‘Dat je een stevige knuffel krijgt en ‘au!’ roept, omdat je in de overgang zit’

De een heeft nergens last van, de ander heeft allerlei lichamelijke ongemakken en een derde raakt in een depressie. Voor iedere vrouw is de overgang anders. Erover praten met andere vrouwen is af en toe fijn, maar er kwam ook elke keer weer het moment dat ik dacht: ik wil het gewoon vergeten allemaal, ik heb geen zin meer om er aandacht aan te besteden.

Toch was het er wel, helaas. En natuurlijk ben ik dankbaar dat ik nog leef, dat ik het ‘heb gehaald’, zeg maar. Niet zeuren en gewoon doorleven, dat was eigenlijk wat ik wilde. Op een gegeven moment las ik ergens dat je moeder vaak dezelfde overgangsklachten heeft gehad, dus ik belde mijn moeder op om het haar te vragen. “Kind, ik weet het niet meer zo goed. Kan me wel herinneren dat ik af en toe somber was. En ik kreeg migraine. Maar verder, ach, we praatten er niet zo over. Ik probeerde ermee te leven en het luchtig te bekijken. Wat echt niet altijd lukte, hoor! Maar dan maakten vriendin A en ik geintjes en dan ging het wel weer. Niet somberen, hoor! Het komt wel weer goed.”

Opvliegers? Nooit gehad, houden zo!

Ja, het komt ook goed. Maar als je er middenin zit, is het toch lastig om je daaraan vast te houden. Vooral ook omdat je totaal niet weet hoelang dit gedoe gaat duren. Zo kwamen daar: pijnlijke borsten. Dat iemand je een stevige knuffel geeft en dat je dan ‘au!’ roept. Pijn dat dat deed! Raarrrrr. En pijnlijke gewrichten. ’s Nachts werd ik er wakker van als ik me omdraaide. Pijn in mijn heupen. Hardlopen ging daardoor ook niet meer. Ik ben, op aanraden van de huisarts, de pil weer gaan slikken. En ik hoorde van mijn zus over een natuurlijk middel van hop en soja. Dat hielp allemaal wel een beetje, gelukkig. Het was te doen. Opvliegers kende ik niet. Nooit gehad, houden zo.

Ik kon niet meer genieten

Maar het psychische gedeelte vond ik het vervelendst. Ik werd heel erg onzeker, vooral over werk. Kan ik het nog wel? Val ik niet door de mand? (Hoezo, na zo’n twintig jaar ervaring?) En ik werd ontzettend somber en kon die somberheid maar niet onder controle krijgen. Alles wat ik normaal gesproken leuk vond, daar had ik nu geen plezier meer in. Fluitende vogels, een mooie bos bloemen, een gezellig etentje met vrienden, lekker sporten… Ik kon er niet meer van genieten. Zo heb ik ongeveer een jaar doorgemodderd, totdat mijn man me aanspoorde om naar de psycholoog te gaan. “Schrik je ervan als ik je vertel dat je een depressie hebt?” vroeg ze.

Weer een beetje mezelf

Depressie. Het klinkt zo zwaar, maar toen ik de symptomen op een rijtje zette, was het overduidelijk:

• depressieve stemming
• vermindering van plezier aan activiteiten
• weinig energie
• slecht slapen
• gevoelens van waardeloosheid
• vermindering van het vermogen om te denken, concentreren
• et cetera.

En dat al meer dan een jaar. Tja, wat nu? Ik kwam niet meer in mijn eentje uit dat dal, dus besloot ik op aanraden van de psych antidepressiva te gaan slikken. En dat hielp. Langzaam maar zeker voelde ik me weer beter worden. Een leuke werkopdracht hielp daar ook bij. Man, wat was dat fijn! Ik begon weer een beetje mezelf te worden.

PS: toch nog opvliegers

Terugdenkend aan het gesprek met mijn moeder, bedacht ik: ik moet dit allemaal opschrijven voor mijn kinderen. Ik moet aan ze vertellen hoe het was, zodat ze, als ze er zelf mee te maken krijgen, kunnen herkennen dat dát het is. En zodat ze weten dat ze er iets aan kunnen doen. Straks ben ik heel oud en weet ik niet meer hoe het allemaal was. Of ik ben er niet meer.

Dus ik heb een brief aan ze geschreven en daar alles in gezet waarvan ik denk dat het van belang is. Die bewaar ik gewoon totdat ik een oud besje ben. Als het zover is, hebben ze er misschien nog wat aan. En weet je wat mijn PS was? Dacht ik alles achter de rug te hebben, komen de opvliegers er toch nog achteraan!

Alexandra Holscher (53), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat doe je hier!