‘Misschien sta ik alle aanwezigen wel te besmetten met corona en word ik straks bestempeld als superspreader’

“Ik heb er zo geen zin in,” kreun ik tegen Jan. Onderwijl duw ik een steekkarretje met dozen vol champagneglazen het pad op. En een doos vol alcoholvrije bubbels. Er is een feestje. Iets met een boek en een schrijfster en een boekwinkel en ballonnen en chocolaatjes en bloemen. Maar ik voel me niet lekker.

Jan komt helpen. Hij duwt de kar over de kleine steentjes en ik stuur bij, zodat we niet in het gras belanden.

Beroerd

“Ik heb zo’n pijn in mijn buik,” klaag ik. “Je bent gewoon een beetje gespannen,” zegt dokter Jan. “Straks zakt het wel.” Ik haat dokter Jan. Hoezo gespannen? Ik kan prima praten voor een groep mensen. Ik heb mijn halve leven niets anders gedaan. Klassen vol kinderen, zalen vol mensen. Met twee vingers in mijn neus en een hoed op. Maar niet als ik me beroerd voel.

“Misschien is het toch nog corona, oma,” oppert kleindochter die bij ons logeert en rondloopt met een schooltas vol coronatesten.

“Welnee. Oma is niet snotterig,” zegt dokter Jan. Ik laat de steekkar los en ren terug het huis in. Toilet. Deur dicht. Bril omhoog. Hè, hè.

“Dat zat oma vast een beetje dwars,” zegt dokter opa, die ik steeds intenser ga haten. En tegen mij: “Je ziet er meteen een stuk beter uit.”

Omikron-brandhaard

“Misselijkheid is op dit moment ook een symptoom van corona,” verzekert de mevrouw van de boekhandel mij, zo ongeveer tien seconden voordat ik het feestje moet openen. Ik kijk haar nog even verschrikt aan. Echt? Maar er is geen keus. Ik heet welkom, babbel, vertel, sla kwink en bedenk dat ik op dit moment misschien wel alle aanwezige fans van de schrijfster sta te besmetten met een variant van corona. Dat dit boekenfeestje de geschiedenis in gaat als één van de laatste omikron-brandhaarden van 2022. Dat ik word bestempeld als superspreader en dat het hele dorp straks door mij op slot moet. Met een hek eromheen.

Toch maar een testje

Het is een topfeest. Ik toost mee met de babychampagne en drink het hele glas leeg. Iedereen is blij. En als de gasten een uurtje later afscheid nemen, bedanken ze me allemaal hartelijk voor de fantastische organisatie.

De hele weg terug denk ik na over een plek waar ik even snel de auto kan neerzetten om de champagne weer terug te geven aan de aarde. Ik vind hem niet. Maar ik vind wél net op tijd de plek terug waar de bril nog steeds omhoog staat.

“Toch maar een testje, oma?”

“Goed idee, liefie.”

Eén streepje en vierentwintig uur slapen. Dan heb ik eindelijk wél zin in een feestje.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.