‘Is hij echt allergisch voor uien? Of vindt hij ze gewoon niet lekker?’

“Weet je zeker dat je deze leuk vindt?” Bloedserieuze vraag aan dochter die een jaar of twee, drie geleden kwam eten met een nieuwe vriend. Ik had als grapje geroepen of er allergieën waren of andere dieetwensen. Tot mijn verwondering kwam er een lijst. Geen tomaten, zeker niet warm. Koud kan, mits in grote brokken zodat hij ze uit de sla kan vissen. Geen uien, geen knoflook, geen rode peper, geen paprika, geen courgette, geen aubergine. Geen schaaldieren, geen schelpdieren. Geen citroen, geen broccoli, geen koolsoorten.

Iets zonder ui of knoflook

“Doe maar voor de zekerheid alles zo groot dat hij het een beetje kan scheiden. Maar uien, dat is echt een no-go!” waarschuwt ze.
“Vis?”
“Liever niet. Het is een echte vleeseter. En niets met deeg. Dus geen quiche of zo.”
“Vind je hem echt leuk?” Ze lacht. Einde gesprek.

Ik geef de hele wensenlijst door aan Jan, die kookt.
“En tomaat verwerkt in een pastasaus?” vraagt Jan.
“Nee, dat zijn warme tomaten.”
“O ja.”

Jan bladert in de stapel recepten van de doos die we wekelijks ontvangen en waaruit hij de lekkerste maaltijden kookt. Iets zonder ui of knoflook is lastig. Dat zijn toch de basissmaakmakers. Hij wordt steeds chagrijniger.

Kindermenu

Die avond zitten we aan de kip met gebakken aardappels en appelmoes. Hoewel het heel gezellig is, lijkt het toch een beetje op het menu van een kinderverjaardag. En we bevragen hem een beetje. Is hij echt allergisch voor uien? Raakt hij in een anafylactische shock bij het eten van paprika? Of vindt hij het gewoon niet zo lekker? Uit de antwoorden concludeer ik dat het allemaal erg meevalt. Dus vergeet ik daarna steevast aan Jan te melden dat de vriend mee-eet. De keren dat vriend met dochter meekomt, gooi ik meteen een theedoek over het groenafvalbakje op het aanrecht om te voorkomen dat hij de uienschillen ziet liggen. En als Jan dan bij de begroeting goudeerlijk roept: “Oei! Er zit wel een ui in! Maar ik wist niet dat je...”, hoeft hij er niet om te liegen. Dat kan hij ook helemaal niet.

Progressie

Dochter klaagt niet. Die kent iemand die alleen maar frikadellen eet en witte boterhammen met hagelslag. Zo erg is de vriend nu ook weer niet. Bovendien kookt hij vaak zelf. En er zit progressie in. Inmiddels zijn we jaren verder en eet de vriend vrij redelijk mee, als ze op bezoek zijn. Bovendien: dochter vindt hem nog steeds leuk.

“Maar een grote eter is het niet,” zegt Jan.
“Nee, je hoeft helemaal geen rekening met hem te houden,” concludeer ik opgelucht.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.