Alexandra: ‘Ineens stond de buurjongen, inmiddels een man van 60, op de stoep’

Bijna elke keer als ik bij mijn moeder kom, liggen er kaarten op tafel met enveloppen. Of ze heeft er al een paar geschreven en ze liggen klaar met een postzegel erop. Een hele la van haar dressoir ligt vol met mooie kaarten. Ze zoekt met zorg iets uit, past het bij diegene? Mama is ontzettend trouw in het schrijven van een brief of kaart voor iemands verjaardag. En als ze te laat is, voelt ze zich daar vervelend over. Meestal schrijft ze dan alsnog een kaartje. Je weet wel, met zo’n mooi dameshandschrift met krullende letters.

Rode bus

Op een goede dag lopen we samen naar de brievenbus, zij met de rollator en ik langzaam lopend ernaast. Het is een heel klein stukje lopen, maar het lukt haar niet altijd. Ook geen probleem, dan neem ik de geschreven enveloppen mee op weg naar huis en gooi ze onderweg in de rode bus.

Schrijven lukt haar op slechte dagen amper, dan heeft ze weinig kracht om de pen vast te houden en wordt het een beetje een kriebelboel. Ze begint goed, maar gaat dan steeds kleiner schrijven. Dat vindt ze ontzettend irritant. Maar ze houdt vol! “Mam, laat gewoon zitten, die kaart! Ze nemen het je echt niet kwalijk als je een keer hun verjaardag overslaat,” zeg ik dan. Maar nee, zij wil dat per se doen en ze doet het.

100 kaarten

Ook de kerstkaarten slaat ze niet over. Er was één winter, toen had ze net het herseninfarct gehad, dat ze zei: “Ik geloof niet dat ik het zie zitten om kaarten te schrijven.”
“Nee, tuurlijk niet mam, u bent gek als u dat zou doen!” zei ik. Maar als het enigszins had gekund, had ze het gedaan, echt!
Elk jaar met kerst komen er ook een heleboel kaarten terug. En niet alleen van ouderen, want die schrijven volgens mij toch nog het meest. Haar hele gang hangt dan vol met kaarten, een vrolijke boel.

Buurvrouw

En natuurlijk stuurt ze een kaartje als ze in de plaatselijke of een landelijke krant een overlijdensadvertentie leest van iemand die ze kent. Zo las ze laatst dat een oude buurvrouw van haar was overleden, een dame van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik heb de familie nooit meegemaakt, het was voor mijn tijd. Maar mijn zussen en broer speelden met de buurkinderen. Acht jaar lang woonde mijn familie naast die van hen. Mijn moeder ving de kinderen vaak op, haar buurvrouw kon de drukte wat minder goed aan.

Herinneringen

Mama nam het adres over dat in de advertentie stond en schreef een lief kaartje met een paar herinneringen erop. De week erna stond ineens een van de buurkinderen, inmiddels een man van in de zestig, op de stoep. Ze maakten een afspraak voor een kop koffie en hij kwam met broer en zus terug. Mijn moeder was helemaal ontroerd dat ze wilden komen en heeft genoten. Er werden allerlei herinneringen opgehaald,  ze hadden oude foto’s meegenomen en bekeken foto’s van mijn moeder.

Zo bijzonder, zo’n ontmoeting! Ruim vijftig jaar hadden ze elkaar niet gezien. Bij het weggaan zeiden ze: “We komen nog weleens aanwaaien, hoor!” En dat allemaal vanwege een kaartje.

Alexandra Holscher (52), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat kan hier!