PREMIUM
‘Mensen doen er langer over dan honden’
“Bente is dood.” Ik zit in bed, rechtop, met een boek. En ik zeg meteen: “Dat meen je niet.” Maar ik weet meteen dat hij het meent. Alsof je over zoiets een grapje zou maken. Zo van: ‘Haha! Gefopt!’ Wat een belachelijk idee. Wat een idiote tekst. Wat zeg ik nu voor stoms. En terwijl al die redelijkheid door mijn hoofd raast, overstem ik het met: “Nee! Dat meen je niet!”
Onze labrador Bente was ziek geworden, een paar dagen eerder. Waarschijnlijk van een dode gans gegeten, vermoedde Jan. Die lag langs de dijk, maar dat zag hij pas lang nadat Bente eraan had gezeten. Honden zijn viezeriken. Lieve viezeriken met magen van beton. Dat die nacht alles eruit kwam, was prima. Dat ze daar zo slap van was, zorgwekkend. Jan reed met haar naar een weekendarts, die Bente pillen voorschreef en een spuit gaf tegen het één of voor het ander. Ik weet het niet eens. Ik weet alleen dat ze daar enorm van opknapte.
Een spuit en andere pillen
Tot maandagmiddag. Weer naar de dierenarts. Weer een spuit. Andere pillen. Die nacht hoorden we haar drie keer drinken en we deelden fluisterend onze blijdschap. Drinken! Dat is een goed teken! Verder hoorden we niets. Geen piepje. Geen kreuntje. Geen gehijg. Toen Jan haar vond, was ze nog warm en slap. Knuffelbaar. Het was net gebeurd. We tilden haar in haar mandje en geloofden onze ogen niet. Hoe kon dat nu?
De kleine Marie, nu zeven maanden oud, snuffelde maar heel kort. Ze was er sneller klaar mee dan wij. Als we wandelen, kijkt ze soms achterom. Of er nog iets moet komen. En dat is eigenlijk precies wat wij ook doen. Stom achteromkijken naar iets dat je nog steeds verwacht, maar dat nooit meer komt. Jannes, de bordercollie van de buren, snuffelde snel aan zijn oude vriendin, liep daarna zoekend het hele huis door om te zien of ze daar nog ergens was en ging toen op de stoep zitten wachten tot zijn baas klaar was met de condoleance. Mensen doen er langer over dan honden.
Ziek van verdriet
Ik werd daarna ziek. Zó ziek, dat je in de reclamefolders begint te zoeken naar aanbiedingen voor inlegkruizen, omdat je alle kanten ophoest. “Ik denk dat het verdriet je ziek maakt,” zegt Jan, als hij terugkomt van een lange wandeling met Marie in een enorme hoosbui; het water druipt langs zijn snor zijn kraag in en mengt zich met tranen.
We hervinden ons in lieve berichten, kaarten van medehondenbezitters en zelfs een bosje bloemen op het bankje voor het huis, als opkikkertje. Zo ontzettend lief. Bijna net zo lief als onze Bente. We mochten zomaar twaalf jaar van haar genieten. Voorlopig kijken we nog even in verwondering achterom. Dat wordt ooit wel dankbaarheid.
Over columnist Marjan van den Berg
Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.
