Aaf: ‘Dat Ajax-tenue is de beste investering die ik ooit heb gedaan’

Het is nu ongeveer twee jaar geleden dat we Benjamin voor het behalen van zijn A-diploma een Ajax-tenue cadeau deden. Ik kan zeggen dat het de beste investering is die ik ooit heb gedaan (al is al het geld dat ik in die zwemles heb gestopt ook zeer de moeite waard geweest).

Hij heeft dat tenue nu al twee jaar aan, namelijk. Bij regen en ontij. Dag en nacht. Ja, hij slaapt er ook vaak in. Op elke foto die we hebben,

draagt hij het. Hij droeg het op belangrijke feestdagen en bij een optreden in een theater. Hij draagt het, uiteraard, naar voetbaltraining, maar ook tijdens formele bijeenkomsten (voor zover een zevenjarige die heeft).

Laatst zei een moeder van school tegen me: ‘Wat draagt jouw zoon toch altijd leuke kleren!’ ‘Bedankt!’ riep ik, en besefte toen pas dat het

lichtelijk ironisch was, want hij draagt altijd exact hetzelfde, namelijk dat tenue. Het is trouwens zwart met turqoise en heel groot zijn voornaam achterop. Niet per se mooi. Wel heel begerenswaardig. Voor een jongen van zeven jaar.

Zo’n tenue is verschrikkelijk duur. Dat je denkt: waar begin ik aan? Maar gezegd is beloofd – hij zou het krijgen voor dat A-diploma. En het geluk wilde dat zijn groei wat minder exponentieel hard ging dan de jaren ervoor. Hij groeit nog wel, maar niet meer zo snel als in de kleutertijd. Dus hij heeft er nu al twee jaar plezier van.

Het pak kost veel. Het kost waarschijnlijk extreem weinig om te laten maken, want het is van een viezig soort kunststof. De winstmarges op

die tenuetjes moeten enorm zijn. Maar omdat het van die rare kunststof is, slijt het ook nooit. Je kunt het zeven keer per week wassen en

het droogt als een dolle. Dus als ik het even te pakken heb omdat Ben in bad zit, gooi ik het snel in de wasmachine en kan hij het ’s morgens weer aan. Wat ook moet, want andere kleren zijn een absolute no-go. Ik hoef feitelijk dus ook geen andere kleren meer voor hem te kopen. Nog meer geld bespaard. En als je het in pay per wear omrekent, zit dat tenue nu ongeveer op een cent per draagbeurt.

Maar behalve de relatieve goedkoopheid van dit pak, de duurzaamheid, het bizar grote plezier dat mijn zoon ervan heeft (ik geloof dat hij zich eigenlijk altijd een Ajax-speler waant als hij het draagt) én het feit dat je in het buitenland altijd goeiige aanspraak hebt van mensen

die iets met Ajax hebben – en dat zijn er veel - heb ik zelf veel liefde voor dat pak gekregen. Het is voor mij de personificatie van mijn zoon. Zie ik dat pak, dan weet ik dat Benjamin eraan komt. Zoek ik Ben op het schoolplein of in het park, dan tuur ik tot ik een turqoise broekje zie. En zie ik een ander jochie in dat pak, wat vaak voorkomt, of een heuse echte Ajax-speler op tv, dan ben ik ook ontroerd. Dus de ontroering overvalt me dagelijks. Zelfs als ik het tenue uit de was haal en aan het droogrek hang, ben ik ontroerd. Door dat pak dat mijn zoon zo gelukkig maakt.

Elke cent waard.

Fotografie | Ester Gebuis

Styling | Odette Simons en Nicky Groenewoud (assistent)

Visagie | Tirzah Waasdorp

Deze column is afkomstig uit Margriet 2017-32. Je kunt deze editie nabestellen via Magazine.nl.

Lees nog meer columns van Aaf

• ‘Gijs is net zo erg als ik; die fantaseert soms al hoe we later Rifka’s werk in een museum zullen zien hangen’
• Aaf Brandt Corstius: ‘Ik ben altijd druk met mijn kamerlinde. Qua onderhoud is hij net zo intensief als een hond of een peuter’
• Aaf Brandt Corstius: ‘Elke ochtend duwt kat Pipo, uit wraak, het glas water naast mijn bed om’

Kijk ook

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief