Aaf wil een hond: ‘Het is net zoiets als kinderen willen: niemand kan goed uitleggen waarom’
Sinds een tijdje wil ik een hond en ben ik op zoek, heel voorzichtig want ik vind het ook spannend om een derde kind te nemen. Nou ja, een derde kind, dat is niet helemaal waar: een hond is een hond en een kind is een kind. Bovendien hoef ik de hond niet te baren (dit wordt nu wel een heel vreemd verhaal) en met honden doe je ook andere dingen dan met kinderen, al vermoed ik dat het zal lijken op de peutertijd, toen ik de kinderen nog moest uitlaten.
Maar goed. De hond dus. Ik wil er al mijn hele leven eentje, en rond mijn zesde had ik er een, voor mijn verjaardag gekregen, maar die moest al snel weg toen mijn moeder overleed en we naar Amerika emigreerden. Is dat zielig? Ja. Klein traumaatje? Zeker. Wil ik daarom een hond? Ook.
'Het is net zoiets als met kinderen willen'
Er is ook een andere reden, eentje waar ik niet goed de vinger achter krijg. Het is net zoiets als met kinderen willen. Niemand kan goed uitleggen waarom ze dat per se willen. Kinderen vragen veel aandacht, kosten tijd en geld, zijn vaak lief maar geregeld ook even niet, en je bevolkt de wereld er een stukje verder mee. Toch wilde ik ze mijn hele leven al en kreeg ze gelukkig ook, twee stuks maar liefst.
Lees ook:
Dit is het goede voornemen dat Aaf élke vakantie weer heeft
'Ik vind het spannend'
Een soortgelijk irrationeel verlangen heb ik nu naar die hond. Hondenwens. Zou het bestaan? Welzeker, want ik ken veel anderen die die wens ook koesteren. Dat heeft inmiddels niet meer met corona te maken, want de mensen die ik ken, adopteerden hun hond ervoor of pas tijdens de versoepelingen. Het ding is: ik besef extreem goed wat een grote verantwoordelijkheid een hond is, en daarom vind ik het spannend."
'Er zijn zoveel honden dat mijn hoofd ervan duizelt'
Wat ook verwarrend is: er zijn zo veel honden. Zo veel dat je hoofd ervan duizelt. Uit het asiel, van fokkers, uit het buitenland, uit een land waar er nu een bosbrand woedt of waar ze honden heel naar behandelen. Ze zijn allemaal even lief en hebben vaak al de prachtigste namen. Heel soms staat erbij dat er eentje bijt, en dan sla ik de advertentie verder over. Grappig genoeg zie ik daarna dan vaak dat die hond toch is geadopteerd.
"Inmiddels heb ik contact met een aardige stichting die zielige honden opvangt en heel consciëntieus bij de juiste mensen plaatst. Dus ze zeggen ook nee als ze je niet geschikt vinden, ze sturen je vragenlijsten, ze helpen je aan de juiste hond die ook veel aan jou heeft. Het is een begin. Eigenlijk wonderlijk dat niemand me ooit een vragenlijst stuurde voor ik kinderen nam."
Deze column van Aaf verscheen eerder in Margriet 45-2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.
