‘Nadenken over je eigen vertrek is een geliefd onderwerp in mijn wonderlijke familie’

“Ach. Kijk nou.” Ik wijs op een grafsteen op het kleine kerkhof van het dorp waar ik lange tijd woonde. In dat dorp brachten de meiden hun jeugd door en af en toe rijd ik er nog een keertje heen, met één van de drie dochters naast me. Om te zien wat er allemaal is veranderd en vooral om te zien wat er nog steeds hetzelfde is.

Nadenken over je eigen vertrek

Fijne uitstapjes vind ik het: samen in de auto op weg naar het verleden om herinneringen te delen. Al snel merkten we dat je het best naar het kerkhof kunt rijden. Daar liggen de verhalen. Zowel van doden als van levenden.

“Wil jij nu nog steeds hier liggen, straks?” vraagt de meest praktische van de drie. Nadenken over je eigen vertrek is een geliefd onderwerp in mijn wonderlijke familie. Misschien wel omdat je op dat gebied nooit voor een herkansing in aanmerking kunt komen. Je bruiloft kun je nog weleens overdoen. Je uitvaart niet.

Zwarte hoed en hoge hakken

Ik weet inmiddels niet meer zeker of ik nog wel naar mijn oude dorp terug wil. Ik woon nu alweer een jaar of twaalf in mijn nieuwe dorp en daar loop ik geregeld een rondje over het hof om te zien of ik al wat kan wennen aan eventuele toekomstige buren. Ze zijn erg rustig, dus daar is niks op aan te merken.

Er is dus nog veel onzeker. Ook over het tijdstip van uitvoering. Maar er is één aspect dat al jaren vaststaat: mijn drie meiden moeten achter de kist in zwarte kokerrok, kousen met naad, palen van hakken, zwarte hoed, zwarte lange handschoenen en een enorme zonnebril van een opzichtig merk. Telkens als ik daaraan denk, word ik vrolijk. Ik vertel er ook graag over, als het zo te pas komt.

Raar wijf

Els, medecursist in de lessenreeks die ik volg om het Keltische Ogham-alfabet te ontrafelen aan de hand van verschillende magische bomen, hoorde laatst mijn uitvaartverhaal nogal ontzet aan. Zij kleedt zich in lange wijde rokken en kleurrijke lagen stof met borduursels en kralen.

“Wat ben jij een raar wijf,” zei ze. Van zo’n bomencursus word je genadeloos eerlijk. “Nee, jij bent lekker doorsnee,” zei ik. We vielen tegen elkaar aan van het lachen. “Maar waar moet ik dan lopen?” informeerde Els nog. Ze is vastbesloten te komen, wat ik enorm op prijs stel. Ik heb haar meteen beloofd ook bij haar te komen, vanwege de onvoorspelbaarheid van de volgorde. En natuurlijk mag ze mee. Iedereen mag mee. Maar uitsluitend op anderhalve meter afstand. Voor het effect.

Voor het zover is, loop ik nog graag levend rond op kerkhoven, begroet de doden en de levenden en bedenk dat hoge hakken totaal aan gort gaan.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.