Alexandra: ‘In mijn dromen was ik Pipi Langkous, maar eigenlijk ben ik meer Annika’

Ik ben gek op Pippi Langkous. Vroeger zat ik ademloos te kijken naar de tv-serie van dat zelfverzekerde meisje met haar grappige uiterlijk. Dat meisje dat gewoon een eigen paard had, Witje, én een aapje: meneer Nielson. Dat brutale meisje dat zo ontzettend ontwapenend was vond ik geweldig.

Op mijn slaapkamer hing een schilderijtje van Pippi, haar portret met dat oranje haar, die pony en vlechten die bijna recht van haar hoofd afstaken. Ik kan me nog heel goed herinneren dat toen we een keer verkleed naar school mochten, ik uiteraard als Pippi ging. Mijn moeder maakte, heel lief, een soort Pippi-kostuum, tekende sproetjes op mijn wangen en deed ijzerdraad in mijn vlechten. Ik was in de wolken.

Net als Annika

In mijn dromen was ik haar. Maar in werkelijkheid leek ik meer op Annika: zij vond het allemaal heel leuk en spannend wat haar vriendinnetje uithaalde en wilde eigenlijk ook wel meedoen, maar ze durfde niet. Ze werd tegengehouden door regels: zo hoort het niet, het mag niet, straks worden we gesnapt.

Die terughoudendheid en verlegenheid van Annika, ja, zeer herkenbaar. Vooral vanaf een jaar of negen werd ik een vreselijk verlegen kind. Idem dito met onzekerheid.

Ik durf niet

En dat laatste steekt in deze periode van mijn leven nét iets meer de kop op dan normaal. Ik maak plannen, maar voer ze niet uit (lees: durf ze niet uit te voeren, want het lukt me vast niet). Ik zou in een gezelschap wel vaker het woord willen nemen, maar houd mijn mond uit angst iets stoms te zeggen.

Wat zou het heerlijk zijn om niet te hoeven nadenken over ‘of je het wel kunt’, maar gewoon de dingen te doen waarvan je droomt. Een beetje meer van Pippi hebben. ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Alhoewel deze uitspraak niet van de figuur Pippi schijnt te zijn, vind ik ’m perfect bij haar passen.

Aanmodderen

Mijn lieve man die me soms ziet modderen, stuurde me laatst iets toe over ‘positieve affirmatie’. Ik had nog niet van dit begrip gehoord, maar bij het doorlezen leek het me allemaal zeer logisch. En heel goed om eens te lezen.

Een affirmatie is een vorm van zelfsuggestie, een manier om je gedachten, je zelfbeeld, je gezondheid en je zelfvertrouwen te beïnvloeden. Als je denkt: ik kan het niet, is dat een affirmatie. Dit gaat me zéker lukken, is ook zo’n gedachte, een betere natuurlijk.

1.000x zeggen

Affirmaties zijn krachtig: als je telkens tegen jezelf zegt dat je iets niet kunt, weet je op het laatst zeker dat je het ook echt niet kunt. Zo haal je jezelf naar beneden. Maar het werkt dus ook andersom: positieve affirmaties geven je zelfvertrouwen en zorgen voor een goed gevoel en optimisme.

Nog iets: je moet je positieve affirmatie altijd in de tegenwoordige tijd zetten. Je onbewuste schijnt zo te werken dat dingen in de toekomst altijd in de toekomst blijven. En er mag geen ontkenning in zitten. Je positieve affirmatie moet je dan zo’n duizend keer tegen jezelf zeggen, zodat je je eigen positieve affirmatie gaat geloven, er positieve gedachten bij krijgt én je er daardoor ook beter door gaat voelen. Kom maar op met die positieve spiraal!

Aan de slag

Ik heb er helemaal zin in gekregen. Ik ga eens even rustig de tijd nemen om te bedenken welke positieve affirmaties ik kan geloven en wil gaan gebruiken. En dan actie gaan ondernemen.

Want: ‘Met alleen affirmaties gebruiken ben je er nog niet. Je kunt de hele dag op je stoel zitten, je affirmatie uitspreken, het vertrouwen hebben en dankbaar zijn dat je affirmatie uitkomt, je moet natuurlijk wel iets doen. Een affirmatie zonder actie is zinloos, als een fiets zonder trappers.’ Aan de slag dus!

Alexandra Holscher (52), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat kan hier!