige leeftijd. Als kind ben ik erg onzeker geweest. Het uitlopen van die veertig kilometer per dag op de Nijmeegse Vierdaagse heeft mij zelfverzekerder gemaakt. Mijn vader heeft deze Vierdaagse 43 keer gelopen. Voor mij was het vooral bijzonder dat ik dat een paar keer met hem heb mogen doen. Als ik deze foto bekijk, zie ik een zelfverzekerder iemand, omdat ik daar een grote prestatie had neergezet. Eentje waarvan ik niet wist dat ik dat zou kunnen.”