Alexandra: ‘Door de overgang ging ik aan mijn huwelijk twijfelen’

Alexanda (52) zit in de overgang, met alle herkenbare kwaaltjes van dien. Dit keer vertelt ze eerlijk over haar man, die het flink te verduren krijgt door haar razende hormonen. 

Dit jaar zijn mijn man en ik 22 jaar getrouwd en 25 jaar samen. Wat een tijd! Een heel mooie en fijne tijd. En best knap gedaan, vind ik. Het is ‘een hele prestatie’ wordt weleens gezegd, om je relatie zo lang goed te houden. Vooral vanwege, daar komt-ie weer, die lastige periode, zo ongeveer tussen de 45 en de 55 jaar ?

Op internet las ik dit:

In het begin van dit proces zal de partner zich inzetten om je te begrijpen en te helpen. Hij verwacht dat deze verandering tijdelijk is. Tot hij in gaat zien dat dit niet het geval is. Al snel voelt de partner zich dan machteloos waardoor er onenigheid en onbegrip gaat ontstaan. (…) De partner voelt zich opzij gezet en kan niet meer tot haar doordringen. Ze is niet meer de vrouw die ze is geweest. De verandering zet door. Beide partners staan nu los van elkaar. De vrouw, niet meer geplaagd door schuldgevoel, kan zichzelf hervinden. Elk op hun eigen manier zullen zij het patroon dat er was, kunnen gaan loslaten. Waarna ze beiden beginnen aan een nieuwe fase in hun relatie. Gelijkwaardig aan elkaar.

Het klinkt mooi en zo lekker simpel, maar zo voelt het niet. Het hele proces duurt bij mij nu al zo’n zes jaar en gaat bij vlagen met een hoop onenigheid gepaard.

Breinblubber

Ik heb wel een bijzondere man, denk ik. In het racen en rennen is híj degene die telkens zegt: we moeten tijd maken voor elkaar. Hij wachtte op mij als ik van alles te doen had en voelde zich dan behoorlijk eenzaam. Ik heb weleens geroepen: en nou is het tijd voor míj! (Herkenbaar?) Dat kwam hard aan bij hem, vooral omdat hij net zoveel tijd en aandacht in ons gezin heeft gestoken als ik. En al jaren begripvol was voor de moodswings, de breinblubber (zoals schrijfster Francine Oomen in haar boek Oomen stroomt over het zo treffend noemt) en mijn overvolle to-dolijst.

Wie het hardst roept (vaak de kinderen) krijgt het eerst de aandacht, zo werkt het bij mij. “Zet ‘ons’ ook op de agenda”, zei hij. Hij had gelijk. En hoewel ik al die jaren heel gelukkig met hem geweest ben en ik hem nooit kwijt zou willen, lukte het me maar niet om al die zaken gelijke aandacht te geven: pubers, mantelzorg, werk, mezelf, onze relatie (in willekeurige volgorde!). En ik vind het nog steeds lastig. Nu pas begin ik het een beetje door te krijgen hoe moeilijk dat voor hem is geweest.

Ergeren

In het begin van die overgang was er ook nog een periode waarin ik me ontzettend aan hem ergerde. Dat was ook zo verwarrend. Hou ik nog wel van hem, vroeg ik me af. Ja, was het antwoord. Maar door die ellendige, razende hormonen ging ik daar bijna aan twijfelen. Tel daar dat gevoel van ‘nu ben ik aan de beurt’ bij op, en je hebt zó een echtscheiding. In onze omgeving zien we het maar al te vaak dat stellen in de leeftijd van rond de vijftig uit elkaar gaan. De hoofden van vrouwen zitten vol met andere dingen, de mannen voelen zich afgewezen en krijgen te weinig aandacht. En dat niet alleen, ze krijgen er ook een snauw bij cadeau. Dan moet je als vent wel sterk in je schoenen staan als een leuke, jonge, bevallige dame je ineens veel aandacht geeft. Maar die lieverd van mij zegt dan: ‘Ik wil het met jóú leuk hebben en ik hoef geen ander.’ En ik maar to-dolijstjes afwerken, alsof de was opvouwen belangrijker is dan mijn relatie…

Ik mag mijn handjes dichtknijpen met zo’n man. En hoewel het me af en toe nog moeite kost, is dat mijn doel: zonder al te veel kleerscheuren in die nieuwe fase terechtkomen. Wij samen tegen de rest, dat gevoel.

Alexandra Holscher (52), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat kan hier!