Mijn journalistenhart kan niet wegkijken van de politieke onrust in dit land

In Suriname was ik gast op een Hindoestaanse bruiloft. Ik had je graag willen vertellen over de dans door een man die verkleed is als vrouw en van oudsher voor vertier zorgt op een Hindoestaans huwelijk. En over de tranen van de moeder van de bruidegom, haar enig kind, dat nu het huis uit ging. Maar mijn journalistenhart kan niet wegkijken van de politieke onrust in dit land. Ik zat in de auto toen ik op de radio hoorde dat een gebouw in het centrum in brand stond. Ik keek er niet direct van op, want er branden hier wel vaker gebouwen uit. Ik wist ook dat er die vrijdag 17 februari scholen gesloten zouden zijn omdat de vakbond van onderwijspersoneel een staking had gepland. Ik wist ook dat een activist had opgeroepen om die dag massaal te protesteren tegen de armoede en de uitzichtloosheid daarvan. In de korte tijd van mijn verblijf in Suriname had ik al meegemaakt dat benzine met de dag duurder werd en ook hoorde ik alom de klacht over prijzen van energie en levensmiddelen die de mensen boven het hoofd groeien om niet te spreken van de wisselkoers die almaar hoger wordt.

Het protest

De informatie over het protest op radio en tv was aanvankelijk summier. Des te meer pakten sociale media uit met telefoonopnames over het protest dat uit de hand liep. In navolging van Amerika en Brazilië werd het parlementsgebouw bestormd. Dat ging er grof aan toe met ijzeren staven en stenen. De politie kwam pas later met traangas en cordons om de straat af te sluiten. Intussen was gebleken dat relschoppers en vandalen geïnfiltreerd waren in de protestdemonstratie en hun heidense gang gingen. Jonge kerels trokken de stad in om brandjes te stichten en winkels te vernielen en te plunderen.

Ik herinnerde me soortgelijke beelden van kort na de coup in februari 1980. Toen waren jonge mannen ook de stad ingetrokken om eigendommen van anderen te verwoesten en ervandoor te gaan met kleren, schoenen, huishoudelijke apparaten en alles wat ze verder konden grijpen. Maar wat ik nu zag was een graad erger. Het leek of het georganiseerd en goed gecoördineerd was. Er stonden busjes en auto’s klaar bij winkelcentra om het gestolen goed weg te rijden.

Schokkend vooral was de drift om het interieur van winkels tot de draad te vernielen en er vandoor te gaan met de hele inboedel. Ik zag beelden van mannen die een optiek hadden gerampeneerd. Trots en zonder enige schaamte toonden ze brillen van Gucci en Versace op hun neus. Ik zag hoe bromfietsen en muziekinstrumenten uit een winkel werden weggedragen. Een dag later werd de verbijstering groter toen de vandalen hun roes uitsliepen en beelden van beveiligingscamera’s vrijkwamen.

Liever werken

Het klopt dat veel mensen in Suriname geen ruimte meer hebben om de buikriem aan te halen. Maar dat je daarom zo tekeer moet gaan was ook voor Gino, de chauffeur van een boottaxi, teveel. Hij heeft twee of meer baantjes tegelijk om zijn gezin te onderhouden. “Liever werk ik me te pletter” zegt hij, “dan dat ik het bij een ander ga stelen”.

Zoals vaker gaat het leven nu weer gewoon door. De benadeelden likken hun wonden. Er zijn arrestatie verricht. De regering krabt zich achter de oren. Iedereen houdt zich gedeisd en duldt de spanning in de samenleving.

De dans van de man, verkleed als vrouw, heeft u nog tegoed.

Over Noraly Beyer

Noraly Beyer is geboren in Willemstad, Curaçao en woonde in de jaren zeventig en tachtig in Suriname. Ze werkte als nieuwslezeres bij NOS, schrijft columns, werkt in het theater en zit in verschillende jury’s en commissies. Ze leest graag en houdt van de tuin. Noraly heeft een latrelatie met Joost Prinsen, heeft een volwassen zoon en dochter. Ze is oma van twee kleinkinderen en een heel stel bonus kleinkinderen. Wil je Noraly volgen? Tweewekelijks lees je haar nieuwste column op margriet.nl/noraly of volg haar op Twitter: @norabey.

Dit artikel komt uit de Digitale Editie van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de Digitale Margriet staat? Klik hier.