Alexandra: ‘Hoe zou mijn vader alle nieuwe ontwikkelingen gevonden hebben?’

Elke keer als ik naar mijn werk in Hoofddorp fiets, kom ik langs een paar grote gebouwen waar op de gevel staat: ‘Betrouwbaar KLM’. En elke keer denk ik dan even aan mijn vader.

Mijn vader had een ‘blauw hart’. Helemaal weg was hij van ‘zijn’ KLM, hij heeft er zijn leven lang gewerkt en is zo’n beetje in het harnas gestorven. Pensioen? Hij heeft het net niet gehaald. Maar nu denk ik weleens dat hij dat pensioen – ook al had hij vele hobby’s – niet eens zo had zien zitten. Zijn grootste hobby was namelijk zijn werk. En wij, zijn kinderen, kregen dat KLM-gevoel mee.

Droom

Mijn vader leidde piloten op, zorgde ervoor dat ze precies wisten waar ze moesten landen, hoe de banen eruit zagen. Daarvoor vloog hij zelf ook vaak en fotografeerde vele vliegvelden. Zo ging dat in die tijd. Als jonge jongen wilde hij niets liever dan vliegen, piloot worden. Maar toen bleek dat hij kleurenblind was, werd duidelijk dat hij die droom nooit zou kunnen verwezenlijken. Af en toe meevliegen als lid van de bemanning kwam het dichtst bij die droom in de buurt. In zijn uniform en met zijn KLM-koffer brachten we hem dan naar Schiphol, zette ik zijn pet op en voelde me dan heel stoer!

Cockpit

Toen ik klein was, nam mijn vader me af en toe mee naar kantoor, waar ik úren zoet kon zijn met speelgoedvliegtuigjes en allerlei andere spannende dingen. En als puber ben ik ooit meegevlogen naar Alaska en mocht toen af en toe bij hem in de cockpit komen. Fantastisch was dat! Ik kreeg een bewijs mee dat ik over de Noordpool was gevlogen. En wat denk je dat ik wilde worden, stewardess natuurlijk. Met dat mooie blauwe pakje en zo’n sjaaltje. Maar het liep anders.

Kist

Als mijn vader thuis in zijn stoel de krant zat te lezen en er vloog ‘een KLM-kist’ over – wij woonden onder de zogenoemde Bulderbaan in Amsterdam Buitenveldert – ging ‘ie naar het raam om te kijken en dan wist hij precies wie de bemanning was. Zo kan ik nog vele voorbeelden noemen. Hoe fijn is het als je zó’n plezier in je werk hebt! Geregeld zei hij ’s avonds na het eten: “Ik ga nog éven werken.” Om elf uur, als hij dan nog steeds niet thuis was, werd mijn moeder ongerust en belde ze de beveiliging van het kantoor. En elke keer werd ze gerustgesteld: “Uw man is er nog hoor! Ik zal zeggen dat ‘ie naar huis moet gaan.”

100 jaar

Ik moest aan al die dingen denken toen ik de KLM-reclame op tv zag deze week, vanwege het honderdjarig bestaan. Hoe trots was ik vroeger dat ik een KLM-kind was en hoe anders is het nu! Het bedrijf is niet meer alleen Royal Dutch, is niet echt klimaatvriendelijk en breidt meer uit dan verstandig is. Om nog maar te zwijgen over ‘vliegschaamte’.

Deze week zei GroenLinks-Kamerlid Suzanne Kröger dat KLM het roer moet omgooien. “Ik ben blij dat we een luchtvaartmaatschappij hebben die, in een heel spannend speelveld, er nog is. Wil KLM een toekomst hebben, dan zal het zichzelf opnieuw moeten uitvinden. De grenzen zijn namelijk bereikt qua veiligheid, klimaat, stikstof, leefomgeving en de gezondheid van omwonenden.”

Herinneringen

Hoe zou mijn vader alle nieuwe ontwikkelingen gevonden hebben, denk ik weleens. Zou hij nog altijd warm worden van zijn KLM? Van die mooie blauw met witte toestellen in de lucht? Heel eerlijk? Ik denk het eigenlijk wel. En ook al snap ik helemaal dat ze het roer moeten omgooien, die mooie herinneringen blijven gelukkig.

Alexandra Holscher (52), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat kan hier!