Puberperikelen: ‘Thuis zit ze steeds op haar telefoon, maar als ze ergens anders is neemt ze niet op’

Van de vroege ochtend tot de late avond zit mijn jongste dochter aan haar telefoon vastgeplakt. Op het uitzonderlijke moment dat ze ‘m even níét vastheeft en ik het vieze ding zie liggen, pak ik snel de Glassex en maak ‘m even schoon.

Tjongejonge, wat een toestand was het om haar haar telefoon weg te laten leggen als ze ging slapen. Dan had ze de smoes dat ze zonder een zacht muziekje niet in slaap kon vallen, dan weer dat haar telefoon haar wekker was. Ik dus een nieuwe wekker kopen, maar het baatte niet. Niets baatte. Elke avond hadden we er weer gedoe over. Het zal wel komen omdat zij de laatste is, maar… ik heb het opgegeven. Ik had er geen zin meer in om telkens weer diezelfde strijd aan te gaan.

Even een appje

Ik moest hieraan denken toen we laatst vrienden te eten hadden. Zij hebben het wél volgehouden. Zij of hij gaat elke avond checken of de telefoon van hun vijftienjarige dochter, even oud als die van mij, wel is weggelegd. En of haar laptop niet in haar slaapkamer ligt. Ik weet precies hoe het voelt, zo deden wij het ook. Maar ik heb het dus laten versloffen.

Tot verdriet van mijn man. Hij heeft er telkens weer voor gepleit om de telefoons ook uit de huiskamer te bannen als we met het gezin samen zaten. Ook dat is niet gelukt. Wel hebben we de regel dat als we aan het eten zijn, alle telefoons worden weggelegd. En dan dus niet: ‘O, ik moet nog éven die en die een appje sturen!’ Of gaan kijken als er ergens een piepje klinkt.

Hoop onrust

Ik heb zelf ook de neiging om meteen te gaan kijken én te antwoorden als ik mijn telefoon hoor. Manlief zegt weleens: ‘Laat toch gaan joh, dat kan ook later.’ En dat is ook zo. Die telefoon is natuurlijk fantastisch, maar zorgt ook voor een hoop onrust. Weet je nog – zegt oma :-) – hoe het was zonder? Heerlijk! Als kind ging ik na school lekker spelen met mijn vriendinnetjes, ergens rondstruinen, en mijn moeder had geen idee waar ik was. Het enige waar ik voor hoefde te zorgen, was dat ik tegen etenstijd thuis was. Wat ik ook altijd netjes deed.

Loslaten

En nu? Als ik mijn jongste dochter niet kan bereiken als ze de hort op is  (want thuis zit ze dus voortdurend op haar telefoon, maar als ze ergens anders is, neemt ze meestal niet op. Kennelijk is haar gezelschap dan wél interessant genoeg…) word ik toch ongerust. Niet meteen, maar na een tijdje. Heel irritant, vind ik zelf ook. Ik wilde dat ik het kon loslaten. Ik stel mezelf gerust met het feit dat het bij de andere twee ook goed is gekomen en dat ik me over hen uiteindelijk ook geen grote zorgen maakte als ik ze niet kon bereiken.

Rondje fietsen

Alhoewel… Eén keer stond mijn man op het punt om ’s nachts de straat op te gaan, toen mijn oudste dochter ‘kwijt’ was. Ze was een jaar of zestien en had gewerkt in de bediening op een feest, samen met een vriendinnetje. Rond één uur zou ze thuis zijn. Ik bleef wakker en toen het kwart over één was, appte ik haar. Geen reactie. Ik appte haar vriendinnetje en die schreef terug dat D. op weg naar huis was, dat het iets later was geworden. Pff gelukkig.

Maar toen ze na twintig minuten nog niet thuis was en ze mijn berichtjes niet had gelezen, werd ik ongerust en daardoor ook mijn man. Na nog een halfuurtje te hebben gewacht, kleedde hij zich aan. Hij stond net op het punt rond te gaan fietsen om te kijken of hij haar zag – ja, wat móét je? – toen ze thuiskwam. Wat bleek? Ze was een vriend tegengekomen en was nog even wat gaan drinken met hem. Zich van geen kwaad bewust en geen enkel idee dat wij weleens ongerust zouden kunnen zijn.

Offline

Vanaf dat moment liet ze dit soort dingen altijd even weten. Dat vraag ik ook mijn jongste: laat even weten waar je bent. En dat doet ze gelukkig ook netjes. Maar goed: die telefoons. Als ik in de trein naar mijn werk zit, valt het me altijd weer op. Ie-de-reen zit op z’n telefoon. Een heel enkele keer zie ik iemand een boek of krant lezen of gewoon rustig uit het raam staren. We krijgen allemaal last van onze ogen van dat kleine schermpje, de fysiotherapeuten worden overspoeld door mensen met last van hun nek… Het kán niet goed zijn.

En ik doe er net zo goed aan mee. We zijn allemaal verslaafd. Zou er ooit weer een tijd komen dat we ons naar buiten begeven zonder dat ding? Misschien geeft dat wel een enorm vrij gevoel. Even niet bereikbaar. Ik ga het een keer uitproberen. Enne… tips om minder telefoonuren te maken zijn welkom, voor mij en voor mijn dochter!

Alexandra Holscher (52), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat kan hier!