De laatste column van Yvon

Na meer dan zes jaar neemt columnist Yvonne Jaspers afscheid van Margriet. Lees hier haar allerlaatste column. 

“Dit is m’n laatste, na ruim zes jaar. Bedankt voor al die weken dat ik op je keukentafel mocht liggen.”

Aan de keukentafel. Grote kop dampende thee. Muziek hard aan. Soms klassiek, soms pop, soms folk. Vandaag 
een beetje melancholie. Dit is mijn laatste. Ruim zes jaar rolden de stukkies van vijfhonderd woorden uit mijn laptop. De eerste in 2009 over mijn ouders die toen veertig jaar getrouwd waren en samen over het strand van Vlieland liepen. De hele familie eromheen. Mooie foto’s 
in Margriet. En natuurlijk in een lijstje bij mijn ouders in 
de keuken. Daarna elke twee weken een verhaaltje.
Een verhaaltje over mijn leven en hopelijk ook jouw leven. Ik heb 176 keer gezocht naar stukjes die gaan over mezelf, maar die je als lezeres ook zou kunnen meemaken.
 Naar stukjes waarin je je zou herkennen. Over hoe je je opgroeiende kinderen vrijheid geeft, over hoe je een goede moeder en tegelijk vrouw, dochter, zus, vriendin en minnares kunt zijn. Over werk dat zó dicht 
bij je ligt, dat je ermee vergroeid raakt. Over geboorte en dood. Over heimwee naar ooit of iemand, over ouder worden, over appelmoes maken en brood bakken.
Over de moestuin en over een gala voor het Kinderfonds.
Zo veel mooie reacties heb ik gekregen in de afgelopen jaren. Mensen die vragen of mijn dochter helemaal is 
opgekrabbeld na haar paardrij-ongeluk, mensen die troost haalden uit de columns over het verlies van dierbaren, mensen die inspiratie kregen na het lezen van de columns over het maken van tomatenchutney. Het is toch een 
beetje alsof ik jullie allemaal heel goed heb leren kennen, we zijn tenslotte zes jaar intensief met elkaar opgetrokken.
Toch is dit mijn laatste. In elk geval voorlopig. Omdat je soms met iets moet stoppen om jezelf te kunnen blijven uitvinden. Omdat ik vind dat ik niet voor veiligheid mag kiezen. Omdat ik altijd wil blijven zoeken naar nieuwe werelden. En omdat ik maar één leven heb waarin ik nog zo veel plannen heb. Ik wil nog met Pieter mee de wereld over om te schrijven over zijn projecten over duurzaamheid. Ik wil nog die theetuin beginnen met die houten tafeltjes en stoeltjes waar leuke mensen een taartje komen eten en waar in
de zomer concerten worden gegeven. Ik wil nog een 
kookboek schrijven. Ik wil nog een nieuwe onvergetelijke serie van Boer zoekt vrouw maken. Ik wil bij mijn kinderen 
zijn omdat ze plots geen kleutertjes meer zijn. Ik wil bij mijn ouders zijn omdat zij niet het eeuwige leven hebben. En om stappen te kunnen maken, moet ik gewoon eerst even stilstaan. Een keer heel diep ademhalen en dan springen. De zon schijnt langs de kale takken naar binnen.
Het melancholische bandje speelt zijn laatste noten. Ik wil je heel hartelijk bedanken voor al die weken dat ik op jouw keukentafel lag, samen met je op vakantie mocht of dat je me doorgaf aan een vriendin. Ik heb ervan genoten en ben ervan overtuigd dat we elkaar weer zullen zien!

Deze column staat in Margriet 52 en kun je hier online te bestellen.