Persoonlijk

Aaf kijkt terug op de dingen die ze niét heeft gedaan

Redactie Margriet | 16 maart 2018

Aaf Brandt Corstius is schrijfster. Ze woont samen met Gijs, hun zoon Benjamin (8) en dochter Rifka (7).

Ik heb toch al enig idee hoe ik op 2017 zal terugkijken.

Als het jaar waarin ik trouwde. Gijs vroeg me in 2009 ten huwelijk terwijl ik lag te bevallen van Ben (goeie timing) en acht jaar later was het eindelijk zover. ‘Eindelijk’ klinkt alsof ik al die tijd verwoed door trouwjurkcatalogi had zitten bladeren en bij juweliers kwijlend voor het raam had gestaan, maar zo was het niet. We hadden het in die acht jaar voornamelijk heel druk met compleet andere dingen dan trouwen, en juist daarom kwam het er niet van.

Maar goed. Nu ben ik dus een getrouwde vrouw. Ik vind het leuk, al voelt het soms nog raar om ‘mijn man’ over Gijs te zeggen. Alsof ik aan het opscheppen ben of me volwassener voordoe dan ik ben. (En ik ben echt volwassen, met 42 jaar, maar op de een of andere manier voelt een vrouw die een man heeft nóg volwassener.) Het was ook het jaar waarin ik vaststelde dat ik geen kleine kinderen meer heb. Ze zijn zes en zeven (op het moment dat je dit leest, is Ben zelfs al acht) en dat is niet klein. Dat is: zelf naar de Albert Heijn kunnen voor een boodschap, zelf je zakgeld beheren, zelf even thuisblijven als ik een brief moet posten, zelf alle apparaten beter kunnen bedienen dan ik, zelf je partijtje plannen, zelf voorstellen: ‘Mama, wil jij een keer een weekend met mij naar Parijs, want daar wil ik heel graag heen.’

Als ik moe ben of een afspraak vergeet, kan ik het jammerende excuus ‘ja maar ik heb ook twee heel kleine kínderen’ niet meer gebruiken, maar dat is dan ook het enige nadeel. Want ze zijn nog steeds heel schattig, hebben zacht donzig haar en lieve voetjes, geloven in kinderdingen en vinden de boot naar Texel al een heel avontuur. Maar ze kunnen ook lopen, nadenken, converseren op enig niveau, ja, ze zijn het grootste deel van de tijd voor rede vatbaar. En dat is erg fijn aan deze leeftijd. Het was ook het jaar dat ik mijn derde toneelstuk schreef, en blijkbaar is iets voor de derde keer doen een belangrijke mijlpaal, want dit keer ging het makkelijk, vloeiend en met alleen maar lol, terwijl ik bij de andere twee stukken toch een hoop inzinkingen van mezelf moest incasseren tijdens het schrijven. Ik ben dit jaar geen opleiding tot yogajuf gaan volgen, en ik heb geen halve marathon gerend. Ik ben niet verhuisd en ik heb ook niet het halve huis verbouwd.

Maakt niet uit, ik had er geen tijd voor, geen zin in of ik ben het lichtelijk vergeten. Net zoals ik komende januari ook weer dingen zal verzinnen waar ik in december 2018 totaal niet aan toe blijk te zijn gekomen. Ook leuk om op terug te kijken: de dingen die je niet hebt gedaan.

Fotografie | Ester Gebuis
Styling | Odette Simons en Nicky Groenewoud (assistent)
Visagie | Tirzah Waasdorp

Deze column is afkomstig uit Margriet 2017-54. Je kunt deze editie nabestellen via Magazine.nl.