Aaf: ‘Ik ben niet meer dat Duracell-konijn dat nimmer leegloopt’
De herfst is mijn favoriete seizoen, en ik wist eigenlijk nooit zo goed waarom. Herfst was toch regen en zompigheid: waarom leefde ik daar zo van op?
Maar nu was ik uit lunchen met mijn stiefzoon van twintig, en hij zei dat hij in de zomer altijd oplaadt, waardoor hij in de herfst het beste kan beasten – dat is zijn term voor keihard werken (en studeren, sporten en uitgaan, dat doet hij er ook nog allemaal bij).
'In de zomer laadt mijn batterij op'
Ineens viel het kwartje: dat moest het zijn. In de zomer laadt mijn batterij ongemerkt op door een immense hoeveelheid zon, zeezout en chloorwater, en die houdt het dan een paar maanden lekker vol in de herfst, en in de winter liep het batterijtje leeg. En daarom voelde ik me de afgelopen winters rond februari nogal prut. Het vreemde is dat ik daar zelf eigenlijk nooit op was gekomen. Ik dacht dat de herfst an sich me gelukkig maakte: de veranderende kleuren van de blaadjes, gezellige zachte regen en dan binnen iets lekkers eten bij het haardvuurtje, dat het iets vroeger donker werd, maar niet té vroeg. En de herfst ís op zichzelf ook iets fantastisch, maar wel, denk ik nu, met ondersteuning van de oplaadkwaliteiten van de zomer.
'Ik begin seizoensgebonden humeuren veel meer te voelen'
Wat ik ook vreemd vind, is dat ik al mijn seizoensgebonden humeuren veel meer begin te voelen nu ik ouder word. Je zou eigenlijk zeggen dat je, met 46 jaar in de wereld verkeren, juist laconieker reageert op het veranderen van de seizoenen, de donkerte in de winter, of je batterij die geladen is of juist niet. Maar eigenlijk vind ik de winter nu vaak moeilijker om door te komen dan toen ik, pak ’m beet, twintig was. Misschien is dat omdat de batterij vanzelf niet meer zo goed oplaadt, en ik al dat zomerse zonlicht en zeezout dus nog harder nodig heb dan voorheen. Ik moet echt mijn best doen voor het op peil houden van mij batterij, want ik ben niet meer dat Duracell-konijn dat nimmer leegloopt en alsmaar trommelend en blij blijft doorrennen.
Lees ook:
Dít is het vieste drankje dat Aaf ooit heeft geproefd
'De batterij moet het hele jaar op peil zijn'
Daarom zijn er twee opties: deze winter een maand naar een lekker warm land, óf heel goed en gestaag buiten blijven sporten in het zonlicht dat er nog is. De eerste optie valt af: een maand weg kan gewoon niet. De tweede optie is reëel, maar pittig om vol te houden. En toch ga ik dat doen, want ik wil eigenlijk dat de batterij het hele jaar op peil is.
Maar nu eerst als een dolle genieten van vallende blaadjes in het park naast mijn huis, en hopen dat ze niet allemaal tegelijk vallen, maar fotogeniek, dwarrelend, een voor een.
Deze column van Aaf verscheen eerder in Margriet 43 - 2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.
