Nog nooit verteld: ‘Ik deel ál mijn gevoelens met een gevangene’

Jasmijn (41) correspondeert met een  Amerikaanse gevangene, die iemand gedood blijkt te hebben. Toch heeft ze hem in haar hart gesloten.

“Het begon met een documentaire 
die ik zag. Er werden Amerikaanse 
gedetineerden gefilmd en geïnterviewd. Ik schrok van de omstandigheden waarin ze zich bevonden, met kleine ruimtes, veel geweld ook door 
bewakers. En dan de zware straffen: voor delicten waarvoor je hier in Nederland een paar jaar krijgt, moet je daar algauw tien, vijftien jaar zitten. Natuurlijk vind ik dat iemand die 
misdaden begaat moet worden 
bestraft. Maar gevangenen blijven mensen, die een menselijke behandeling verdienen. Niemand kiest er 
bewust voor om er zo’n potje van te maken dat hij zijn verdere leven achter de tralies moet doorbrengen. Als je daar door omstandigheden toch 
belandt, is dat vooral heel triest.”

Hart onder de riem
“De documentaire bleef door mijn hoofd spoken en ik herinnerde me 
dat ik weleens iets had gelezen over corresponderen met gevangenen. Ik ben gaan zoeken en kwam op een site uit die bemiddelde tussen gevangenen en mensen die hun een hart onder de riem wilden steken. Daar zag ik Luke, een man van 38. Wat hij had gedaan, bleef onduidelijk. Wel wist ik dat hij al zeven jaar vastzat en nog 22 jaar te gaan had. Dat-ie van iets heel heftigs moest zijn beschuldigd, besefte ik wel, maar de gedachte dat hij zestig zou zijn als hij vrij komt – net zo oud als mijn vader is geworden, een man die zo’n rijk, vol leven heeft gehad – raakte 
me. Ik besloot hem een kaartje met 
bemoedigende woorden te sturen. 
Binnen een paar weken ontving ik een envelop uit Amerika. Mijn kinderen kwamen er verbaasd mee aanrennen en vertelden het die avond meteen aan mijn man, die zijn wenkbrauwen 
optrok. Maar hij kent me, ik zet me 
ook in voor daklozen en loop met een collectebus van de plaatselijke dierenambulance. ‘Je hebt dus weer een nieuw project,’ was het enige wat hij erover zei. Luke’s brief raakte me meteen. Hij was lang, vriendelijk, foutloos. En heel belangstellend. Nog dezelfde avond schreef ik terug. En wat begon met beleefde woorden en een korte 
introductie over onszelf, is uitgegroeid tot het intensief delen van álles. Ik 
vertel hem wat ik meemaak, wat mijn kinderen doen, wat ik denk, voel en waar ik van droom. En hij schrijft me terug en reageert overal op. Ondanks dat ons leven compleet verschillend is, weet hij altijd de juiste dingen te zeggen en lijkt hij mij helemaal te begrijpen. En hij vertelt veel over zichzelf. Over hoe monotoon zijn dagen zijn, dat er vaak geen einde aan lijkt te komen 
en hoe hij daar toch aan gewend is 
geraakt. Hij leest veel, non-fictie en hij studeert, omdat hij dat interessant vindt en zijn geest bezig wil houden. Ondanks zijn uitzichtloze situatie 
kan hij genieten van kleine dingen en zeurt hij nooit. Dat vind ik ongelooflijk moedig.”

Gewapende overval
“Ik heb hem nooit gevraagd wat hij heeft gedaan. Ik wilde niet de ramptoerist uithangen en ook geen mening 
vormen. Hem veroordelen, schuldig verklaren, dat is de taak van de rechter, niet van mij. Ik wilde hem enkel 
laten voelen dat hij niet voor iedereen heeft afgedaan. En dat waardeerde hij enorm. Want zijn familie ziet hij 
niet meer en van zijn vrienden van vroeger is hij vervreemd. Natuurlijk heeft hij nieuwe contacten met medegevangenen. Maar daarin moet je altijd op je hoede zijn, aldus Luke, omdat
iedereen uit is op eigen voordeel. Hij kan eigenlijk niemand vertrouwen. Mij vertrouwt hij wél. Een half jaar 
geleden, we schreven toen tien 
maanden, voelde hij zich veilig genoeg om mij zijn verhaal te vertellen. Na een slechte jeugd, een moeder die hem in de steek liet en een vader die hem sloeg, is hij aan de drugs geraakt. En dat kost geld. Veel geld. Dat hij niet had. Hij heeft zich ingelaten met een roofoverval, waarvoor hij is opgepakt en veroordeeld tot vier jaar cel. Vier jaar waarin hij vastbesloten was clean te blijven. Dat lukte hem, ondanks het feit dat drugs ook in de gevangenis makkelijk voorhanden zijn.
Na zijn vrijlating wachtte hem een koude douche; zijn familie was er niet voor hem en hij had geen idee hoe hij zijn leven weer vorm moest geven. Toen is hij opnieuw aan de drugs 
geraakt. Bij een nieuwe roofoveral is een dode gevallen, waar hij verantwoordelijk voor wordt gehouden. Hij zegt dat het absoluut niet de bedoeling was, dat hij het verschrikkelijk vindt wat er is gebeurd en dat hij ontzettend veel spijt heeft. Maar de tijd is niet terug te draaien…
Natuurlijk schrok ik van zijn bekentenis. Ik ben een paar dagen erg van slag geweest. Maar ik heb geen moment overwogen om ons contact te verbreken. Hij is voor mij niet veranderd, ik zie nog altijd de pure Luke, de Luke met een goed hart. Al snap ik wel dat anderen dat niet zullen begrijpen. Daarom heb ik mijn man niet verteld wat Luke me heeft opgebiecht. Hij weet sowieso niet dat ons contact zo intens is. Hij is er zelden als de post komt, dus de meeste brieven kan ik onderscheppen. De enkele envelop 
die hij wel ziet, daar haalt hij zijn schouders over op: hij denkt dat het enkel om wat beleefdheidpraatjes gaat. Soms voel ik me daar schuldig over, hij moest eens weten. Luke is heel belangrijk voor me geworden. Als ik een brief van hem ontvang, begint mijn hart sneller te kloppen. En mijn brieven naar hem zij zó lang. Als ik met Luke ‘praat’, kom ik helemaal tot rust en kan ik mijn gedachtes en gevoelens volledig laten stromen. Dit contact biedt mij zo veel. Ik merk dat ik in mijn hoofd vaak tegen hem aan het praten ben en bij alles wat ik doe denk: wat zou Luke hiervan vinden? Wat mij 
betreft zijn we vrienden voor het leven. Wie weet, kan ik hem ooit opzoeken. Al moet ik nog bedenken hoe ik dat inkleed tegenover mijn man…”

Wil jij ook anoniem je verhaal vertellen? Laat een reactie achter!

Nog meer ‘nog nooit verteld’ lezen?

• ‘We hadden een vakantie avontuurtje met onze buren’
• ‘Ik weet dat mijn schoonzoon vreemdgaat’
• ‘Ik zoek een man die mij kan onderhouden’