We hoorden iets vallen en hielden onze adem in. Kleinzoon Tos zette het op een schreeuwen

“Niet meer klimmen, hè? Als je wakker wordt, roep je maar heel hard: ‘Omaaa!!!’” Ik doe het voor op vol volume. Kleinzoon Tos schatert van het lachen. Hij gilt mee. “Omaaa!” Met zo’n auditie word je meteen aangenomen in een brandweerkazerne.

Bijna twee jaar oud is hij, als hij zijn ledikant uitklimt met zijn slaapzak aan. Dus eigenlijk zonder benen. Hoe hij dat voor elkaar kreeg? Geen idee. Ik denk dat hij een soort snoekduik heeft genomen en zich toen over de zijkant heeft laten vallen. Netjes landen met een slaapzak aan is geen optie. We hoorden boven iets vallen en hielden even onze adem in. Tos zette het op een schreeuwen en wij renden naar boven. Kleindochter Billie stond vanuit haar bedje vol bewondering naar hem te kijken. Die was toen pas één. Die klom nog niet.

Maar alles liep goed af, we herademden opgelucht en vanaf dat moment gilt Tos door het huis dat hij wakker is. “Omaaa!” Opgelost.

Hoewel, hij blijft klimmen.

Kusje erop, níét over

Als hij ruim twee is, klautert hij bij zijn andere opa op een pianokruk, waar hij lelijk afkukelt. Omdat het eigenlijk nauwelijks een spectaculaire val is op zijn lange staat van dienst denkt iedereen dat het wel meevalt. Dat denken ze ook op de dokterspost. Niks aan de hand. Kusje erop.

Maar die nacht gilt hij het uit van pijn en als zijn papa en mama met hem in de kamer zitten, kruipt hij weg onder de bank, omdat hij weg wil van alles, van iedereen en vooral van die pijn. Ze rijden met hem naar de Spoedeisende Hulp, waar op een foto al snel is te zien dat Tos zijn arm heeft gebroken. Vlak boven zijn elleboog, dus de hele hoek moet in het gips.

Enorme gipsarm

“Maar hij kan wel komen op de oppasdag, hoor,” zegt zijn mama. “Je moet hem alleen helpen met omhoog komen. Dat kan hij niet zelf.” Hij rent op me af over het tuinpad. Als ik hem optil, weegt hij twee keer zo veel door die enorme gipsarm. Maar hij kan er al van alles mee, ook ongecoördineerd zwaaien als zijn nicht Billie net langsloopt. Dat doet ze met een tempo dat deze oma niet kan bijbenen. En dat zou deze oma wel moeten kunnen, want binnen een tel klimt dit gevaar van inmiddels anderhalf op tafel, op keukenlades die ze openschuift en in de bench van labrador Marie. Dan doen we even het deurtje dicht. Hèhè.

Het is al met al een heftige oppasbeurt op die twee pukkies. Aan het eind van de dag liggen we gesloopt op de bank voor de buis.

“Van wie zouden die kinderen het hebben?” vraagt Jan. Onderwijl zien we de moeder van Tos op televisie van een enorme stellage springen om naar een onbewoond eiland te zwemmen. Expeditie Robinson is begonnen.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.