‘Als mensen zeggen dat we op elkaar lijken, maakt me dat trots’

Mehrnoesh: “Voor mijn werk woonde ik een tijdje in Londen. Ik had een droombaan, maar voelde me zo ongelukkig. Urenlang belde ik naar huis, maar de heimwee bleef. Het was alsof ik niet met beide benen bij de grond kwam. Toen ik terug was bij mijn familie in Nederland, dicht bij mijn moeder, bloeide ik weer op. Misschien komt dat omdat we als gezin vroeger ontworteld zijn. Ik was acht toen we naar Nederland zijn gevlucht. Mijn ouders wilden mijn zus, broertjes en mij een vrije toekomst geven en hebben daarvoor hun leven op het spel gezet. We hebben hier allemaal een mooi bestaan opgebouwd, maar zijn niet compleet als we niet bij elkaar in de buurt zijn.”

Grenzeloos positief

“Ik bewonder mijn moeder om haar kracht en geduld, maar ook om haar grenzeloze positiviteit. Ze heeft geen makkelijk leven gehad. Toen we in Nederland kwamen, hebben we heftige dingen meegemaakt. Nadat er een baksteen door de ruiten werd gegooid, zeiden mijn ouders: ‘Misschien moeten we deze mensen een keer uitnodigen om ons te leren kennen.’ Bij ons thuis was niemand slachtoffer.”

“Mijn moeder leerde me om met een open blik naar de wereld te kijken en te leven ­vanuit liefde, niet vanuit angst. Van deze ­levenslessen kreeg ik een dubbele lading, want mijn vader is net zo. ‘Volg je hart, dan komt het altijd goed,’ zei mama altijd. Met dat vertrouwen heb ik al heel wat keren in mijn leven in het diepe durven springen. Ik hoop dat ik net zo’n moeder voor mijn kinderen ben.”

Homa: blouse, pantalon (Zara), sandalen (Bibi Lou), oorbellen (Mango). Mehrnoush: ­jumpsuit (Mango), oranje pumps ­(Giulia).

Ik voel me bevoorrecht

“Het moederschap vind ik het mooiste wat er is en soms ook een uitdaging. Zo graag wil ik het allemaal goed doen, net als mijn moeder. Als ik weleens met mijn handen in het haar zit, de lat te hoog leg of de balans even kwijt ben, helpt mam me relativeren. ‘Ik heb ook genoeg fouten gemaakt,’ zegt ze dan. Dat is geruststellend, want ik kijk terug op een heel fijne jeugd. Mijn dochters zijn gek op hun ‘Bozzie’, de naam die mijn oudste haar gaf. Inmiddels noemen we haar allemaal zo. Maman Bozorg betekent oma in het Perzisch. Ik voel me zo bevoorrecht dat mijn kinderen haar mogen meemaken. Het is puur geluk om hen samen te zien.”

“Mijn moeder heeft een glinstering in haar ogen die er altijd is. Ze heeft zo’n goede energie. In haar aanwezigheid voelt iedereen zich snel op haar gemak. Als mensen zeggen dat we op elkaar lijken, maakt me dat trots. Met het ouder worden, steekt er weleens wat onzekerheid de kop op bij haar. Nu ben ik degene die zegt: ‘Mam, je weet wat je moet doen. Volg je hart.’ Ik geef haar dat grenzeloze vertrouwen met alle liefde terug.”

Homa: “Ik ben heel trots op ­Mehrnoesh en haar grote hart, en het maakt me gelukkig dat ik zo veel van haar en haar gezin meemaak. We gedijen heel goed in ­elkaars gezelschap. Ze heeft me ooit een boekje gegeven waarin ze heeft geschreven waarom ik zo belangrijk voor haar ben. Het is ontzettend fijn voor een ouder om te weten dat je kinderen net zo veel van jou houden als jij van hen. Ik ben heel trots op alle vier onze kinderen.”

“Mehrnoesh is niet alleen lief en zorgzaam voor mij, maar maakt ook het verschil voor anderen met haar eigen stichting Beste Nieuwkomer. Ze wil graag delen en betekenisvol zijn. Daarin lijken we op elkaar. Ik ben na mijn pensioen ook bewust vrijwilligerswerk gaan doen. Dat het bij ons in Nederland zo goed gelukt is, is iets waar we ons best voor hebben gedaan, maar daarbij zijn behulpzame mensen onmisbaar. En natuurlijk; de liefde voor elkaar als gezin.”