Alexandra: ‘En toen kreeg ik ook corona’

Ja, en toen kreeg ik ook corona… Jongste dochter werd de ene dag nog negatief getest en een paar dagen later positief. Net in die tussentijd hadden we samen gezellig op de bank een film zitten kijken. Dus ik voelde ‘m al aankomen.

Eigenlijk kende ik niet zo veel mensen in mijn omgeving die het hadden, het leek toch een beetje de ver-van-mijn-bedshow te blijven. Maar nu zaten we er dus ineens middenin. Inclusief de quarantaine en bijbehorende regels (die nog behoorlijk ingewikkeld zijn). Op school was er geen houden meer aan, bleek, en telkens werden er weer andere kinderen of hele klassen naar huis gestuurd. Tussen die besmette kinderen zaten ook vriendinnen van haar. Meiden met wie ze toch maar opgetrokken had. Tja…

Ook corona

Erg ziek was ze niet gelukkig, een beetje keelpijn die na een paar dagen alweer over was. Als huisgenoten zaten wij, mijn man, zoon en ik, dus al in quarantaine. En toen kreeg ik op een avond de koude rillingen en tegelijkertijd voelde ik mijn hoofd gloeien. Koorts. Niet hoog, maar toch net genoeg om je heel rottig te voelen. De volgende dag dus maar laten (snel)testen en ja hoor, positief. Shit!

Wat alleen maar een abstract begrip geweest was, werd nu werkelijkheid. Heel raar. Ik ben thuis direct mijn bed ingedoken en manlief installeerde zich in de huiskamer, want onze slaapkamer werd mijn isolatieverblijf voor een week. Tjonge jonge, dat is me nog tegengevallen! Na een dag of twee koorts voelde ik me weer wat beter gelukkig. Ik dacht: ik vermaak me wel. Eten en drinken wordt gebracht en verder hoef ik niets. Maar dat viel toch tegen.

Zorgen

Laat mij maar voor iemand zorgen, daar ben ik veel beter in dan zorg ontvangen. Man, wat is dat moeilijk; ik moest natuurlijk zo weinig mogelijk uit mijn kamer en zo min mogelijk aanraken, dus een kopje koffie zetten voor mezelf was er niet bij. En als ik dan toch door het huis gelopen had en dingen had aangeraakt, alles na afloop langslopen met een bacterieel doekje. De deurklink, lichtknopje, wc…

Tuurlijk, ik mag niet klagen, ik heb de milde versie gehad en ben verre van doodziek geweest. Maar toch: ik ben inmiddels mijn reuk en smaak kwijt, heel irritant! En nog flink vermoeid plus een raar gevoel in mijn gezicht op één plek, alsof er iets zit (maar dat is niet zo). Een zenuw? Ach, het zal allemaal wel weer overgaan voordat ik een jongetje word, zegt mijn moeder dan. We hebben het wel kunnen managen dat man en zoon niet besmet geraakt zijn, hoera! Dat scheelt alweer.

Alexandra

Alexandra Holscher (54), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (17, 20 en 22). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 94. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Lees hier nog meer blogs van Alexandra:
Alexandra over de film ‘Farewell Paradise’: ‘Prachtig portret van een bijzonder gezin’
Alexandra: ‘In het nu leven helpt om niet somber te worden’
Kijktip van Alexandra: ‘A life on our planet’ van David Attenborough
Alexandra: ‘Zo oud worden als mama is soms best moeilijk’

Beeld | Getty Images