‘Je moet helemaal niks,’ zegt de fysio. ‘Je mag. En je kunt. En daarna wil je het, of niet’

“Dat is natuurlijk ook iets wat gedaan moet worden en bovendien moet ik...” Ik som de fysiotherapeut op wat ik doe, zo door de week en in het weekend. Hij geeft af en toe een neutraal knikje. “Dus ik moet..” Ik word er zelf een beetje moe van. Sjongejonge, ik moet toch maar van alles. Arme ik.

Hij zegt: “Ik hoor maar steeds: ik moet... ik moet...” Ik had hem bijna al onderbroken. Want dat hoort hij goed. Inderdaad. Ik moet veel. Dat ik nu bij hem aan het bureau ben geschoven, is het zoveelste wat moet. En daar heb ik eigenlijk geen tijd voor. Want eigenlijk moet ik...

Van wie dan?

Deze fysio laat zich niet zo makkelijk onderbreken. Hij vervolgt: “En dat is natuurlijk niet zo. Je moet helemaal niks. Van wie moet je? Je moet niet. Je mag. En je kunt. En daarna wil je het of je wilt het niet. Dat is een keus. Maar in eerste instantie mag je. En daarna kun je en wil je.”

Ik ben er even stil van. Ik mag? Ik mag dus naar deze afspraak. En ik kan. En ik wil het ook, want ik wil me zo goed mogelijk voorbereiden op mijn nieuwe heup. Die moet ik. O nee. Die mag ik. Wat natuurlijk een waarheid is als een koe, want gelukkig leef ik in een land waar ze een versleten heup gewoon kunnen vervangen. Ik hoef me niet te laten beperken tot een wandelingetje in de tuin met twee keer een ijselijke kreet, omdat er iets verschuift in mijn heupgewricht. Ik wil weer wandelen in een bos. Of op het strand. En dat mag ik straks ook. En dat kan ik straks ook. En dat wil ik dus graag.

Niet moeten, maar mogen. Het is even wennen, maar ik denk dat hij een punt heeft.

Rechtop in bed

Dat punt bewijst zich al meteen de volgende ochtend vroeg. Ik zit rechtop in mijn bed en kijk door het raam naar de paarden van de manege aan de overkant van het water. Dat doe ik elke ochtend voor ik uit mijn bed stap. Die paarden komen met zonsopgang hun stal uit en staan daar dan zo’n beetje naar elkaar te kijken en traag te bewegen. Heerlijk om naar te kijken en even in je telefoon je agenda door te nemen. Wat moeten we vandaag allemaal? O ja! Kleindochter Sofie is jarig. Dus we moeten naar Sofie. Ho! We moeten niet. We mógen naar Sofie. Ik word er blij van. En we kunnen naar Sofie. Dat maakt me nóg blijer! En we willen ook nog heel graag naar Sofie! Superblij!

Vanaf die dag zit er een alarm op de constructie ‘Ik moet’. Ik maak er onmiddellijk van: ‘Ik mag’. Wat een dankbare verbetering. Ook proberen? Moet niet, hè? Maar mag wel!

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.