Als een klein kind heb ik zitten huilen: ‘Ik wíl niet in de overgang!’

Ineens was ‘ie daar, de druppel aan mijn neus. WTF?? Waarom hing er ineens een druppel aan mijn neus? Niet eens alleen als het ijskoud was, maar gewoon ook in de zomer. Vooral als ik buiten was. Ik associeerde dit – excusez-moi – met oude vrouwen. Daar zie je dat weleens bij.

Dat ze dan aan het praten zijn en niet in de gaten hebben dat er een druppel aan hun neus hangt. En nu heb ik het zelf dus ook. Ik bén die ‘oude’ vrouw. Aaargh!

Kort lontje

Na de druppel kwamen de rare gedachten. De eerste keer zal ik nooit vergeten. Ik stond onder de douche en ineens, zomaar, dacht ik: wat doe ik hier in dit gezin? Met deze man en deze kinderen? Ik voelde me niet meer thuis. Begon me dood te ergeren aan mijn man. Had geen zin meer om brood te smeren voor de kinderen. Konden ze dat niet zelf, zeg?

Geen zin meer om telkens weer alle verdwaalde sokken uit de schone was bij elkaar te zoeken. Nérgens meer zin in. Laat me met rust! Dacht ik vaak. En als iemand het waagde om ergens ook maar iets van te zeggen… bam! Kort lóntje dat ik had! Ik herkende mezelf niet terug.

Een ander?

Nou, daar was ‘ie dan: de overgang. Het klinkt nu alsof het van de ene dag op de andere zo was, maar dat is dus niet zo. Het lastige is juist dat het allemaal heel geleidelijk gaat. Dus het duurde zeker een jaar en zelfs langer voordat ik erachter kwam – of eigenlijk, voordat mijn man erachter kwam omdat hij ging googelen. Maar toen was het duidelijk.

In het begin dacht hij dat ik misschien een ander had. Ik was een beetje afwezig en geregeld niet echt aardig tegen hem. Hij heeft zelfs een keer in mijn telefoon gekeken of hij stiekeme appjes kon vinden. Maar dat was niet het geval. Mijn man begon dus maar eens te googelen op ‘stemmingswisselingen’, ‘kort lontje’, ‘moeilijk concentreren’, ‘kribbig’ en ga zo maar door. Bingo!

Huilen

Toen het eenmaal tot me doordrong dat het echt zover was, vond ik het zó erg! Als een klein kind heb ik zitten huilen: “Ik wíl niet in de overgang!” Ik besefte ineens: ik ga nu de grens over, zit aan de verkeerde kant. Het wordt nu alleen maar erger, ik takel af en straks ga ik dood!

Gelukkig was daar weer manlief om de boel een beetje in perspectief te zetten. “Joh, kijk naar je moeder! Misschien word jij ook wel zo oud, we hebben nog zo’n dertig jaar als het meezit.” Ja, dat was waar. Enigszins gerustgesteld ging ik verder met leven en probeerde me niet te veel van die rottige overgang aan te trekken.

Alles was zo zwááááár….

Laat ik het zo zeggen: die druppel aan mijn neus was peanuts. Is weliswaar niet meer overgegaan en er kwamen tranende ogen bij, maar jeetje, als dát het is…  Er volgde een periode waarin ik steeds somberder werd. Ik ging steeds meer ‘in mijn hoofd’ zitten en had weinig aandacht voor mijn gezin. Ik had geen enkele energie om iets sociaals te doen of iets in huis aan te pakken en ook koken – wat moeten we nú weer eten? – kostte me steeds meer moeite.

Dat soort dingen slokten mijn toch al weinige energie op. Ik vond het leven steeds minder leuk. Alsof er de hele tijd een donkere wolk boven mijn hoofd hing. Alles was zo zwááááár….

Ik pleit voor meer begrip

Het kwam goed hoor, allemaal. Met het koken én met mijn huwelijk. Maar ik snap wel waarom er op deze leeftijd, zo rond de vijftig, zo veel relaties stranden. Ik pleit voor meer begrip: niet alleen voor ons vrouwen in de overgang – we hebben er ook niet om gevraagd – maar ook voor al die mannen die zich afgewezen voelen en gek worden van zo’n kribbig wezen in huis. Ik snap ze. Volgende week meer.

Alexandra Holscher (52), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat doe je hier!