PREMIUM
Marjan: ‘Ik ben niet in de bijkeuken geweest, dus ik heb een uitstekend alibi’
“Waar is dat lichtje? Net lag het nog hier!” Jan wijst verontwaardigd op het aanrecht in de bijkeuken. Daar liggen alle hondenspullen. Het voer en de snoepjes staan er, op de plank erboven. Er hangen riemen, hesjes, waxcoats en er staan laarzen. Het is zo’n beetje Jans domein, als superbaas en dorpshondenfluisteraar. En nu is het lampje zoek dat onze Marie aan haar halsband heeft.
Een reuze praktisch ding, want Marie is zo zwart dat ze totaal wegvalt in het duister als je haar ’s avonds uitlaat langs de dijk. Dankzij het lichtje zie je haar in de berm rondscharrelen. Zit het lichtje een tijdje stil, dan weet je dat Marie klaar is voor de nacht. Het lichtje is ook nog oplaadbaar middels een nuttig USB-snoertje. Het kan niet op.
‘Iemand moet het hebben gedaan’
Dat snoertje ligt er nog. Het lichtje is weg. Voor iedereen die zich zorgen maakt over de zichtbaarheid van onze blonde Bente: die heeft een lichtgevend hesje. “Geen idee,” zeg ik. Ik ben de hele dag nog niet in de bijkeuken geweest, dus ik heb een uitstekend alibi. Maar Jan moppert door. Iemand moet het hebben gedaan.
‘Ik denk dat het hormonaal is’
Ik herken dat zo. Ik barstte een leven lang los in verwijten, als ik zelf iets stoms deed. Al was het maar het bittere verwijt dat ik nooit iets rustig aan kon doen. Dat ik altijd werd opgejaagd en dat er eeuwig aan mijn hoofd werd gezeurd om van alles en nog wat. En kijk wat daarvan komt! Rijst aangebrand, melk overgekookt, een rode sok bij de witte handdoeken en een kras op de auto door dat stomme muurtje waar iemand (Jan!) al lang een hoog paaltje op had moeten monteren. Sinds een paar jaar doe ik dat niet meer. Daardoor denk ik dat het hormonaal is. Want ik zie dochters nog weleens losbarsten op niks af. Mijn huidige hormoonhuishouding heeft kalmte gebracht. “Geeft niks hoor,” zeg ik, als Sofie een verfpot omgooit over de tafel. “Dat is omdat we schilders zijn.”
Lees ook:
Marjan: ‘Even zie ik in Jans ogen iets van hoop flitsen: Ja! Branden! Fik de hele bende af!’
‘Totaal in balans ben ik’
Dus vraag ik me nu af of dat bij mannen omgekeerd werkt. Jan, die jarenlang kalm was en vol begrip, begint ineens over de stomste dingen te mopperen. Laatst omdat het zijvakje van de koffiemachine er niet goed in was geschoven. Daardoor was er koffieprut op het aanrecht gevallen. En een beetje op de grond. “Kijk dan!” zei hij gekrenkt. En hij liet me zien hoe het bakje er wel in moest. Met nog extra: “Daar moet je wel op letten, hè?” Dat beloof ik dan. Totaal in balans ben ik.
“Misschien zit het lichtje in je jaszak,” zeg ik. Dat zit het. Hij mompelt: “Hoe dat daar nu weer komt…” En ik, zonnig: “Ja, gek hè?” Mijn begripvolle jaren zijn aangebroken. En ik denk dat mijn omgeving daar alle recht op heeft.
Deze column van Marjan verscheen eerder in Margriet 47 – 2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.
