PREMIUM
Marjan over afbellen: ‘Ik ben een kei in uitvluchten’
“Zeg het dan af,” raad ik dochter aan, die staat te klagen dat het te veel wordt allemaal. De zorg voor kind, huis, werk en dan ook nog al die sociale verplichtingen: nu weer een verjaardagsfeest van een vriendin, en dan ook nog eerst proefliggen bij een beddenfabrikant waar ze nieuwe matrassen willen kopen. Van die goeie matrassen. Die je koopt als je er geld voor hebt.
Maar ja, dat kind belt. Dat zie je meteen op je mobiel. En al wordt dat kind volgende maand 36 jaar oud, het blijft gewoon een kind. Dus neem je op. Even snel. Half met je kop onder het tafelkleed. Voor het geval er iets ergs is. En je sist: “Er is toch niks? Dan bel ik zo terug! Zit in vergadering!”
Moeders staan altijd aan
Alle vrouwen die ik ken, doen dat. Mannen niet. Maar kinderen bellen hun vader ook niet als er iets ergs is. Dan bellen ze hun moeder. Want die staan altijd aan. En hun telefoon ook. Ik denk dat mannen op zo’n moment niet eens zouden opnemen. Die denken meteen nuchter: als er iets ergs is, dan hoor ik het later wel. Of ze klikken op een handig knopje waardoor de beller meteen een berichtje krijgt.
Lees ook: Marjan: ‘Zelfs moeders met secretariaten zijn alert op telefoontjes van hun kinderen’
Of ze hebben natuurlijk gewoon tegen hun secretaresse/secretaris gezegd dat ze even geen telefoontjes kunnen beantwoorden. Dat is de meest luxe variant. Maar zelfs moeders met secretariaten zijn alert op telefoontjes van hun kinderen. Ik denk dat Femke Halsema tijdens een raadsvergadering meteen onder tafel duikt en fluisterend opneemt als haar zoon haar mobiel belt. Om maar een willekeurig voorbeeld te noemen.
Kinderen weten dat. Ook die van 36. Ze vinden dat totaal vanzelfsprekend. Mama is er voor je. Altijd. Overal. En als mama zegt dat ze in een vergadering zit, dan vraagt dat kind zich af met wie dan in hemelsnaam. En hoezo.
Herkenning
“Sorry. Dat was een dochter,” zeg ik tegen mijn vergadergezelschap. Eén van de aanwezige vrouwen tegenover me kijkt me lachend uitnodigend aan en ik zeg, half verbaasd nog: “Ze vroeg: ‘Met wie?!’” De vrouw knikt. Ze heeft zelf kinderen. En een eenmanszaak als vormgever. Ze zegt: “Ze bedoelde: ‘Met de buurvrouw zeker?’ Mijn kinderen denken ook dat ik altijd beschikbaar ben. Of hooguit op de koffie bij de buren.”
We lachen. Vergaderen verder. We bespreken de offerte van de drukker, maken een keuze uit een enorm overzicht van nieuwsfeiten en bespreken een lijst met te interviewen grote namen.
Even terugbellen
Eindelijk, als onze wangen net zo rood zijn als onze oren, spreken we een datum af voor de volgende vergadering en gaan we naar huis. “Hiernaast nog een afsluitend glas heffen?” stelt de voorzitter voor, met een knikje naar de kroeg naast onze vergaderruimte.
Ik sla af. Andere keer graag. Mama moet haar kind terugbellen.
Over columnist Marjan van den Berg
Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.
