‘Jan stortte zich op alle cursussen die het UWV hem aanbood. Het werd een wonderlijke tijd’

“Ik moet weer solliciteren,” moppert Jan. Hij heeft een mail gekregen van het UWV. Eigenlijk kreunt Jan structureel zodra hij de afzender UWV ziet en dat is redelijk vaak. Nu is hij al bijna twee jaar met pensioen, dus hij zou helemaal geen mail meer moeten ontvangen van deze instantie. Toch blijven ze hem achtervolgen. Er werkt daar blijkbaar iemand die minstens één keer per maand bedenkt: kom, laten we Jan weer eens een formulier sturen. Of een opdracht om een cursus te volgen. Of vragen een sollicitatiebrief in te leveren.

En ooit was dat terecht. Jan vloeide af bij zijn bedrijf door middel van een soort overgangsregeling waarin het UWV een rol speelde. Ik heb er niet veel van begrepen, want ik ben niet zo van de getallen, maar Jan verzekerde me dat we gewoon de hypotheek konden blijven betalen, dus ik vond het prima.

Wonderlijke tijd

Jan, die zijn hele leven journalist is geweest, stortte zich op alle cursussen die het UWV hem aanbood. Het werd een wonderlijke tijd. Hij was constant onderweg voor allerlei uitdagende netwerkgesprekken om te kijken of het nog zin had om te scholen naar hartchirurgie of naar de advocatuur. Of hij maakte een ondernemersplan om een nagelstudio te beginnen. Hij solliciteerde op de meest uiteenlopende betrekkingen en las die brieven voor, vol passie en bevlogenheid. Zo solliciteerde hij ooit op de burgemeesterspost van de gemeente waarin wij wonen. Dat was zó’n fantastische brief, dat mijn mond ervan openviel.

“Die heb je toch niet opgestuurd, hè?” vroeg ik.

“Nee. Deze is te goed. Ze zouden me meteen uitnodigen voor een gesprek,” zei Jan tevreden. Ik denk dat hij gelijk had. En dan was hij misschien burgemeester geworden. En ik burgemeestersvrouw. Daar moet je ook maar aanleg voor hebben. Ik ben bang dat het mij daaraan ontbreekt. Dat ik er opstandig van zou worden en ongelukkig. En dat er in de gemeenteraad vragen zouden worden gesteld over mijn column waarin hun burgemeester af en toe een wonderlijke rol speelde en of dat wel gepast was in zo’n positie.

Ambtelijke molen

Dat bleef mij gelukkig allemaal bespaard. En inmiddels heeft Jan pensioen en AOW en hoeft hij helemaal niets meer met mails van het UWV.

Maar ja, iemand die bijna burgemeester is geworden, legt zich niet zomaar neer bij ambtelijke molens. Jan belt. Wordt doorverbonden. Staat in de wacht. Vult formulieren in. Stuurt ze op. Schrijft brieven. Belt weer. Gaat van loket naar loket en krijgt nooit iemand aan de lijn die hem voor altijd uit het systeem kan verwijderen.'

Want dat is natuurlijk die ene medewerker die elke maand denkt: kom, even lachen, we sturen Jan weer eens een opdracht. Pas als die medewerker met pensioen gaat, stopt die flauwekul.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.