‘Vlak voor de douanecontrole ontdekte ik dat ik in de haast het paspoort van mijn dochter bij me had gestoken’

Lijstjes

Op internet wemelt het van de inpaklijsten en checklists voor de vakantieganger. Keurig onderverdeeld in categorieën: verzorgingsproducten, accessoires, elektronica, reisdocumenten en wat al niet. Opdat je niets zult vergeten als je een paar weken of langer zelfs van huis bent. Dom genoeg maak ik nooit gebruik van al die tips. Want eenmaal op vakantie word ik er vaak genoeg wanhopig van dat ik juist dat ene smeerseltje ben vergeten. Of dat ene stekkertje dat in het gezellige Franse dorp wel te koop is maar nooit blijkt te passen. Meestal overkomelijke rompslomp.

Compliment van een heer

Een echt probleem deed zich voor toen ik een keer met de boot naar Engeland ging en in de haast het paspoort van mijn dochter bij me had gestoken in plaats van dat van mijzelf. Toen ik dat vlak voor de douanecontrole ontdekte zag ik al voor me hoe ik afscheid zou moeten nemen van mijn reisgenoten in Hoek van Holland. Aldaar bekeek de douane het paspoort en daarna keek hij naar mij. “Prettige reis,” zei hij. Het mooiste compliment dat ik ooit van een heer gekregen heb.

De Hongaarse familie

Hoe compleet en nuttig die lijstjes ook zijn, ik zoek tevergeefs naar de categorie: wat neem ik mee voor familie en vrienden. In de zeventiger jaren reisde ik jaarlijks met de auto naar Hongarije, in die tijd nog een communistisch land. Mijn ex-echtgenoot is van Hongaarse afkomst. Ik draag overigens nog steeds zijn achternaam. De armoede daar was groot en luxeartikelen, voor zover al te koop, waren buiten het bereik van de gewone man en vrouw. Met het gevolg dat onze kleine Volkswagen gevuld werd met Hollandse kazen voor Ferenc, hagelslag voor Ilona, pindakaas voor Imre en andere zaken die met grote vreugde ontvangen werden door de Hongaarse familie.

Gruyère voor Boyke, stroopwafels voor Roos

Jaren later herhaalde de geschiedenis zich toen Suriname getroffen werd door een ongekende economische malaise waardoor eerste levensbehoeften als rijst, aardappelen en uien onbetaalbaar werden. Familie en vrienden in Nederland verscheepten dozen met etenswaar naar Paramaribo.

Suriname is voor mij een hersenkraker gebleven, los van het feit dat ik natuurlijk altijd te veel meeneem op vakantie. Bij mij zit ingebakken dat ik niet met lege handen mag aankomen. Dus weken van tevoren prent ik me in dat ik voor Lies chocola (die ene speciale), voor Roos in elk geval stroopwafels en voor Boyke Gruyère mee moet nemen. En laat ik de wensen van Dennis, Ann en alle andere vrienden niet vergeten. Waar is de inpaklijst voor al die zaken? De wensenlijstjes, voor zover ik die krijg, zijn een goede hulp. Maar als ik eenmaal in de winkel of op de markt ben, zie ik meer. En dan groeit het me langzaam boven het hoofd.

In het vliegtuig bedenk ik tot mijn schrik dat ik de oude brokkelkaas en de jong belegen, zo keurig vacuüm verpakt door mijn kaasboer, toch in de ijskast heb laten liggen...

Over Noraly Beyer

Noraly Beyer is geboren in Willemstad, Curaçao en woonde in de jaren zeventig en tachtig in Suriname. Ze werkte als nieuwslezeres bij NOS, schrijft columns, werkt in het theater en zit in verschillende jury’s en commissies. Ze leest graag en houdt van de tuin. Noraly heeft een latrelatie met Joost Prinsen, heeft een volwassen zoon en dochter. Ze is oma van twee kleinkinderen en een heel stel bonus kleinkinderen. Wil je Noraly volgen? Tweewekelijks lees je haar nieuwste column op margriet.nl/noraly of volg haar op Twitter: @norabey